Szablon:Artykuł na medal: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawa linków |
wymiana cotygodniowa |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
'''[[UGM-133 Trident II D-5]]''' – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] trzystopniowy [[pocisk balistyczny]] [[Pocisk balistyczny wystrzeliwany z okrętu podwodnego|SLBM]] na [[pocisk balistyczny#Napęd na paliwo stale|paliwo stałe]] o zakresie zasięgu operacyjnego 2500 do 11 000 km. Pocisk ten jest jedynym obecnie typem SLBM na wyposażeniu [[Okręt podwodny|okrętów podwodnych]] Stanów Zjednoczonych. Przenoszone przez okręty amerykańskie [[Okręty podwodne typu Ohio|typu ''Ohio'']] oraz brytyjskie jednostki ''[[Okręty podwodne typu Vanguard|typu ''Vanguard'']]'' pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu [[Circular Error Probable|CEP]] wynoszącym 90–120 metrów. Mimo że ''Trident II'' mogą przenosić do czternastu [[Głowica bojowa|głowic]], przenoszą aktualnie jedynie do ośmiu [[Multiple independently targetable reentry vehicle|MIRV]] z [[Ładunek termojądrowy|ładunkami termonuklearnymi]] o mocy 100 albo 475 [[Równoważnik trotylowy|kiloton]]. Geneza systemu rakietowego Trident sięga początku lat 60. XX wieku, kiedy – w myśl amerykańskich ocen – rozwój radzieckiego potencjału ofensywnego i defensywnego zachwiał amerykańskimi szansami przetrwania pierwszego uderzenia jądrowego i możliwości dokonania skutecznej odpowiedzi. Na oceny te wpływ miał zarówno rozwój [[Moskiewski system antybalistyczny|radzieckiej obrony antybalistycznej]] i sił [[Zwalczanie okrętów podwodnych|zwalczania okrętów podwodnych]], jak też radziecki postęp technologiczny w zakresie systemów naprowadzania pocisków balistycznych oraz technologii wielogłowicowych. ''[[UGM-133 Trident II D-5|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[UGM-133 Trident II D-5]]''' – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] trzystopniowy [[pocisk balistyczny]] [[Pocisk balistyczny wystrzeliwany z okrętu podwodnego|SLBM]] na [[pocisk balistyczny#Napęd na paliwo stale|paliwo stałe]] o zakresie zasięgu operacyjnego 2500 do 11 000 km. Pocisk ten jest jedynym obecnie typem SLBM na wyposażeniu [[Okręt podwodny|okrętów podwodnych]] Stanów Zjednoczonych. Przenoszone przez okręty amerykańskie [[Okręty podwodne typu Ohio|typu ''Ohio'']] oraz brytyjskie jednostki ''[[Okręty podwodne typu Vanguard|typu ''Vanguard'']]'' pociski D-5, naprowadzane są w locie systemami bezwładnościowo-astronawigacyjnymi, które zapewniają im celność z marginesem błędu [[Circular Error Probable|CEP]] wynoszącym 90–120 metrów. Mimo że ''Trident II'' mogą przenosić do czternastu [[Głowica bojowa|głowic]], przenoszą aktualnie jedynie do ośmiu [[Multiple independently targetable reentry vehicle|MIRV]] z [[Ładunek termojądrowy|ładunkami termonuklearnymi]] o mocy 100 albo 475 [[Równoważnik trotylowy|kiloton]]. Geneza systemu rakietowego Trident sięga początku lat 60. XX wieku, kiedy – w myśl amerykańskich ocen – rozwój radzieckiego potencjału ofensywnego i defensywnego zachwiał amerykańskimi szansami przetrwania pierwszego uderzenia jądrowego i możliwości dokonania skutecznej odpowiedzi. Na oceny te wpływ miał zarówno rozwój [[Moskiewski system antybalistyczny|radzieckiej obrony antybalistycznej]] i sił [[Zwalczanie okrętów podwodnych|zwalczania okrętów podwodnych]], jak też radziecki postęp technologiczny w zakresie systemów naprowadzania pocisków balistycznych oraz technologii wielogłowicowych. ''[[UGM-133 Trident II D-5|Czytaj więcej…]]'' |
