Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawa linków |
wymiana cotygodniowa |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
||
|1=<!--Propozycja na poniedziałek |
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 1 stycznia --> [[Plik:0001jfPhilippine cuisine dishes Baliuag Bulacafvf 32.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Bopis]]''' – potrawa [[Kuchnia filipińska|kuchni filipińskiej]]. Jest daniem o niejasnym pochodzeniu. Jedna z teorii wskazuje, jakoby potrawa ta miała wywodzić się z [[Kuchnia hiszpańska|kuchni hiszpańskiej]]. Ślady wiążące ją z tradycją kulinarną [[Półwysep Iberyjski|Półwyspu Iberyjskiego]] są jednak dosyć trudne tak do prześledzenia, jak i do umiejscowienia w czasie, nawet jeżeli to właśnie ta wersja pochodzenia bopisu uznawana jest za najbardziej prawdopodobną. Przepisy używane do przygotowania bopisu różnią się w zależności od regionu. Danie przygotowywane jest przede wszystkim z [[Wieprzowina|wieprzowych]] [[Podroby|podrobów]] smażonych z dodatkiem [[Czosnek|czosnku]], [[Cebula zwyczajna|cebuli]] oraz [[Pomidor|pomidora]]. Pikantne, spożywane bywa jako [[przekąska]] lub [[danie główne]]. Stanowi integralną część filipińskiej kultury, często towarzyszy konsumpcji [[Alkohole|alkoholu]]. Popularność dania sprawiła, że na przestrzeni dekad podlegało ono znaczącej ewolucji. Poza standardowymi odmianami bopisu można odnaleźć także warianty oparte na wołowinie, drobiu czy rybach. Istnieją również warianty tejże potrawy całkowicie rezygnujące z mięsa. ''[[Bopis|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Filmografia Humphreya Bogarta]]''' – w trwającej 34 lata karierze, [[Humphrey Bogart]] występował w filmach, radiu, telewizji i na scenie. Zagrał w 74 [[Film fabularny|produkcjach fabularnych]]. W latach 1943–1949 i 1955 był notowany w pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorów. Szesnaście filmów, w których Bogart wziął udział, było nominowanych przynajmniej do jednego Oscara, a sześć z nich zdobyło co najmniej jedną statuetkę. Sam aktor był trzykrotnie nominowany do [[Nagroda Akademii Filmowej|nagrody Akademii Filmowej]], z czego zdobył jednego Oscara. Trzydzieści cztery produkcje z udziałem aktora, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym. Humphrey Bogart uznawany jest przez biografów i historyków za jedną z największych oraz najwybitniejszych [[Gwiazda filmowa|gwiazd filmowych]] w historii [[Kinematografia amerykańska|amerykańskiego kina]] i „[[System studyjny|Złotej Ery Hollywood]]”. W 1999 roku [[Amerykański Instytut Filmowy|American Film Institute]] ogłosił go „[[AFI 100 Lat... 100 Gwiazd|największym aktorem wszech czasów]]”. Po współczesne czasy stawiany jest jako wzorzec męskich ról. ''[[Filmografia Humphreya Bogarta|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|2=<!--Propozycja na wtorek |
|2=<!--Propozycja na wtorek 2 stycznia --> [[Plik:Equisetum hyemale kz02.jpg|right|100px]] |
||
