Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
wymiana cotygodniowa |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
||
|1=<!--Propozycja na poniedziałek |
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 12 czerwca --> [[Plik:Miniopterus schreibersii 2016 stamp of Romania.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Podkasaniec zwyczajny]]''' – gatunek małego [[Drapieżnictwo|drapieżnego]] [[Nietoperze|nietoperza]] z rodziny [[Podkasańcowate|podkasańcowatych]], wyodrębnionej z [[Mroczkowate|mroczkowatych]]. Gatunek zamieszkuje [[Europa|Europę]], w szczególności [[Europa Południowa|południową]] oraz [[Afryka Północna|Afrykę Północną]]. W starszych ujęciach systematycznych zaliczano do niego też [[Podgatunek|podgatunki]] żyjące również w [[Afryka|Afryce]] na południe od [[Sahara|Sahary]], w [[Azja|Azji]], [[Australia (kontynent)|Australii]] i [[Oceania|Oceanii]]. Notowany jest również w [[Polska|Polsce]] jako 27. stwierdzony gatunek nietoperza w kraju. Jego pokarmem są głównie [[owady]] takie jak [[ćmy]]. [[Samica]] osiąga dojrzałość płciową w wieku jednego roku, a w wieku dwóch lat [[poród|rodzi]] jedno młode; [[noworodek|noworodki]] są nagie i ślepe. Usamodzielniają się w wieku 60 dni. Okresowo odnotowywane są drastyczne spadki liczebności tego nietoperza, co łączone jest z warunkami pogodowymi oraz ingerencją człowieka. W niektórych miejscach gatunek wymarł, w 2019 roku zasugerowano, że trend populacji Europy i [[Turcja|Turcji]] wydaje się generalnie stabilny. W [[Czerwona księga gatunków zagrożonych|Czerwonej księdze gatunków zagrożonych]] [[Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody|IUCN]] został zaliczony do kategorii [[Gatunek narażony|VU]]. ''[[Podkasaniec zwyczajny|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''''[[El Ilocano]]''''' – [[Filipiny|filipiński]] dwutygodnik. Stworzony i finansowany przez [[Isabelo de los Reyes|Isabelo de los Reyesa]]. Publikował teksty o wydźwięku antyklerykalnym i niepodległościowym. Zamieszczano w nim treści o charakterze popularnonaukowym oraz skupiające się na tematyce regionalnej. Mimo że de los Reyes nigdy nie należał do [[Katipunan]]u, tajnej organizacji rewolucyjnej stawiającej sobie za cel wyzwolenie Filipin spod panowania hiszpańskiego, jego dwutygodnik głosił w zasadzie hasła zbieżne z ideologią grupy. Występował dodatkowo przeciwko uprzywilejowanej pozycji duchowieństwa [[Kościół katolicki|katolickiego]]. ''El Ilocano'' ukazywało się między 1889 a 1896 rokiem i było czasopismem dwujęzycznym, drukowanym po [[Język hiszpański|hiszpańsku]] oraz [[Język iloko|ilokańsku]]. Zapisał się w filipińskiej historii jako pierwsza gazeta kierowana w całości przez Filipińczyka. Uznaje się go za pierwsze ilokańskie czasopismo. Kres działalności ''El Ilocano'' położyła [[Rewolucja filipińska (1896–1898)|rewolucja filipińska]]. ''[[El Ilocano|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|2=<!--Propozycja na wtorek |
|2=<!--Propozycja na wtorek 13 czerwca --> [[Plik:TCM19 08 - De Soto.jpg|right|100px]] |
||
