Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
wymiana cotygodniowa |
mNie podano opisu zmian |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
|4=<!--Propozycja na czwartek 19 sierpnia --> [[Plik:Петров Александр Иванович (губернатор).jpg|right|100px]] |
|4=<!--Propozycja na czwartek 19 sierpnia --> [[Plik:Петров Александр Иванович (губернатор).jpg|right|100px]] |
||
'''[[Aleksandr Pietrow (gubernator)|Aleksandr Pietrow]]''' (ur. [[16 lutego]] [[1838]] w [[Petersburg|Sankt Petersburgu]], zm. [[19 sierpnia]] [[1915]] tamże) – działacz państwowy [[Imperium Rosyjskie]]go, członek [[Senat Rządzący|Senatu Rządzącego]], gubernator [[Gubernia mińska|miński]] oraz [[Gubernia charkowska|charkowski]], wicegubernator [[Gubernia siedlecka|siedlecki]]. Ukończył Połocki Korpus Kadetów. Pietrow w 1864 roku został podporządkowany [[Komitet Urządzający w Królestwie Polskim|Komitetowi Urządzającemu w Królestwie Polskim]]. Ten przydzielił porucznika do Kieleckiej Komisji ds. Włościańskich na stanowisko komisarza. W 1866 roku oficjalnie opuścił służbę wojskową i w randze radcy tytularnego rozpoczął cywilną karierę urzędniczą. W 1878 roku wszedł w skład Tymczasowej Komisji ds. Włościańskich Guberni Królestwa Polskiego. Pietrow był stronnikiem generała-gubernatora [[Iosif Hurko|Iosifa Hurki]]. Był zwolennikiem twardego traktowania Polaków. Rok później uzyskał rangę rzeczywistego radcy stanu oraz objął stanowiska gubernatora mińskiego, które pełnił do 1886 roku. Następnym stanowiskiem Pietrowa było gubernatorstwo charkowskie, które sprawował w latach 1886–1895. ''[[Aleksandr Pietrow (gubernator)|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[Aleksandr Pietrow (gubernator)|Aleksandr Pietrow]]''' (ur. [[16 lutego]] [[1838]] w [[Petersburg|Sankt Petersburgu]], zm. [[19 sierpnia]] [[1915]] tamże) – działacz państwowy [[Imperium Rosyjskie]]go, członek [[Senat Rządzący|Senatu Rządzącego]], gubernator [[Gubernia mińska|miński]] oraz [[Gubernia charkowska|charkowski]], wicegubernator [[Gubernia siedlecka|siedlecki]]. Ukończył Połocki Korpus Kadetów. Pietrow w 1864 roku został podporządkowany [[Komitet Urządzający w Królestwie Polskim|Komitetowi Urządzającemu w Królestwie Polskim]]. Ten przydzielił porucznika do Kieleckiej Komisji ds. Włościańskich na stanowisko komisarza. W 1866 roku oficjalnie opuścił służbę wojskową i w randze radcy tytularnego rozpoczął cywilną karierę urzędniczą. W 1878 roku wszedł w skład Tymczasowej Komisji ds. Włościańskich Guberni Królestwa Polskiego. Pietrow był stronnikiem generała-gubernatora [[Iosif Hurko|Iosifa Hurki]]. Był zwolennikiem twardego traktowania Polaków. Rok później uzyskał rangę rzeczywistego radcy stanu oraz objął stanowiska gubernatora mińskiego, które pełnił do 1886 roku. Następnym stanowiskiem Pietrowa było gubernatorstwo charkowskie, które sprawował w latach 1886–1895. ''[[Aleksandr Pietrow (gubernator)|Czytaj więcej…]]'' |
||
|5=<!--Propozycja na piątek 20 sierpnia |
|5=<!--Propozycja na piątek 20 sierpnia [[Plik:|100px|right]] --> |
||