'''[[Skrzyp zimowy]]''' – [[gatunek (biologia)|gatunek]] rośliny z rodziny [[skrzypowate|skrzypowatych]]. Występuje w [[Europa|Europie]] i [[Azja|Azji]] oraz na [[Grenlandia|Grenlandii]], w szerokim ujęciu taksonomicznym także w [[Ameryka Północna|Ameryce Północnej]]. W Polsce dość pospolity. Rośnie zwykle w żyznych lasach liściastych, często na zboczach dolin, podgatunek północnoamerykański także na brzegach wód. Uprawiany jako roślina ozdobna jest bardziej tęgi podgatunek północnoamerykański, w niektórych ujęciach wyodrębniany w osobny gatunek. Skrzyp zimowy stosowany był dawniej lub lokalnie jako roślina jadalna, lecznicza i polerska. Jako roślina lecznicza wykorzystywany był podobnie jak [[skrzyp polny]]. [[Napar]]om z ziela przypisywane jest działanie przeciwzapalne, antyseptyczne i moczopędne. Ze względu na zdolność skrzypu zimowego do [[Bioakumulacja|bioakumulacji]] [[metale ciężkie|metali ciężkich]] przy wykorzystaniu ziela do celów leczniczych należy uwzględnić to ryzyko i surowiec pozyskiwać z siedlisk nie skażonych tymi metalami. ''[[Skrzyp zimowy|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Zbierające kłosy]]''' – obraz autorstwa francuskiego malarza [[Jean-François Millet|Jeana-François Milleta]], ukończony w 1857 roku. |
|||
| ⚫ | |||
Millet urodził się w zamożnej chłopskiej rodzinie, do dwudziestego roku życia pracował w gospodarstwie. Jako naoczny świadek chłopskiej doli, znał dokładnie specyfikę prac wiejskich. Obraz jest wynikiem dziesięcioletniego badania tematu pracujących przy [[żniwa]]ch ludzi. Artysta wykonał dziesiątki rysunków żniwiarzy, które posłużyły mu w końcu do wykonania szkicu końcowego dzieła. Obraz przedstawia trzy kobiety zbierające pozostałości po żniwach na złotym rżysku. Każda z nich skupia się na pracy, mając wzrok wbity w ziemię. Od robotnic bije trud i zmęczenie. Twarze kobiet są czerwone od upalnego słońca, ciała są pochylone, głowy opuszczone poniżej bioder. Kobiety są ubrane w samodział, każda ma na głowie ciężką bawełnianą chustę. Mimo realistycznego oddania biedy i ubóstwa kłosiarek, ich ukazanie jest hołdem dla prostoty. Monumentalizm i bijąca od kobiet godność jest wyrazem szacunku artysty do ciężkiej chłopskiej rzeczywistości. Obraz znajduje się w [[Musée d’Orsay]] w [[Paryż]]u. ''[[Zbierające kłosy|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Katastrofa górnicza w kopalni Donnersmarckhütte]]''' – [[katastrofa]], do której doszło 10 stycznia 1923 roku na terenie [[Kopalnia Węgla Kamiennego Mikulczyce|kopalni węgla Donnersmarckhütte]] znajdującej się w [[Mikulczyce|Mikulczycach]], ówcześnie w granicach [[Republika Weimarska|Republiki Weimarskiej]]. W wyniku awarii lokomotywy [[Kolej dołowa|kolei dołowej]] doszło do pożaru [[Wyrobisko podziemne|podziemnego wyrobiska]]. Ze względu na uszkodzenie rurociągu transportującego sprężone powietrze, ogień był dodatkowo podsycany i bardzo szybko się rozprzestrzeniał, obejmując kolejne korytarze kopalni. W następstwie pożaru drewniana obudowa wyrobiska szybko uległa zawaleniu. Fedrujący w rejonie zdarzenia górnicy uciekali nieużytkowaną pochylnią łączącą pokłady 280 i 380, jednak była ona częściowo przysypana i wymagała udrożnienia. Początkowo podjęto próby ugaszenia pożaru. Wkrótce jednak kierownictwo kopalni oraz rzeczoznawcy uznali, że ze względu na okoliczności żaden z poszukiwanych górników nie mógł przeżyć wypadku. Śmierć poniosło 45 górników. ''[[Katastrofa górnicza w kopalni Donnersmarckhütte|Czytaj więcej…]]'' |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