'''[[DeSoto Firedome]]''' – [[samochód osobowy]] [[Autosegment E|klasy wyższej]] produkowany pod amerykańską marką [[DeSoto (marka samochodów)|DeSoto]] w latach 1952–1959, w ramach czterech generacji. Początkowo, od 1952 roku stanowił zwieńczenie gamy modeli osobowych firmy, następnie od 1955 roku modelowego został zdegradowany do roli jej tańszego modelu. Napędzały go wyłącznie [[Silnik o zapłonie iskrowym|silniki benzynowe]] w układzie [[V8 (silnik)|V8]]. Firedome stał się po wprowadzeniu najdroższym modelem marki. Sama marka DeSoto była marką produkującą samochody pełnowymiarowe z wyższego średniego segmentu cenowego. Mimo późnego wprowadzenia na rynek, modele z silnikiem V8 okazały się popularne i ich sprzedaż sięgnęła prawie połowy produkcji DeSoto. 1958 rok przyniósł pierwszą powojenną recesję i spadki sprzedaży, zwłaszcza w obliczu problemów z jakością samochodów marki. Rok później zapadła decyzja o zaprzestaniu produkcji modelu Firedome. Samochód doczekał się czterech generacji i łącznie wyprodukowano 425 761 jego egzemplarzy. ''[[DeSoto Firedome|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Niszczyciele typu Holland]]''' – typ [[Holandia|holenderskich]] [[niszczyciel]]i o uzbrojeniu [[artyleria okrętowa|artyleryjskim]] z okresu [[zimna wojna|zimnej wojny]], zbudowanych w [[lata 50. XX wieku|latach 50. XX wieku]] w liczbie czterech jednostek. Służyły w marynarce holenderskiej ([[Koninklijke Marine]]) w latach 1954–1979, a jeden z nich służył następnie do 1986 roku w marynarce [[Peru]]. Niszczyciele te były przede wszystkim przeznaczone do osłony grup okrętów i [[konwój morski|konwojów]] przeciw atakom [[okręt podwodny|okrętów podwodnych]] oraz lotnictwa. [[Wyporność]] pełna okrętów wynosiła 2765 ton, a długość 113,1 m. Napędzały je [[turbina parowa|turbiny parowe]], pozwalające na osiąganie prędkości 32 [[węzeł (jednostka prędkości)|węzłów]]. Główne uzbrojenie stanowiły cztery kierowane [[radar]]em automatyczne [[Działo uniwersalne|działa uniwersalne]] [[Kaliber broni|kalibru]] 120 mm w dwóch [[wieża artyleryjska|wieżach]], a do zwalczania okrętów podwodnych służyły wyrzutnie [[rakietowa bomba głębinowa|rakietowych bomb głębinowych]] kalibru 375 mm. ''[[Niszczyciele typu Holland|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|3=<!--Propozycja na środę |
|3=<!--Propozycja na środę 14 czerwca --> [[Plik:Amiot 143 1.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Amiot 143]]''' – [[III Republika Francuska|francuski]] średni [[samolot bombowy]] i [[samolot rozpoznawczy|rozpoznawczy]] z lat 30. XX wieku, skonstruowany w wytwórni SECM. Dwusilnikowy [[średniopłat]] ze stałym podwoziem, konstrukcji metalowej. Był jednym z podstawowych francuskich bombowców w chwili wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]], lecz był już wówczas przestarzały, wymieniany na nowsze konstrukcje. Samolot mógł przenosić [[Bomba lotnicza|bomby]] o łącznej masie do 1600 kg. W kadłubowej [[Komora bombowa|komorze bombowej]] mieściła się bomba o wagomiarze 500 kg albo cztery bomby 200 kg. Ponadto pod skrzydłami można było przenosić na czterech wyrzutnikach dalsze cztery bomby po 200 kg lub 100 kg. Samolot był używany bojowo podczas [[Kampania francuska 1940|kampanii francuskiej]] w 1940 roku, a później do celów transportowych. Należał do samolotów rodziny Amiot 140, z której jako jedyny był produkowany seryjnie. Zbudowano 138 egzemplarzy seryjnych. ''[[Amiot 143|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''''[[Rewers (film)|Rewers]]''''' – polska [[czarna komedia]] filmowa z 2009 roku w reżyserii [[Borys Lankosz|Borysa Lankosza]] na podstawie scenariusza [[Andrzej Bart|Andrzeja Barta]]. Akcja filmu toczy się na początku lat 50. XX wieku, w szczytowym okresie [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL-owskiego]] [[stalinizm]]u. Jego główne