'''[[Prospero Provana]]''' (ur. w latach 20. [[XVI wiek]]u, zm. [[20 września]] [[1584]] w [[Kraków|Krakowie]]) – [[Włosi|włoski]] szlachcic z [[Piemont]]u, kupiec i bankier krakowski, pierwszy kierownik poczty królewskiej w Polsce oraz [[Żupnik|żupnik krakowski]]. Do Polski przybył razem z bratem [[Traiano Provana|Traianem]] lub też w późniejszym czasie, za jego namową. Zajmował się handlem tkaninami, winem i solą, uzyskał polski [[indygenat]]. [[Zygmunt II August]] powierzył mu organizację i kierowanie pocztą królewską, jak również na pewien czas pośrednictwo w przesyłaniu odsetek od [[Sumy neapolitańskie|sum neapolitańskich]]. Z nadania [[Stefan Batory|Stefana Batorego]] administrował [[Żupy krakowskie|żupami krakowskimi]], zgromadził znaczny majątek ziemski i był właścicielem kilku kamienic w Krakowie, przewodząc tamtejszej kolonii włoskiej. Związany ze zwolennikami [[Reformacja|reformacji]] – być może ze względów wyznaniowych opuścił Piemont, był [[Kalwinizm|kalwinistą]], utrzymywał także bliskie kontakty z [[Antytrynitaryzm|antytrynitarzami]], goszcząc u siebie między innymi [[Faust Socyn|Fausta Socyna]]. U schyłku życia dokonał jednak konwersji na katolicyzm. ''[[Prospero Provana|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[Prospero Provana]]''' (ur. w latach 20. [[XVI wiek]]u, zm. [[20 września]] [[1584]] w [[Kraków|Krakowie]]) – [[Włosi|włoski]] szlachcic z [[Piemont]]u, kupiec i bankier krakowski, pierwszy kierownik poczty królewskiej w Polsce oraz [[Żupnik|żupnik krakowski]]. Do Polski przybył razem z bratem [[Traiano Provana|Traianem]] lub też w późniejszym czasie, za jego namową. Zajmował się handlem tkaninami, winem i solą, uzyskał polski [[indygenat]]. [[Zygmunt II August]] powierzył mu organizację i kierowanie pocztą królewską, jak również na pewien czas pośrednictwo w przesyłaniu odsetek od [[Sumy neapolitańskie|sum neapolitańskich]]. Z nadania [[Stefan Batory|Stefana Batorego]] administrował [[Żupy krakowskie|żupami krakowskimi]], zgromadził znaczny majątek ziemski i był właścicielem kilku kamienic w Krakowie, przewodząc tamtejszej kolonii włoskiej. Związany ze zwolennikami [[Reformacja|reformacji]] – być może ze względów wyznaniowych opuścił Piemont, był [[Kalwinizm|kalwinistą]], utrzymywał także bliskie kontakty z [[Antytrynitaryzm|antytrynitarzami]], goszcząc u siebie między innymi [[Faust Socyn|Fausta Socyna]]. U schyłku życia dokonał jednak konwersji na katolicyzm. ''[[Prospero Provana|Czytaj więcej…]]'' |
||
|6=<!--Propozycja na sobotę 21 sierpnia --> [[Plik:John William Waterhouse - Undine.JPG|100px|right]] |
|6=<!--Propozycja na sobotę 21 sierpnia --> [[Plik:John William Waterhouse - Undine.JPG|100px|right]] |
||
Wersja z 00:48, 16 sie 2021
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
Dobrawa Przemyślidka (ur. ok. 930, zm. 977) – księżniczka czeska z dynastii Przemyślidów, księżna polska, żona Mieszka I. Córka księcia czeskiego Bolesława I Srogiego i być może jego żony Biagoty. Matka Bolesława I Chrobrego i prawdopodobnie Sygrydy-Guhildy. W drugiej połowie 964 roku został zawarty sojusz między Bolesławem I Srogim, a Mieszkiem I. W celu utwierdzenia przymierza w 965 roku Dobrawa została wydana za Mieszka I. Między małżonkami istniała różnica wyznania – ona była chrześcijanką, on poganinem. Niezależne od siebie źródła przypisują Dobrawie istotną rolę w nawróceniu Mieszka I na chrześcijaństwo. Piszący na początku XII wieku Gall Anonim podaje, że Dobrawa przybyła do Polski w otoczeniu dostojników świeckich oraz duchownych. Miała zgodzić się na ślub z Mieszkiem I pod warunkiem, że ten przyjmie chrzest. Polski książę ochrzcił się i dopiero wtedy mógł poślubić czeską księżniczkę. Małżeństwo Dobrawy i Mieszka utwierdziło sojusz polsko-czeski; utrzymywał się on do śmierci czeskiej księżniczki. Czytaj więcej…