'''[[Uchatkowate]]''' – rodzina dużych [[Ssaki morskie|ssaków morskich]] z rzędu [[Drapieżne|drapieżnych]]. Wraz z [[fokowate|fokami]] oraz [[morsowate|morsami]] są zaliczane do ssaków płetwonogich. Prowadzą wodno-lądowy tryb życia. Najwięcej gatunków obejmuje [[kotik]]; rodzina obejmuje też 3 gatunki [[Uszanka (ssaki)|uszanki]] i kilka rodzajów monotypowych. Polują w wodzie, głównie na ryby, skorupiaki i mięczaki. Odpoczywają i rozmnażają się na lądzie, gdzie samce wykazują terytorializm i poligamię. Po rocznej ciąży z opóźnioną implantacją samica rodzi zwykle pojedyncze młode. W większości świata uchatkowate objęte są ochroną; stanowią jednak nadal obiekt polowań w Namibii i Rosji. Polowania doprowadziły do wyginięcia [[Uszanka japońska|uszanki japońskiej]] i znacząco zmniejszyły pogłowie innych gatunków. ''[[Uchatkowate|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Lubinieckie]]''' – [[jezioro rynnowe]] w [[województwo lubuskie|województwie lubuskim]], na [[Pojezierze Łagowskie|Pojezierzu Łagowskim]] w pobliżu [[Świebodzin]]a. Akwen posiada charakterystyczny dla jezior rynnowych wydłużony kształt, w tym przypadku południowy brzeg graniczy ze Świebodzinem i [[Grodziszcze (powiat świebodziński)|Grodziszczem]], a północny z położoną około 3 km na północ [[Rzeczyca (powiat świebodziński)|Rzeczycą]]. Misa jeziorna nie jest znacząco rozbudowana. Brzegi jeziora porośnięte są krzewami, a północny brzeg również lasami liściastymi. Jezioro w przeważającej części otoczone jest użytkami zielonymi oraz gruntami ornymi. Średnia głębokość zbiornika wodnego to 2,5 m, a maksymalna – 5,9 m. Jezioro Lubinieckie jest bardzo zanieczyszczonym zbiornikiem, głównie z powodu zmagazynowanych w okolicach jego dopływu osadów ze ścieków pochodzących z czasów przed zbudowaniem oczyszczalni ścieków dla Świebodzina. Jezioro nie jest objęte żadną formą ochrony przyrody. ''[[Lubinieckie|Czytaj więcej…]]'' |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
'''[[HMP Belmarsh]]''' – męskie [[zakład karny|więzienie]] [[Kategoryzacja zakładów karnych w Anglii i Walii#Kategoria A|kategorii A]], zlokalizowane w gminie [[Royal Borough of Greenwich|Greenwich]] w [[Londyn]]ie w [[Anglia|Anglii]]. Zostało zbudowane na terenie dawnych zakładów uzbrojenia artyleryjskiego [[Royal Arsenal]]. Więzienie zarządzane jest przez agencję rządową His Majesty’s Prison Service i przylega bezpośrednio do [[HMP Thameside]] oraz HMP Isis. Obiekt połączony jest przejściem podziemnym z sądem koronnym, w którym odbywają się głośne sprawy sądowe, zwłaszcza dotyczące bezpieczeństwa narodowego. W sierpniu 2020 roku miało pojemność operacyjną 826 i przetrzymywało 778 więźniów. Belmarsh jest jednym z ośmiu więzień o zaostrzonym rygorze w Anglii i Walii. Zostało zaprojektowane z myślą o przestępcach uznawanych za zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, w tym terrorystów [[Prowizoryczna Irlandzka Armia Republikańska|IRA]]. ''[[HMP Belmarsh|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Durango (1935)|Durango]]''' – [[meksyk]]ański okręt z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] i powojennego, hybryda [[kanonierka|kanonierki]] oraz [[transportowiec|transportowca]], używany także jako [[statek szkolny|okręt szkolny]], zbudowany w [[Hiszpania|Hiszpanii]]. [[Wodowanie|Wodowany]] w czerwcu 1935 roku, służył w [[Armada de México|Marynarce Meksyku]] przez 65 lat, od 1936 do 2001 roku. Był głównym okrętem typu ''Durango'' składającego się z dwóch okrętów, przy czym drugi został ukończony w zmodyfikowanej postaci i przejęty przez Hiszpanię. Uzbrojenie główne „Durango” stanowiły dwa [[Działo okrętowe|działa]] kalibru 102 mm. [[Wyporność]] pełna wynosiła 2000 [[tona#długa_tona|ton angielskich]]. Napędzały go początkowo [[turbina parowa|turbiny parowe]], pozwalające na osiąganie prędkości 20 [[węzeł (jednostka prędkości)|węzłów]], w latach 60. wymienione na [[silnik o zapłonie samoczynnym|silniki wysokoprężne]] z przekładnią elektryczną. Okręt mógł transportować do 490 żołnierzy i 80 koni. Nosił [[numer burtowy|numery burtowe]]: 128, B-1 i B-01. ''[[Durango (1935)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
