Szablon:Dobry artykuł
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
Filmografia Humphreya Bogarta – w trwającej 34 lata karierze, Humphrey Bogart występował w filmach, radiu, telewizji i na scenie. Zagrał w 74 produkcjach fabularnych. W latach 1943–1949 i 1955 był notowany w pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorów. Szesnaście filmów, w których Bogart wziął udział, było nominowanych przynajmniej do jednego Oscara, a sześć z nich zdobyło co najmniej jedną statuetkę. Sam aktor był trzykrotnie nominowany do nagrody Akademii Filmowej, z czego zdobył jednego Oscara. Trzydzieści cztery produkcje z udziałem aktora, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym. Humphrey Bogart uznawany jest przez biografów i historyków za jedną z największych oraz najwybitniejszych gwiazd filmowych w historii amerykańskiego kina i „Złotej Ery Hollywood”. W 1999 roku American Film Institute ogłosił go „największym aktorem wszech czasów”. Po współczesne czasy stawiany jest jako wzorzec męskich ról. Czytaj więcej…
Jutro
Zbierające kłosy – obraz autorstwa francuskiego malarza Jeana-François Milleta, ukończony w 1857 roku. Millet urodził się w zamożnej chłopskiej rodzinie, do dwudziestego roku życia pracował w gospodarstwie. Jako naoczny świadek chłopskiej doli, znał dokładnie specyfikę prac wiejskich. Obraz jest wynikiem dziesięcioletniego badania tematu pracujących przy żniwach ludzi. Artysta wykonał dziesiątki rysunków żniwiarzy, które posłużyły mu w końcu do wykonania szkicu końcowego dzieła. Obraz przedstawia trzy kobiety zbierające pozostałości po żniwach na złotym rżysku. Każda z nich skupia się na pracy, mając wzrok wbity w ziemię. Od robotnic bije trud i zmęczenie. Twarze kobiet są czerwone od upalnego słońca, ciała są pochylone, głowy opuszczone poniżej bioder. Kobiety są ubrane w samodział, każda ma na głowie ciężką bawełnianą chustę. Mimo realistycznego oddania biedy i ubóstwa kłosiarek, ich ukazanie jest hołdem dla prostoty. Monumentalizm i bijąca od kobiet godność jest wyrazem szacunku artysty do ciężkiej chłopskiej rzeczywistości. Obraz znajduje się w Musée d’Orsay w Paryżu. Czytaj więcej…
Pojutrze
Uchatkowate – rodzina dużych ssaków morskich z rzędu drapieżnych. Wraz z fokami oraz morsami są zaliczane do ssaków płetwonogich. Prowadzą wodno-lądowy tryb życia. Najwięcej gatunków obejmuje kotik; rodzina obejmuje też 3 gatunki uszanki i kilka rodzajów monotypowych. Polują w wodzie, głównie na ryby, skorupiaki i mięczaki. Odpoczywają i rozmnażają się na lądzie, gdzie samce wykazują terytorializm i poligamię. Po rocznej ciąży z opóźnioną implantacją samica rodzi zwykle pojedyncze młode. W większości świata uchatkowate objęte są ochroną; stanowią jednak nadal obiekt polowań w Namibii i Rosji. Polowania doprowadziły do wyginięcia uszanki japońskiej i znacząco zmniejszyły pogłowie innych gatunków. Czytaj więcej…
Za 3 dni
.jpg)
HMP Belmarsh – męskie więzienie kategorii A, zlokalizowane w gminie Greenwich w Londynie w Anglii. Zostało zbudowane na terenie dawnych zakładów uzbrojenia artyleryjskiego Royal Arsenal. Więzienie zarządzane jest przez agencję rządową His Majesty’s Prison Service i przylega bezpośrednio do HMP Thameside oraz HMP Isis. Obiekt połączony jest przejściem podziemnym z sądem koronnym, w którym odbywają się głośne sprawy sądowe, zwłaszcza dotyczące bezpieczeństwa narodowego. W sierpniu 2020 roku miało pojemność operacyjną 826 i przetrzymywało 778 więźniów. Belmarsh jest jednym z ośmiu więzień o zaostrzonym rygorze w Anglii i Walii. Zostało zaprojektowane z myślą o przestępcach uznawanych za zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, w tym terrorystów IRA. Czytaj więcej…
Za 4 dni
Estonia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 – trzydziestoosobowa kadra sportowców reprezentujących Estonię na igrzyskach w 2010 roku w Vancouver. W reprezentacji znalazło się osiemnastu mężczyzn i dwanaście kobiet. Wzięli oni udział w 26 konkurencjach w czterech dyscyplinach sportowych. Jedyny medal dla reprezentacji Estonii wywalczyła Kristina Šmigun-Vähi w biegu indywidualnym kobiet na 10 km techniką dowolną. Najmłodszą reprezentantką w kadrze była łyżwiarka Irina Štork (16 lat i 319 dni), natomiast najstarszym – biegacz Andrus Veerpalu (39 lat i 21 dni). Rolę chorążego reprezentacji podczas ceremonii otwarcia igrzysk pełnił biathlonista Roland Lessing, a podczas ceremonii zamknięcia – biegaczka Kristina Šmigun-Vähi. Był to ósmy start Estonii na zimowych igrzyskach olimpijskich oraz trzeci z rzędu, podczas którego Estończycy zdobyli medal olimpijski. Czytaj więcej…
Za 5 dni
ORP Kujawiak – polski okręt podwodny z okresu zimnej wojny, a wcześniej radziecki M-245, jeden z sześciu pozyskanych przez Polskę okrętów serii XV typu M. Okręt wypierał 283 tony w położeniu nawodnym i 353 tony pod wodą, a jego główną bronią były cztery torpedy kalibru 533 mm wystrzeliwane z czterech wewnętrznych wyrzutni. Jednostka rozwijała na powierzchni prędkość ponad 15 węzłów, osiągając zasięg 4500 Mm przy prędkości 8 węzłów. Okręt został zwodowany w czerwcu 1949 roku w stoczni numer 196 w Leningradzie, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wcielono go w październiku 1949 roku, z przydziałem do Floty Bałtyckiej. W 1955 roku jednostka została wydzierżawiona przez Polskę i 27 maja tego roku weszła w skład Marynarki Wojennej. Okręt nosił w toku służby numery burtowe: M-104, P-104 i 305. Po intensywnej eksploatacji został wycofany ze służby w 1966 roku, a następnie zatopiony jako okręt-cel w Zatoce Puckiej. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Długa noc – polski psychologiczny film wojenny z 1967 roku w reżyserii Janusza Nasfetera, na podstawie powieści Noc Wiesława Rogowskiego. Treścią filmu są dylematy mieszkańców pewnego domu w okupowanej Polsce podczas II wojny światowej, gdzie jeden z domowników zostaje zdemaskowany jako współpracownik oddziału partyzanckiego oraz jako osoba przechowująca Żyda. Długa noc była jednym z najstarszych półkowników – filmów, których rozpowszechnianie uniemożliwiła cenzura prewencyjna w okresie rządów komunistycznych. Zrealizowany w aurze nastrojów antysemickich, film Nasfetera nie był dopuszczany do wyświetlania aż do 1989 roku. Długa noc nie zdobyła popularności porównywalnej z wieloma innymi polskimi półkownikami i została zapomniana zarówno przez widownię, jak i krytyków. Nasfeter w wywiadzie dla Gazety Wyborczej w 1992 roku twierdził, że Długą noc uznawał za swoje najwybitniejsze dzieło, a także najbardziej osobiste w jego karierze. Czytaj więcej…