bohaterki – Sabina Jankowska, jej matka Irena oraz babka – próbują stawić czoła wkradającemu się coraz bardziej w ich życie funkcjonariuszowi [[Organy bezpieczeństwa publicznego (1944–1956)|Urzędu Bezpieczeństwa]], Bronisławowi Falskiemu. W rolach głównych wystąpili: [[Agata Buzek]], [[Krystyna Janda]], [[Anna Polony]] oraz [[Marcin Dorociński]]. ''Rewers'' był wielokrotnie nagradzany na polskich festiwalach filmowych, zbierając między innymi [[Złote Lwy]] na [[Festiwal Polskich Filmów Fabularnych|Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych]] oraz [[Orzeł za najlepszy film|Orła za najlepszy film]]; na obu festiwalach z uznaniem spotkały się również między innymi muzyka [[Włodek Pawlik|Włodzimierza Pawlika]] oraz aktorstwo Agaty Buzek. Film otrzymał też [[Międzynarodowa Federacja Krytyków Filmowych|nagrodę FIPRESCI]] na [[Warszawski Międzynarodowy Festiwal Filmowy|Warszawskim Festiwalu Filmowym]]. ''[[Rewers (film)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|4=<!--Propozycja na czwartek |
|4=<!--Propozycja na czwartek 15 czerwca --> [[Plik:Fragment tarnowskich murów miejskich z furtą - 1 (cropped).jpg|100px|right]] |
||
'''[[Mury miejskie w Tarnowie]]''' – ciąg [[Mury miejskie|murów miejskich]] wraz z budowlami o charakterze obronnym – [[baszta]]mi, [[Basteja w Tarnowie|bastejami]] oraz [[Brama miejska|bramami]], otaczający niegdyś obszar [[Tarnów|Tarnowa]] – obecnie część Starówki. Zespół tarnowskich obwarowań powstał prawdopodobnie w XIV wieku, a następnie był wielokrotnie modernizowany oraz rozbudowywany. W wyniku kryzysu, który miał miejsce w mieście w XVIII wieku, przestarzałe już fortyfikacje zaczęły popadać w ruinę, co było przyczynkiem do ich likwidacji, rozpoczętej około 1790 roku i zakończonej na początku XIX wieku. Do dzisiejszych czasów zachowały się krótkie odcinki dawnych fortyfikacji. Wzdłuż zachowanych elementów umocnień w 2011 roku wytyczono miejski [[szlak turystyczny]] „Średniowieczne mury Tarnowa”. W kwietniu 2015 roku zespół tarnowskich fortyfikacji miejskich został wpisany do [[Rejestr zabytków (Polska)|rejestru zabytków]] województwa małopolskiego pod numerem A-1413. ''[[Mury miejskie w Tarnowie|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Procesy zwierząt]]''' – przyjęta w historiografii formuła opisująca [[Postępowanie karne|postępowania karne]] i inne czynności prawne, których [[Podmiot prawa|podmiotami]] – najczęściej [[Strona postępowania karnego|stronami]] w charakterze oskarżonego – były [[zwierzęta]]. Zjawisko miało miejsce przede wszystkim na ziemiach europejskich, a okres jego wzmożonego występowania szacuje się na wieki XVI-XVIII. Wśród historyków przyjął się ich podział, pod kątem jurysdykcji, na procesy kościelne i świeckie; niejako do osobnych grup procesów zalicza się również procesy o sodomię i czary. Procesy, poświadczone co najmniej kilkoma setkami wzmianek źródłowych, już w epoce ich przeprowadzania budziły kontrowersje, a następnie od końca XIX wieku stanowiły przedmiot badań historyków kultury i prawa. Wśród licznych postulowanych przyczyn występowania tego fenomenu społecznego wymieniano między innymi specyficzne pojmowanie odpowiedzialności prawnej, religijne rozumienie praw rządzących światem czy też względy ludyczne. ''[[Procesy zwierząt|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|5=<!--Propozycja na piątek |
|5=<!--Propozycja na piątek 16 czerwca --> [[Plik:Mgb S2 FL16309.jpg|100px|right]] |
||