'''[[Estonia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010]]''' – trzydziestoosobowa kadra sportowców reprezentujących [[Estonia|Estonię]] na [[Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010|igrzyskach]] w 2010 roku w [[Vancouver]]. W reprezentacji znalazło się osiemnastu mężczyzn i dwanaście kobiet. Wzięli oni udział w 26 konkurencjach w czterech dyscyplinach sportowych. Jedyny medal dla reprezentacji Estonii wywalczyła [[Kristina Šmigun-Vähi]] w [[Biegi narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 – bieg na 10 km kobiet|biegu indywidualnym kobiet na 10 km techniką dowolną]]. Najmłodszą reprezentantką w kadrze była łyżwiarka Irina Štork (16 lat i 319 dni), natomiast najstarszym – biegacz [[Andrus Veerpalu]] (39 lat i 21 dni). Rolę chorążego reprezentacji podczas [[Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010|ceremonii otwarcia]] igrzysk pełnił biathlonista [[Roland Lessing]], a podczas [[Ceremonia zamknięcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010|ceremonii zamknięcia]] – biegaczka Kristina Šmigun-Vähi. Był to ósmy start Estonii na [[Zimowe igrzyska olimpijskie|zimowych igrzyskach olimpijskich]] oraz trzeci z rzędu, podczas którego Estończycy zdobyli medal olimpijski. ''[[Estonia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Puklerzyk różowy]]''' – [[gatunek (biologia)|gatunek]] [[ssaki|ssaka]], [[pancernikowce|pancernikowca]] z [[rodzina (biologia)|rodziny]] [[Chlamyphoridae]]. Bliski krewny [[włosopuklerznik]]a oraz [[puklerznik sześciopaskowy|puklerznika]]. Jego głowę i tułów pokrywa pancerz o 6–8 wolnych pasach, porośnięty włosem. Prowadzi samotny, dzienny tryb życia na suchych obszarach [[Argentyna|Argentyny]] i [[Chile]], chroni się w jamie. Występuje sezon rozrodczy rozpoczynający się wiosną i trwający do wczesnego lata, aczkolwiek występują tu istotne różnice związane z szerokością geograficzną i długością dnia. Okres rozrodu może więc trwać od trzech do pięciu miesięcy. Samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode. Samce mogą konkurować o samice, wykazując względem siebie agresję. Niekiedy kilka z nich goni jedną samicę. Jest gatunkiem [[Gatunek bliski zagrożenia|bliskim zagrożenia wyginięciem]]. Wśród głównych zagrożeń wymienia się intensywne nielegalne polowania przeprowadzane przez ludzi i psy. ''[[Puklerzyk różowy|Czytaj więcej…]]'' |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
'''[[ORP Kujawiak (1949)|ORP Kujawiak]]''' – polski [[okręt podwodny]] z okresu [[Zimna wojna|zimnej wojny]], a wcześniej [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radziecki]] M-245, jeden z sześciu pozyskanych przez [[Polska|Polskę]] okrętów [[Okręty podwodne serii XV|serii XV]] typu ''[[Radzieckie okręty podwodne typu M|M]]''. Okręt [[Wyporność|wypierał]] 283 [[Tona|tony]] w położeniu nawodnym i 353 tony pod wodą, a jego główną bronią były cztery [[Torpeda|torpedy]] kalibru 533 mm wystrzeliwane z czterech wewnętrznych [[Wyrzutnia torpedowa|wyrzutni]]. Jednostka rozwijała na powierzchni