Szablon:Artykuł na medal: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne techniczne |
wymiana cotygodniowa |
||
Linia 19: | Linia 19: | ||
'''[[Medaliści mistrzostw świata w łyżwiarstwie szybkim w wieloboju sprinterskim]]''' – zestawienie zawodników, którzy przynajmniej raz stanęli na podium [[Mistrzostwa świata w łyżwiarstwie szybkim w wieloboju sprinterskim|mistrzostw świata w wieloboju sprinterskim]] mężczyzn. Wielobój sprinterski w [[Łyżwiarstwo szybkie|łyżwiarstwie szybkim]] składa się z czterech biegów – dwóch na dystansie 500 m i dwóch na 1000 m. Zawody trwają dwa dni, każdego dnia przeprowadzane są biegi na obu dystansach. W latach 1970–1986 mistrzem zostawał zawodnik, który zwyciężył w trzech z czterech biegów. Jeżeli żaden z zawodników tego nie osiągnął, zwycięzcą ogłaszano zawodnika z najmniejszą sumą punktów. Od 1987 roku mistrzem jest zawodnik z najmniejszą liczbą punktów, niezależnie od liczby zwycięstw w poszczególnych biegach. Najwięcej medali w wieloboju sprinterskim mężczyzn zdobyli reprezentanci Holandii – 27, w tym 7 złotych, 6 srebrnych oraz 14 brązowych. W klasyfikacji medalowej zajmują jednak trzecie miejsce za zawodnikami ze Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego, którzy zdobyli o jeden złoty medal więcej. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem wśród mężczyzn jest Białorusin, startujący wcześniej w reprezentacjach ZSRR i WNP, [[Ihar Żalazouski]], który w latach 1985–1993 zdobył sześć złotych i jeden brązowy medal. ''[[Medaliści mistrzostw świata w łyżwiarstwie szybkim w wieloboju sprinterskim|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[Medaliści mistrzostw świata w łyżwiarstwie szybkim w wieloboju sprinterskim]]''' – zestawienie zawodników, którzy przynajmniej raz stanęli na podium [[Mistrzostwa świata w łyżwiarstwie szybkim w wieloboju sprinterskim|mistrzostw świata w wieloboju sprinterskim]] mężczyzn. Wielobój sprinterski w [[Łyżwiarstwo szybkie|łyżwiarstwie szybkim]] składa się z czterech biegów – dwóch na dystansie 500 m i dwóch na 1000 m. Zawody trwają dwa dni, każdego dnia przeprowadzane są biegi na obu dystansach. W latach 1970–1986 mistrzem zostawał zawodnik, który zwyciężył w trzech z czterech biegów. Jeżeli żaden z zawodników tego nie osiągnął, zwycięzcą ogłaszano zawodnika z najmniejszą sumą punktów. Od 1987 roku mistrzem jest zawodnik z najmniejszą liczbą punktów, niezależnie od liczby zwycięstw w poszczególnych biegach. Najwięcej medali w wieloboju sprinterskim mężczyzn zdobyli reprezentanci Holandii – 27, w tym 7 złotych, 6 srebrnych oraz 14 brązowych. W klasyfikacji medalowej zajmują jednak trzecie miejsce za zawodnikami ze Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego, którzy zdobyli o jeden złoty medal więcej. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem wśród mężczyzn jest Białorusin, startujący wcześniej w reprezentacjach ZSRR i WNP, [[Ihar Żalazouski]], który w latach 1985–1993 zdobył sześć złotych i jeden brązowy medal. ''[[Medaliści mistrzostw świata w łyżwiarstwie szybkim w wieloboju sprinterskim|Czytaj więcej…]]'' |
||
|dodane piątek = |
|dodane piątek = 22 stycznia |
||
|piątek|5= |
|piątek|5= |
||
[[Plik: |
[[Plik:Suomenlinna aerial.JPG|100px|right]] |
||