'''[[ORP S-3]]''' – polski ścigacz artyleryjski z okresu z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]], jeden z dwóch okrętów typu ''British Power Boat 63′'' wydzierżawionych od Wielkiej Brytanii przez [[Marynarka Wojenna (II RP)|Marynarkę Wojenną]] w 1940 roku. W literaturze znany też pod nieoficjalną nazwą „Wyżeł”. Uczestniczył w licznych patrolach i kilku potyczkach z niemieckimi lekkimi siłami morskimi w rejonie kanału [[La Manche]] od sierpnia 1940 roku. Z uwagi na zużycie, S-3 został [[Opuszczenie bandery|wycofany z polskiej służby]] w maju 1943 roku, a następnie zwrócony Brytyjczykom. Po wojnie przebudowany na [[jacht motorowy]], który istniał jeszcze w 2014 roku. S-3 w literaturze ma obiegową opinię „pechowego” okrętu z uwagi na liczne uszkodzenia – niemniej, biorąc pod uwagę, że był intensywnie wykorzystywany i nie został zatopiony, ani nie są znane straty w jego załodze, opinia taka wydaje się krzywdząca. ''[[ORP S-3|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''''[[Adam, Who Is He?]]''''' – książka autorstwa Marka E. Petersena opublikowana po raz pierwszy w 1976 roku. Zawiera zwięzły opis roli [[Biblia|biblijnego]] [[Adam i Ewa|Adama]] w wierzeniach świętych w dniach ostatnich. Znana głównie z wypowiedzi na temat [[Teoria Adama-Boga|teorii Adama-Boga]], w praktyce przedstawia oficjalne stanowisko [[Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich|Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich]] w tej kwestii. Pogląd ten stanowi budzący znaczne kontrowersje i wywołujący nieporozumienia aspekt historycznego rozwoju mormonizmu. Książka, zabierając głos w dyskusji na ten temat, odwołuje się do pism takich przedstawicieli najwyższych władz kościelnych. Powiela przy tym niektóre zawarte w ich wypowiedziach niejasności, nieporozumienia czy wręcz błędy. Książka jest krytykowana, jednak cieszy się popularnością i doczekała się sześciu wydań. Była jedną z kilku książek napisanych przez Petersena, których tematyka dotyczyła proroków [[Stary Testament|Starego Testamentu]] bądź też tych pojawiających się na kartach [[Księga Mormona|Księgi Mormona]]. ''[[Adam, Who Is He?|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|6=<!--Propozycja na sobotę |
|6=<!--Propozycja na sobotę 17 czerwca [[Plik:|100px|right]] --> |
||
'''[[Stanisław Różewicz]]''' (ur. [[16 sierpnia]] [[1924]] w [[Radomsko|Radomsku]], zm. [[9 listopada]] [[2008]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polski [[reżyser]] [[film]]owy i [[teatr]]alny, [[scenarzysta]], [[pedagog]], brat poetów [[Janusz Różewicz|Janusza]] i [[Tadeusz Różewicz|Tadeusza]] Różewiczów, komandor [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]], przedstawiciel [[Polska szkoła filmowa|polskiej szkoły filmowej]]. Karierę w kinematografii zaczynał jako asystent reżysera przy produkcji filmów [[Jerzy Zarzycki|Jerzego Zarzyckiego]] oraz [[Jan Rybkowski|Jana Rybkowskiego]]. Uznanie zdobył za sprawą filmów o tematyce wojennej, realizowanych w kluczu realistycznym oraz pozbawionych heroicznej narracji, między innymi ''[[Wolne miasto (film)|Wolnego miasta]]'', ''[[Świadectwo urodzenia|Świadectwa urodzenia]]'', ''[[Westerplatte (film)|Westerplatte]]'' oraz ''[[Opadły liście z drzew]]''. Laureat takich nagród jak [[Złote Lwy]] na [[Festiwal Polskich Filmów Fabularnych|Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych]] za ''[[Pasja (film 1977)|Pasję]]'' oraz ''[[Kobieta w kapeluszu|Kobietę