||
|dodane czwartek = |
|dodane czwartek = 3 lipca |
||
|czwartek|4= [[Plik: |
|czwartek|4= [[Plik:Tom Hiddleston (48469126682).jpg|100px|right]] |
||
'''[[Loki (sezon 1)|''Loki'' – sezon 1]]''' – premierowy sezon [[Stany Zjednoczone|amerykańskiego]] [[serial telewizyjny|serialu]] ''[[Loki (serial telewizyjny)|Loki]]'' z 2021 roku na podstawie komiksów o postaci o tym samym imieniu wydawnictwa [[Marvel Comics]] opowiada historię [[Lista postaci przedstawionych w Sadze Nieskończoności Filmowego Uniwersum Marvela#Loki|tytułowego bohatera]], który zostaje aresztowany przez tajemniczą organizację o nazwie Agencja Ochrony Chronostruktury po kradzieży Tesseraktu w ''[[Avengers: Koniec gry]]'' i zostaje zmuszony do pomocy w schwytaniu niebezpiecznego wariantu samego siebie. Głównym scenarzystą pierwszego sezonu oraz twórcą serialu był Michael Waldron, a reżyserią zajęła się Kate Herron. Tytułową rolę zagrał [[Tom Hiddleston]]. Pierwszy sezon ''Lokiego'' jest częścią [[Franczyza (media)|franczyzy]] [[Filmowe Uniwersum Marvela|Filmowego Uniwersum Marvela]]; należy do IV Fazy tego uniwersum i stanowi część jej drugiego rozdziału zatytułowanego ''Saga Multiwersum''. Zadebiutował on 9 czerwca 2021 roku w serwisie [[Disney+]]. Pierwszy sezon ''Lokiego'' otrzymał pozytywne oceny od krytyków, a ponadto wiele nagród i nominacji, w tym 6 nominacji do [[Nagroda Emmy|Nagród Emmy]]. ''[[Loki (sezon 1)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Dyskografia Bomfunk MC’s]]''' - [[Finlandia|fińskiego]] zespołu muzyki [[muzyka elektroniczna|elektronicznej]] – obejmuje trzy albumy studyjne, album remiksowy, kompilację, trzynaście singli oraz dziewięć teledysków. Zespół został założony w 1998 roku roku przez DJ-a Gismo i B.O.W. Debiutancki album zespołu, ''[[In Stereo]]'' został wydany w 1999 roku. Album na początku 2000 roku został sprzedany w [[Europa|Europie]] w ponad 600 000 egzemplarzach, w Finlandii sprzedano 134 610 egzemplarzy, gdzie uzyskał status podwójnej platyny i złota. W tym samym roku został wydany także album remiksowy, ''Remix Album''. Drugi singel z albumu, ''[[Freestyler]]'' był najlepiej sprzedającym się singlem w Europie w 2000 roku. Kolejny studyjny album zespołu, ''[[Burnin’ Sneakers]]'' został wydany w 2002 roku, album został sprzedany w Finlandii w 54 797 egzemplarzach, pokrył się on platynową i złotą płytą. Trzeci studyjny album zespołu, ''[[Reverse Psychology]]'' został wydany w 2004 roku i był notowany tylko w Finlandii, przez osiem tygodni, najwyżej na dziesiątym miejscu. Ostatni singel z albumu, ''[[Hypnotic (singel)|Hypnotic]]'' osiągnął pierwsze miejsce w Finlandii. W 2005 roku zespół rozpadł się. ''[[Dyskografia Bomfunk MC’s|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|dodane piątek = |
|dodane piątek = 3 lipca |
||
|piątek|5= |
|piątek|5= |
||
[[Plik: |
[[Plik:Basshunter logo (black).svg|100px|right]] |
||