Jutro
Matka Joanna od Aniołów – czarno-biały polski film fabularny z 1960 roku w reżyserii Jerzego Kawalerowicza, zrealizowany na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza pod tym samym tytułem. Bohaterem filmu jest jezuita Józef Suryn. Przybywa on do klasztoru na Smoleńszczyźnie celem wypędzenia złych duchów, które opętały tamtejsze zakonnice, wśród nich – tytułową matkę przełożoną. Matka Joanna od Aniołów powstała w Zespole Filmowym „Kadr” pod kierownictwem artystycznym Tadeusza Konwickiego, który był współscenarzystą utworu. Konwicki i Kawalerowicz starali się dochować wierności pierwowzorowi literackiemu. Scenariusz filmu, zatwierdzony przez Komisję Ocen Scenariuszy, szybko skierowano do realizacji. Zdjęcia do filmu wykonał Jerzy Wójcik, natomiast scenografię opracowali Roman Mann oraz Tadeusz Wybult. Matka Joanna od Aniołów została bardzo dobrze przyjęta przez krytyków. Film doceniano za formę artystyczną, ale równocześnie odczytywano go jako komentarz do ówczesnych stosunków pomiędzy władzą komunistyczną a Kościołem katolickim. Czytaj więcej…
Pojutrze
ORP Foka – polski trałowiec bazowy z okresu zimnej wojny, jeden z dziewięciu zbudowanych na radzieckiej licencji trałowców proj. 254M. Okręt został zwodowany w sierpniu 1958 roku w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, a do służby w Marynarce Wojennej przyjęto go w kwietniu 1959 roku. Załoga okrętu składała się z 80 oficerów, podoficerów i marynarzy. Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły dwa podwójne zestawy działek przeciwlotniczych W-11M kalibru 37 mm L/70, umieszczone na pokładzie dziobowym i łodziowym, z zapasem 1000 sztuk amunicji na lufę. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych BMB-2 z zapasem 10 bomb głębinowych B-1. Ponadto okręt posiadał dwa tory minowe, na których mógł przenosić 10 min typu KB-3 lub 16 wz. 08/39. Intensywnie eksploatowana jednostka, oznaczona znakami burtowymi T-69 oraz 609, większą część służby spędziła w 12. Dywizjonie Trałowców Bazowych 8. Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. Jednostka została wycofana ze służby po blisko 30-letnim okresie eksploatacji w listopadzie 1988 roku, a następnie – po zdemontowaniu w świnoujskim porcie zdatnego do użytku uzbrojenia i wyposażenia – złomowana. Czytaj więcej…
Za 3 dni
.jpg)
Aleksandr Pietrow (ur. 16 lutego 1838 w Sankt Petersburgu, zm. 19 sierpnia 1915 tamże) – działacz państwowy Imperium Rosyjskiego, członek Senatu Rządzącego, gubernator miński oraz charkowski, wicegubernator siedlecki. Ukończył Połocki Korpus Kadetów. Pietrow w 1864 roku został podporządkowany Komitetowi Urządzającemu w Królestwie Polskim. Ten przydzielił porucznika do Kieleckiej Komisji ds. Włościańskich na stanowisko komisarza. W 1866 roku oficjalnie opuścił służbę wojskową i w randze radcy tytularnego rozpoczął cywilną karierę urzędniczą. W 1878 roku wszedł w skład Tymczasowej Komisji ds. Włościańskich Guberni Królestwa Polskiego. Pietrow był stronnikiem generała-gubernatora Iosifa Hurki. Był zwolennikiem twardego traktowania Polaków. Rok później uzyskał rangę rzeczywistego radcy stanu oraz objął stanowiska gubernatora mińskiego, które pełnił do 1886 roku. Następnym stanowiskiem Pietrowa było gubernatorstwo charkowskie, które sprawował w latach 1886–1895. Czytaj więcej…