'''[[Lista światowego dziedzictwa UNESCO w Finlandii]]''' – lista miejsc w [[Finlandia|Finlandii]] wpisanych na [[Lista światowego dziedzictwa UNESCO|listę światowego dziedzictwa UNESCO]], ustanowionej na mocy [[Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego|Konwencji w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego]], przyjętej przez UNESCO na 17. sesji w [[Paryż]]u 16 listopada 1972 roku i [[Ratyfikacja|ratyfikowanej]] przez Finlandię 4 marca 1987 roku. Obecnie na liście znajduje się 7 obiektów: 6 [[Dziedzictwo kulturowe|dziedzictw kulturowych]] oraz 1 o charakterze przyrodniczym. Są to: [[cmentarzysko z epoki brązu w Sammallahdenmäki]], [[Suomenlinna]], zabytkowa dzielnica [[Rauma (miasto)|Raumy]], [[Południk Struvego]], [[Stary kościół w Petäjävesi|zabytkowy kościół w Petäjävesi]], [[Verla|fabryka obróbki drewna i tektury w Verli]] oraz [[Kvarken Północny|Archipelag Kvarken]] / [[Höga Kusten|Pobrzeże Zachodniobotnickie]]. Na fińskiej [[Lista informacyjna|liście informacyjnej]] UNESCO – liście obiektów, które Finlandia zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa – znajdują się 2 obiekty: archipelagi fok obrączkowanych jeziora [[Saimaa]] oraz dzieła architektoniczne [[Alvar Aalto|Alvara Aalto]]. ''[[Lista światowego dziedzictwa UNESCO w Finlandii|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[American Cream Draft]]''' – amerykańska [[Rasy konia|rasa]] [[Koń zimnokrwisty|koni zimnokrwistych]] charakteryzująca się kremowym lub złotoszampańskim kolorem umaszczenia. Rasę wyhodowano w stanie [[Iowa]] na początku XX wieku z kremowej klaczy o imieniu Old Granny. [[Księga stadna]] została utworzona w 1944 roku, ale nie była prowadzona przez kilka dekad, kiedy liczba tych zwierząt zmalała w związku z [[Mechanizacja rolnictwa|mechanizacją rolnictwa]]. Zapisy zostały wznowione w 1982 roku i od tamtego czasu populacja powoli wzrasta. Jest to rasa rzadka, dlatego organizacje The Livestock Conservancy oraz Equus Survival Trust uznają ją za krytycznie zagrożoną, co oznacza, że ogólna szacowana populacja tej rasy wynosi mniej niż 2000 oraz odnotowuje się mniej niż 200 rejestracji na rok w Stanach Zjednoczonych. W celu odbudowania liczebności rasy, ACDHA uchwaliła przepisy, które pozwalają na rejestrację źrebaków powstałych takimi metodami jak [[Sztuczne unasienianie|sztuczne zapłodnienie]]. ''[[American Cream Draft|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|dodane sobota = 1 stycznia |
|dodane sobota = 1 stycznia |
Wersja z 01:16, 22 sty 2024
FIS Ladies Winter Tournee 2010 – jedenasta edycja FIS Ladies Winter Tournee, przeprowadzona w sezonie 2009/2010 na skoczniach w Niemczech. Początek turnieju nastąpił 2 stycznia 2010 roku, podczas zawodów indywidualnych na skoczni w Baiersbronn. Następnego dnia na tym samym obiekcie odbył się drugi konkurs indywidualny. Trzy dni później rozegrano konkurs indywidualny na skoczni w Schonach im Schwarzwald. Turniej miał zakończyć się 10 stycznia dwoma konkursami na obiekcie w Braunlage, jednak z powodu złej pogody nie odbyły się. Pierwszy konkurs indywidualny wygrała Carina Vogt, a następny Daniela Iraschko. Trzecie i zarazem ostatnie zmagania indywidualne wygrała ponownie Daniela Iraschko. Zwyciężczynią jedenastej edycji turnieju została po raz piąty Daniela Iraschko, która zdobyła najwięcej punktów w klasyfikacji łącznej FIS Ladies Winter Tournee. Na drugim stopniu podium w generalnej klasyfikacji turnieju stanęła Anette Sagen, a na trzecim – Ulrike Gräßler. W cyklu wystartowały łącznie 62 zawodniczki z trzynastu narodowych reprezentacji. Czytaj więcej…