'''[[Wideografia Basshuntera]]''' – szwedzkiego piosenkarza, producenta muzycznego i DJ-a – obejmuje 17 [[teledysk]]ów, trzy drugie wersje, pięć [[teledysk|teledysków tekstowych]], dwa [[remiks|remiksy teledysków]], jeden [[remiks|wideo megamiks]], pięć [[promo|promocyjnych singli wideo]] oraz gościnny występ w teledysku. [[Basshunter]] wystąpił w czterech [[film krótkometrażowy|filmach krótkometrażowych]], dwunastu [[program telewizyjny (audycja)|programach telewizyjnych]] i jednej [[reklama|reklamie]]. Z jego drugiego albumu studyjnego ''[[LOL (album Basshuntera)|LOL <(^^,)>]]'', zostały wydane teledyski do czterech singli. Wersja specjalna drugiego studyjnego albumu Basshuntera ''[[Now You’re Gone – The Album]]'' zawiera singel ''[[Walk on Water (singel Basshuntera)|Walk on Water]]'', który został wydany również jako promocyjny singiel wideo. ''Now You're Gone'' stał się najczęściej oglądanym wideo wśród brytyjskiego [[YouTube]] w 2008 roku oraz trzecim pod względem oglądalności wideo na YouTube z 65 milionami wyświetleń w 2009 roku. ''[[Wideografia Basshuntera|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Layne Staley]]''' (ur. [[22 sierpnia]] [[1967]] w [[Bellevue (Waszyngton)|Bellevue]], zm. [[5 kwietnia]] [[2002]] w [[Seattle]]) – [[Amerykanie|amerykański]] [[muzyk]], [[kompozytor]], [[Śpiew|wokalista]] oraz [[Autor|autor tekstów]]. Członek zespołu [[Alice in Chains]] oraz [[Supergrupa|supergrupy]] [[Mad Season]]. Przygodę z muzyką zaczynał od gry na [[Perkusja|perkusji]] w licealnym [[cover band]]zie. W połowie lat 80. XX wieku pełnił rolę wokalisty w amatorskim zespole [[Glam metal|glammetalowym]] [[Sleze]], przekształconym w 1986 roku na [[Alice N’ Chains]]. Rok później dołączył do nowo utworzonego zespołu Alice in Chains, jednego z najbardziej wpływowych [[rock]]owych wykonawców ze [[Grunge|sceny Seattle]] w historii, z którym w latach 1987–2002 zrealizował [[Dyskografia Alice in Chains|trzy albumy studyjne]]. Największy rozgłos grupie przyniosła płyta ''[[Dirt (album)|Dirt]]'' z 1992 roku, wypełniona szczerymi tekstami Staleya o jego walce z [[Narkomania|nałogiem narkotykowym]]. W 1994 roku dołączył do supergrupy Mad Season, z którą nagrał album ''[[Above]]''. Od tego czasu, z uwagi na pogłębiające się wieloletnie [[Heroinizm|uzależnienie od heroiny]], Staley ograniczał aktywność muzyczną. W 1998 roku wziął udział w ostatnim w swej karierze efemerycznym projekcie [[Class of ’99]]. Znany z szerokiej [[Głos ludzki|skali głosu]], wynoszącej 4 [[Oktawa (interwał)|oktawy]], Staley uznawany jest za jednego z najbardziej wpływowych wokalistów muzyki rockowej swojego pokolenia. ''[[Layne Staley|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|dodane sobota = 11 czerwca |
|dodane sobota = 11 czerwca |
Wersja z 01:23, 3 lip 2023
Gramatyka języka łacińskiego – opis zjawisk gramatycznych w języku łacińskim. Łacina jest językiem silnie fleksyjnym – wiele słów ulega odmianie polegającej zasadniczo na dodaniu odpowiedniej końcówki do tematu wyrazu. Wyróżnia się 5 deklinacji – wzorców odmian rzeczowników, przymiotników, zaimków i liczebników – oraz 4 koniugacje – wzorce odmian czasownika. Poprzez odpowiednie końcówki fleksyjne wyrażana jest funkcja składniowa danego słowa, dzięki czemu tego zadania nie musi przejmować ściśle określony szyk wyrazów – jest on swobodny, choć nie całkowicie dowolny. Mówiona łacina używana przez rodzimych użytkowników tego języka była zróżnicowana terytorialnie i ulegała naturalnym zmianom w czasie. Później wykształciły się z niej języki romańskie. Z kolei w przypadku łaciny pisanej za wzorcową przyjęło się postrzegać tę z klasycznego okresu, a zwłaszcza tę używaną przez twórców takich jak Cyceron, Cezar oraz Wergiliusz. Czytaj więcej…