w kapeluszu]]'' i Srebrna Muszla na [[Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián|Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastián]] za ''[[Drzwi w murze]]''. W 2008 roku uhonorowany Platynowymi Lwami za całokształt twórczości. ''[[Stanisław Różewicz|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[SS Narwik]]''' – polski [[drobnicowiec]] o napędzie [[parowiec|parowym]] zbudowany w 1942 roku na zamówienie rządu [[Wielka Brytania|brytyjskiego]], jako jeden ze statków wojennego typu ''[[statki typu Empire|Empire B]]''. W tym samym roku sprzedany [[Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie|rządowi RP na uchodźstwie]] dla [[Polska Marynarka Handlowa|Polskiej Marynarki Handlowej]], wraz z czterema innymi statkami tego typu. W służbie polskiej nazwa statku została zmieniona na „Narwik” dla upamiętnienia polskiego wkładu w [[Bitwa o Narwik|bitwę o Narwik]]. Przekazane statki stały się własnością [[Gdynia–Ameryka Linie Żeglugowe|GAL-u (Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe SA]]), ale dysponowała nimi brytyjska administracja transportu wojennego. Podczas wojny „Narwik” odznaczył się akcją ratunkową rozbitków ze statku „Orcades” w 1942 roku. Po wojnie od 1946 roku pływał z Polski, cały czas pod polską banderą, eksploatowany do 1972 roku. ''[[SS Narwik|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|7=<!--Propozycja na niedzielę |
|7=<!--Propozycja na niedzielę 18 czerwca --> [[Plik:Wrocław, ul. Dyrekcyjna 2021-08-15 foto 008.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Ulica Dyrekcyjna we Wrocławiu]]''' – [[ulica]] we [[Wrocław]]iu na osiedlu [[Huby (Wrocław)|Huby]], w dawnej dzielnicy [[Krzyki (dzielnica)|Krzyki]], ma długość {{nowrap|859 m}}, biegnie od [[Ulica Ślężna we Wrocławiu|Ślężnej]] i Glinianej, przechodzi w ulicę [[Ulica gen. Kazimierza Pułaskiego we Wrocławiu|generała Kazimierza Pułaskiego]] na skrzyżowaniu z ulicami: [[Ulica Sucha we Wrocławiu|Suchą]] oraz [[Ulica Hubska we Wrocławiu|Hubską]]. Położona jest na południe od dworca kolejowego [[Wrocław Główny]]. Historyczny układ urbanistyczny obszaru, przez który przebiega ulica, podlega ochronie i wpisany jest do gminnej ewidencji zabytków, podobnie jak położone przy ulicy oraz w bezpośrednim jej sąsiedztwie zachowane budynki i inne obiekty, w tym wpisana do rejestru zabytków siedziba [[Dyrekcja Kolei we Wrocławiu|Dyrekcji Kolei Królewskich]], obecnie biurowiec PKP S.A. Cała ulica uznawana jest za przestrzeń o charakterze ogólnomiejskim. ''[[Ulica Dyrekcyjna we Wrocławiu|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Włosopuklerznik wrzaskliwy]]''' – [[gatunek (biologia)|gatunek]] [[ssaki|ssaka]] z [[rodzina (biologia)|rodziny]] [[Chlamyphoridae]] w [[rząd (biologia)|rzędzie]] [[pancernikowce|pancernikowców]]. Najmniejszy z podrodziny [[Puklerzniki|Euphractinae]]. Występuje w [[Ameryka Południowa|Ameryce Południowej]] do wysokości 4500 m. Żywi się głównie [[stawonogi|stawonogami]], rzadziej drobnymi [[kręgowce|kręgowcami]] i pokarmem [[rośliny|roślinnym]]. Większą część doby kryje się w norze. Raz do roku samica rodzi 1–2 młode. Zaniepokojony wydobywa z siebie krzyk przypominający płacz ludzkiego dziecka. Ciało włosopuklerznika wrzaskliwego pokrywa pancerz. Karapaks okrywający tułów składa się z trzech części: tarczy łopatkowej na przodzie, tarczy miednicznej z tyłu i sześciu-ośmiu luźniejszych, ruchomych pierścieni pomiędzy nimi. Ciało wspierają dobrze zbudowane kończyny, krótkie, zakończone spłaszczonymi pazurami. Przednia łapa kończy się czterema pazurami, z których drugi przewyższa długością pozostałe. IUCN klasyfikuje włosopuklerznika wrzaskliwego jako [[gatunek najmniejszej troski]]. ''[[Włosopuklerznik wrzaskliwy|Czytaj więcej…]]'' |