prędkość ponad 15 [[Węzeł (jednostka prędkości)|węzłów]], osiągając zasięg 4500 [[Mila morska|Mm]] przy prędkości 8 węzłów. Okręt został [[Wodowanie|zwodowany]] w czerwcu 1949 roku w stoczni numer 196 w [[Petersburg|Leningradzie]], a do służby w [[Marynarka Wojenna Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich|Marynarce Wojennej ZSRR]] wcielono go w październiku 1949 roku, z przydziałem do [[Flota Bałtycka|Floty Bałtyckiej]]. W 1955 roku jednostka została [[Dzierżawa|wydzierżawiona]] przez Polskę i 27 maja tego roku weszła w skład [[Marynarka Wojenna|Marynarki Wojennej]]. Okręt nosił w toku służby [[Numer burtowy|numery burtowe]]: M-104, P-104 i 305. Po intensywnej eksploatacji został [[Opuszczenie bandery|wycofany ze służby]] w 1966 roku, a następnie zatopiony jako [[okręt-cel]] w [[Zatoka Pucka|Zatoce Puckiej]]. ''[[ORP Kujawiak (1949)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Marek Hłasko]]''' (ur. [[14 stycznia]] [[1934]] w [[Warszawa|Warszawie]], zm. [[14 czerwca]] [[1969]] w [[Wiesbaden]]) – polski pisarz i scenarzysta filmowy. Jest autorem takich dzieł jak ''[[Pierwszy krok w chmurach]]'', ''[[Ósmy dzień tygodnia]]'', ''[[Następny do raju]]'' oraz ''[[Palcie ryż każdego dnia]]''. Jego pierwsze opowiadania wyszły drukiem w 1955 roku, jednak dopiero po wydaniu zbioru ''Pierwszy krok w chmurach'' w 1956 roku zyskał ogólnokrajowe uznanie. Zdobywszy popularność, skupił się na pisarstwie i wydawał kolejne dzieła. Jednocześnie był współautorem scenariuszy do adaptacji filmowych swoich dzieł. W trakcie prac przy pierwszym filmie poznał niemiecką aktorkę [[Sonja Ziemann|Sonję Ziemann]], z którą był w związku małżeńskim w latach 1962–1967. W 1958 roku wyjechał do [[Paryż]]a, rozpoczynając tym samym swój okres emigracyjny. Do końca życia mieszkał za granicą. Krytyka twórczości Hłaski jest niejednoznaczna. Początkowo, po wydaniu ''Pierwszego kroku w chmurach'', pisarz był chwalony – został uhonorowany Nagrodą Pracy w 1955 roku. Po wyjeździe za granicę został napiętnowany przez ówczesne polskie władze. ''[[Marek Hłasko|Czytaj więcej…]]'' |
|||
| ⚫ | |||
'''''[[Długa noc (film)|Długa noc]]''''' – polski [[Film psychologiczny|psychologiczny]] [[film wojenny]] z 1967 roku w reżyserii [[Janusz Nasfeter|Janusza Nasfetera]], na podstawie powieści ''Noc'' [[Wiesław Rogowski|Wiesława Rogowskiego]]. Treścią filmu są dylematy mieszkańców pewnego domu w okupowanej Polsce podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]], gdzie jeden z domowników zostaje zdemaskowany jako współpracownik oddziału [[Partyzant|partyzanckiego]] oraz jako osoba przechowująca [[Żydzi|Żyda]]. ''Długa noc'' była jednym z najstarszych [[półkownik]]ów – filmów, których rozpowszechnianie uniemożliwiła [[cenzura]] prewencyjna w okresie [[Polska Ludowa|rządów komunistycznych]]. Zrealizowany w aurze nastrojów [[Antysemityzm|antysemickich]], film Nasfetera nie był dopuszczany do wyświetlania aż do 1989 roku. ''Długa noc'' nie zdobyła popularności porównywalnej z wieloma innymi polskimi półkownikami i została zapomniana zarówno przez widownię, jak i krytyków. Nasfeter w wywiadzie dla ''[[Gazeta Wyborcza|Gazety Wyborczej]]'' w 1992 roku twierdził, że ''Długą noc'' uznawał za swoje najwybitniejsze dzieło, a także najbardziej osobiste w jego karierze. ''[[Długa noc (film)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
}} |
}} |
||