Za 4 dni
Prospero Provana (ur. w latach 20. XVI wieku, zm. 20 września 1584 w Krakowie) – włoski szlachcic z Piemontu, kupiec i bankier krakowski, pierwszy kierownik poczty królewskiej w Polsce oraz żupnik krakowski. Do Polski przybył razem z bratem Traianem lub też w późniejszym czasie, za jego namową. Zajmował się handlem tkaninami, winem i solą, uzyskał polski indygenat. Zygmunt II August powierzył mu organizację i kierowanie pocztą królewską, jak również na pewien czas pośrednictwo w przesyłaniu odsetek od sum neapolitańskich. Z nadania Stefana Batorego administrował żupami krakowskimi, zgromadził znaczny majątek ziemski i był właścicielem kilku kamienic w Krakowie, przewodząc tamtejszej kolonii włoskiej. Związany ze zwolennikami reformacji – być może ze względów wyznaniowych opuścił Piemont, był kalwinistą, utrzymywał także bliskie kontakty z antytrynitarzami, goszcząc u siebie między innymi Fausta Socyna. U schyłku życia dokonał jednak konwersji na katolicyzm. Czytaj więcej…
Za 5 dni
Klątwa Ondyny – rzadka, genetycznie uwarunkowana, potencjalnie śmiertelna choroba układu nerwowego. Chorzy z tym zespołem mogą doznać zatrzymania oddechu we śnie. Jest to rzadka przyczyna bezdechu śródsennego, spowodowana nieprawidłową funkcją autonomicznej kontroli oddychania. U około 91% pacjentów stwierdza się mutację genu homeotycznego PHOX2B w locus 4p12. Mutacja polega na ekspansji powtórzeń polialaninowych w eksonie 3 genu. Zespół opisali John W. Severinghaus oraz Robert Mitchell w 1962 roku, którzy zaobserwowali objawy u trzech pacjentów, poddanych wcześniej operacji na szyjnym odcinku rdzenia kręgowego i pniu mózgu. Podstawowym objawem zespołu jest niewydolność oddechowa, przede wszystkim podczas snu i upośledzona odpowiedź na hiperkapnię oraz hipoksemię, działające łącznie lub osobno. Obok zaburzeń kontroli oddychania, u chorych może występować nerwiak zarodkowy, choroba Hirschsprunga oraz inne objawy dysfunkcji autonomicznego układu nerwowego. Wszyscy pacjenci wymagają dożywotniego wspomagania wentylacji podczas snu. Możliwości wentylacji obejmują mechaniczną wentylację dodatnim ciśnieniem przez tracheotomię. Czytaj więcej…
Za 6 dni
_(14580064668_-_UC_56).jpg)
SM UC-67 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 jednostek typu UC II. Zwodowany w sierpniu 1916 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine w grudniu 1916 roku. Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy. Przebazowany na Morze Śródziemne został nominalnie wcielony w skład Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine pod nazwą U-91, pływając w składzie Flotylli Pola, a później II Flotylli Morza Śródziemnego. W czasie służby operacyjnej okręt odbył 11 patroli bojowych, w wyniku których zatonęły 53 statki o łącznej pojemności 93 284 BRT i okręt o wyporności 834 tony, zaś trzy statki o łącznej pojemności 8249 BRT zostały uszkodzone. 16 stycznia 1919 roku SM UC-67 został poddany Brytyjczykom w wyniku podpisania rozejmu w Compiègne, a następnie złomowany w latach 1919–1920. Czytaj więcej…