|||
}} |
}} |
||
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre Artykuły|Inne Dobre Artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre Artykuły|Inne Dobre Artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
||
Wersja z 23:38, 11 cze 2023
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
Podkasaniec zwyczajny – gatunek małego drapieżnego nietoperza z rodziny podkasańcowatych, wyodrębnionej z mroczkowatych. Gatunek zamieszkuje Europę, w szczególności południową oraz Afrykę Północną. W starszych ujęciach systematycznych zaliczano do niego też podgatunki żyjące również w Afryce na południe od Sahary, w Azji, Australii i Oceanii. Notowany jest również w Polsce jako 27. stwierdzony gatunek nietoperza w kraju. Jego pokarmem są głównie owady takie jak ćmy. Samica osiąga dojrzałość płciową w wieku jednego roku, a w wieku dwóch lat rodzi jedno młode; noworodki są nagie i ślepe. Usamodzielniają się w wieku 60 dni. Okresowo odnotowywane są drastyczne spadki liczebności tego nietoperza, co łączone jest z warunkami pogodowymi oraz ingerencją człowieka. W niektórych miejscach gatunek wymarł, w 2019 roku zasugerowano, że trend populacji Europy i Turcji wydaje się generalnie stabilny. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN został zaliczony do kategorii VU. Czytaj więcej…
Jutro
DeSoto Firedome – samochód osobowy klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką DeSoto w latach 1952–1959, w ramach czterech generacji. Początkowo, od 1952 roku stanowił zwieńczenie gamy modeli osobowych firmy, następnie od 1955 roku modelowego został zdegradowany do roli jej tańszego modelu. Napędzały go wyłącznie silniki benzynowe w układzie V8. Firedome stał się po wprowadzeniu najdroższym modelem marki. Sama marka DeSoto była marką produkującą samochody pełnowymiarowe z wyższego średniego segmentu cenowego. Mimo późnego wprowadzenia na rynek, modele z silnikiem V8 okazały się popularne i ich sprzedaż sięgnęła prawie połowy produkcji DeSoto. 1958 rok przyniósł pierwszą powojenną recesję i spadki sprzedaży, zwłaszcza w obliczu problemów z jakością samochodów marki. Rok później zapadła decyzja o zaprzestaniu produkcji modelu Firedome. Samochód doczekał się czterech generacji i łącznie wyprodukowano 425 761 jego egzemplarzy. Czytaj więcej…
Pojutrze
Amiot 143 – francuski średni samolot bombowy i rozpoznawczy z lat 30. XX wieku, skonstruowany w wytwórni SECM. Dwusilnikowy średniopłat ze stałym podwoziem, konstrukcji metalowej. Był jednym z podstawowych francuskich bombowców w chwili wybuchu II wojny światowej, lecz był już wówczas przestarzały, wymieniany na nowsze konstrukcje. Samolot mógł przenosić bomby o łącznej masie do 1600 kg. W kadłubowej komorze bombowej mieściła się bomba o wagomiarze 500 kg albo cztery bomby 200 kg. Ponadto pod skrzydłami można było przenosić na czterech wyrzutnikach dalsze cztery bomby po 200 kg lub 100 kg. Samolot był używany bojowo podczas kampanii francuskiej w 1940 roku, a później do celów transportowych. Należał do samolotów rodziny Amiot 140, z której jako jedyny był produkowany seryjnie. Zbudowano 138 egzemplarzy seryjnych. Czytaj więcej…
Za 3 dni