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre Artykuły|Inne Dobre Artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre Artykuły|Inne Dobre Artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
||
Wersja z 17:01, 31 gru 2023
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
Bopis – potrawa kuchni filipińskiej. Jest daniem o niejasnym pochodzeniu. Jedna z teorii wskazuje, jakoby potrawa ta miała wywodzić się z kuchni hiszpańskiej. Ślady wiążące ją z tradycją kulinarną Półwyspu Iberyjskiego są jednak dosyć trudne tak do prześledzenia, jak i do umiejscowienia w czasie, nawet jeżeli to właśnie ta wersja pochodzenia bopisu uznawana jest za najbardziej prawdopodobną. Przepisy używane do przygotowania bopisu różnią się w zależności od regionu. Danie przygotowywane jest przede wszystkim z wieprzowych podrobów smażonych z dodatkiem czosnku, cebuli oraz pomidora. Pikantne, spożywane bywa jako przekąska lub danie główne. Stanowi integralną część filipińskiej kultury, często towarzyszy konsumpcji alkoholu. Popularność dania sprawiła, że na przestrzeni dekad podlegało ono znaczącej ewolucji. Poza standardowymi odmianami bopisu można odnaleźć także warianty oparte na wołowinie, drobiu czy rybach. Istnieją również warianty tejże potrawy całkowicie rezygnujące z mięsa. Czytaj więcej…
Jutro
Skrzyp zimowy – gatunek rośliny z rodziny skrzypowatych. Występuje w Europie i Azji oraz na Grenlandii, w szerokim ujęciu taksonomicznym także w Ameryce Północnej. W Polsce dość pospolity. Rośnie zwykle w żyznych lasach liściastych, często na zboczach dolin, podgatunek północnoamerykański także na brzegach wód. Uprawiany jako roślina ozdobna jest bardziej tęgi podgatunek północnoamerykański, w niektórych ujęciach wyodrębniany w osobny gatunek. Skrzyp zimowy stosowany był dawniej lub lokalnie jako roślina jadalna, lecznicza i polerska. Jako roślina lecznicza wykorzystywany był podobnie jak skrzyp polny. Naparom z ziela przypisywane jest działanie przeciwzapalne, antyseptyczne i moczopędne. Ze względu na zdolność skrzypu zimowego do bioakumulacji metali ciężkich przy wykorzystaniu ziela do celów leczniczych należy uwzględnić to ryzyko i surowiec pozyskiwać z siedlisk nie skażonych tymi metalami. Czytaj więcej…
Pojutrze
Katastrofa górnicza w kopalni Donnersmarckhütte – katastrofa, do której doszło 10 stycznia 1923 roku na terenie kopalni węgla Donnersmarckhütte znajdującej się w Mikulczycach, ówcześnie w granicach Republiki Weimarskiej. W wyniku awarii lokomotywy kolei dołowej doszło do pożaru podziemnego wyrobiska. Ze względu na uszkodzenie rurociągu transportującego sprężone powietrze, ogień był dodatkowo podsycany i bardzo szybko się rozprzestrzeniał, obejmując kolejne korytarze kopalni. W następstwie pożaru drewniana obudowa wyrobiska szybko uległa zawaleniu. Fedrujący w rejonie zdarzenia górnicy uciekali nieużytkowaną pochylnią łączącą pokłady 280 i 380, jednak była ona częściowo przysypana i wymagała udrożnienia. Początkowo podjęto próby ugaszenia pożaru. Wkrótce jednak kierownictwo kopalni oraz rzeczoznawcy uznali, że ze względu na okoliczności żaden z poszukiwanych górników nie mógł przeżyć wypadku. Śmierć poniosło 45 górników. Czytaj więcej…
Za 3 dni