.jpg)
Mury miejskie w Tarnowie – ciąg murów miejskich wraz z budowlami o charakterze obronnym – basztami, bastejami oraz bramami, otaczający niegdyś obszar Tarnowa – obecnie część Starówki. Zespół tarnowskich obwarowań powstał prawdopodobnie w XIV wieku, a następnie był wielokrotnie modernizowany oraz rozbudowywany. W wyniku kryzysu, który miał miejsce w mieście w XVIII wieku, przestarzałe już fortyfikacje zaczęły popadać w ruinę, co było przyczynkiem do ich likwidacji, rozpoczętej około 1790 roku i zakończonej na początku XIX wieku. Do dzisiejszych czasów zachowały się krótkie odcinki dawnych fortyfikacji. Wzdłuż zachowanych elementów umocnień w 2011 roku wytyczono miejski szlak turystyczny „Średniowieczne mury Tarnowa”. W kwietniu 2015 roku zespół tarnowskich fortyfikacji miejskich został wpisany do rejestru zabytków województwa małopolskiego pod numerem A-1413. Czytaj więcej…
Za 4 dni
ORP S-3 – polski ścigacz artyleryjski z okresu z okresu II wojny światowej, jeden z dwóch okrętów typu British Power Boat 63′ wydzierżawionych od Wielkiej Brytanii przez Marynarkę Wojenną w 1940 roku. W literaturze znany też pod nieoficjalną nazwą „Wyżeł”. Uczestniczył w licznych patrolach i kilku potyczkach z niemieckimi lekkimi siłami morskimi w rejonie kanału La Manche od sierpnia 1940 roku. Z uwagi na zużycie, S-3 został wycofany z polskiej służby w maju 1943 roku, a następnie zwrócony Brytyjczykom. Po wojnie przebudowany na jacht motorowy, który istniał jeszcze w 2014 roku. S-3 w literaturze ma obiegową opinię „pechowego” okrętu z uwagi na liczne uszkodzenia – niemniej, biorąc pod uwagę, że był intensywnie wykorzystywany i nie został zatopiony, ani nie są znane straty w jego załodze, opinia taka wydaje się krzywdząca. Czytaj więcej…
Za 5 dni
Stanisław Różewicz (ur. 16 sierpnia 1924 w Radomsku, zm. 9 listopada 2008 w Warszawie) – polski reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, pedagog, brat poetów Janusza i Tadeusza Różewiczów, komandor Orderu Odrodzenia Polski, przedstawiciel polskiej szkoły filmowej. Karierę w kinematografii zaczynał jako asystent reżysera przy produkcji filmów Jerzego Zarzyckiego oraz Jana Rybkowskiego. Uznanie zdobył za sprawą filmów o tematyce wojennej, realizowanych w kluczu realistycznym oraz pozbawionych heroicznej narracji, między innymi Wolnego miasta, Świadectwa urodzenia, Westerplatte oraz Opadły liście z drzew. Laureat takich nagród jak Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za Pasję oraz Kobietę w kapeluszu i Srebrna Muszla na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastián za Drzwi w murze. W 2008 roku uhonorowany Platynowymi Lwami za całokształt twórczości. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Ulica Dyrekcyjna we Wrocławiu – ulica we Wrocławiu na osiedlu Huby, w dawnej dzielnicy Krzyki, ma długość 859 m, biegnie od Ślężnej i Glinianej, przechodzi w ulicę generała Kazimierza Pułaskiego na skrzyżowaniu z ulicami: Suchą oraz Hubską. Położona jest na południe od dworca kolejowego Wrocław Główny. Historyczny układ urbanistyczny obszaru, przez który przebiega ulica, podlega ochronie i wpisany jest do gminnej ewidencji zabytków, podobnie jak położone przy ulicy oraz w bezpośrednim jej sąsiedztwie zachowane budynki i inne obiekty, w tym wpisana do rejestru zabytków siedziba Dyrekcji Kolei Królewskich, obecnie biurowiec PKP S.A. Cała ulica uznawana jest za przestrzeń o charakterze ogólnomiejskim. Czytaj więcej…