Lubinieckie – jezioro rynnowe w województwie lubuskim, na Pojezierzu Łagowskim w pobliżu Świebodzina. Akwen posiada charakterystyczny dla jezior rynnowych wydłużony kształt, w tym przypadku południowy brzeg graniczy ze Świebodzinem i Grodziszczem, a północny z położoną około 3 km na północ Rzeczycą. Misa jeziorna nie jest znacząco rozbudowana. Brzegi jeziora porośnięte są krzewami, a północny brzeg również lasami liściastymi. Jezioro w przeważającej części otoczone jest użytkami zielonymi oraz gruntami ornymi. Średnia głębokość zbiornika wodnego to 2,5 m, a maksymalna – 5,9 m. Jezioro Lubinieckie jest bardzo zanieczyszczonym zbiornikiem, głównie z powodu zmagazynowanych w okolicach jego dopływu osadów ze ścieków pochodzących z czasów przed zbudowaniem oczyszczalni ścieków dla Świebodzina. Jezioro nie jest objęte żadną formą ochrony przyrody. Czytaj więcej…
Za 4 dni
Durango – meksykański okręt z okresu II wojny światowej i powojennego, hybryda kanonierki oraz transportowca, używany także jako okręt szkolny, zbudowany w Hiszpanii. Wodowany w czerwcu 1935 roku, służył w Marynarce Meksyku przez 65 lat, od 1936 do 2001 roku. Był głównym okrętem typu Durango składającego się z dwóch okrętów, przy czym drugi został ukończony w zmodyfikowanej postaci i przejęty przez Hiszpanię. Uzbrojenie główne „Durango” stanowiły dwa działa kalibru 102 mm. Wyporność pełna wynosiła 2000 ton angielskich. Napędzały go początkowo turbiny parowe, pozwalające na osiąganie prędkości 20 węzłów, w latach 60. wymienione na silniki wysokoprężne z przekładnią elektryczną. Okręt mógł transportować do 490 żołnierzy i 80 koni. Nosił numery burtowe: 128, B-1 i B-01. Czytaj więcej…
Za 5 dni
_in_laguna_Las_Coloradas_Chubut.JPG)
Puklerzyk różowy – gatunek ssaka, pancernikowca z rodziny Chlamyphoridae. Bliski krewny włosopuklerznika oraz puklerznika. Jego głowę i tułów pokrywa pancerz o 6–8 wolnych pasach, porośnięty włosem. Prowadzi samotny, dzienny tryb życia na suchych obszarach Argentyny i Chile, chroni się w jamie. Występuje sezon rozrodczy rozpoczynający się wiosną i trwający do wczesnego lata, aczkolwiek występują tu istotne różnice związane z szerokością geograficzną i długością dnia. Okres rozrodu może więc trwać od trzech do pięciu miesięcy. Samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode. Samce mogą konkurować o samice, wykazując względem siebie agresję. Niekiedy kilka z nich goni jedną samicę. Jest gatunkiem bliskim zagrożenia wyginięciem. Wśród głównych zagrożeń wymienia się intensywne nielegalne polowania przeprowadzane przez ludzi i psy. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Marek Hłasko (ur. 14 stycznia 1934 w Warszawie, zm. 14 czerwca 1969 w Wiesbaden) – polski pisarz i scenarzysta filmowy. Jest autorem takich dzieł jak Pierwszy krok w chmurach, Ósmy dzień tygodnia, Następny do raju oraz Palcie ryż każdego dnia. Jego pierwsze opowiadania wyszły drukiem w 1955 roku, jednak dopiero po wydaniu zbioru Pierwszy krok w chmurach w 1956 roku zyskał ogólnokrajowe uznanie. Zdobywszy popularność, skupił się na pisarstwie i wydawał kolejne dzieła. Jednocześnie był współautorem scenariuszy do adaptacji filmowych swoich dzieł. W trakcie prac przy pierwszym filmie poznał niemiecką aktorkę Sonję Ziemann, z którą był w związku małżeńskim w latach 1962–1967. W 1958 roku wyjechał do Paryża, rozpoczynając tym samym swój okres emigracyjny. Do końca życia mieszkał za granicą. Krytyka twórczości Hłaski jest niejednoznaczna. Początkowo, po wydaniu Pierwszego kroku w chmurach, pisarz był chwalony – został uhonorowany Nagrodą Pracy w 1955 roku. Po wyjeździe za granicę został napiętnowany przez ówczesne polskie władze. Czytaj więcej…