Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
wymiana na razie tylko na dzisiaj |
wymiana cotygodniowa |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 28 czerwca --> [[Plik:Burning hydrate inlay US Office Naval Research.jpg|right|100px]] |
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 28 czerwca --> [[Plik:Burning hydrate inlay US Office Naval Research.jpg|right|100px]] |
||
'''[[Klatrat metanu]]''' – substancja krystaliczna złożona z cząsteczek [[woda|wody]] i [[metan]]u. [[Klatrat]]y metanu zostały odkryte pod koniec XIX wieku wraz z hydratami [[etan]]u, [[Eten|etylenu]] oraz [[Tlenek diazotu|podtlenku azotu]] przez francuskiego fizyka Paula Villarda. W latach 30. XX wieku E. G. Hammerschmidt skojarzył po raz pierwszy biały, krystaliczny materiał zatykający rurociągi [[gaz ziemny|gazu]] z hydratami metanu. W ten sposób materiał pierwotnie uważany za ciekawostkę czysto laboratoryjną uzyskał znaczenie ekonomiczne. W latach 60. XX wieku znaleziono złoża hydratów na [[Syberia|Syberii]], a w następnym dziesięcioleciu znaczne ich ilości odkryto na [[Szelf kontynentalny|szelfach kontynentalnych]]. W 1981 roku statek wiertniczy [[RV Glomar Challenger]] wydobył u wybrzeży [[Gwatemala|Gwatemali]] pierwszą próbkę klatratu. W 1996 roku załoga niemieckiego statku badawczego FS Sonne wydobyła 50 kg hydratów z dna [[Ocean Spokojny|Pacyfiku]] w pobliżu [[Oregon]]u. Obecnie rozważane jest wykorzystanie zasobów klatratu metanu jako potencjalnego źródła gazu ziemnego. W pierwszych latach XXI wieku metan uwięziony w hydratach zaczęto postrzegać również jako potencjalne źródło [[zmiana klimatu|zmian klimatu]]. ''[[Klatrat metanu|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[Klatrat metanu]]''' – substancja krystaliczna złożona z cząsteczek [[woda|wody]] i [[metan]]u. [[Klatrat]]y metanu zostały odkryte pod koniec XIX wieku wraz z hydratami [[etan]]u, [[Eten|etylenu]] oraz [[Tlenek diazotu|podtlenku azotu]] przez francuskiego fizyka Paula Villarda. W latach 30. XX wieku E. G. Hammerschmidt skojarzył po raz pierwszy biały, krystaliczny materiał zatykający rurociągi [[gaz ziemny|gazu]] z hydratami metanu. W ten sposób materiał pierwotnie uważany za ciekawostkę czysto laboratoryjną uzyskał znaczenie ekonomiczne. W latach 60. XX wieku znaleziono złoża hydratów na [[Syberia|Syberii]], a w następnym dziesięcioleciu znaczne ich ilości odkryto na [[Szelf kontynentalny|szelfach kontynentalnych]]. W 1981 roku statek wiertniczy [[RV Glomar Challenger]] wydobył u wybrzeży [[Gwatemala|Gwatemali]] pierwszą próbkę klatratu. W 1996 roku załoga niemieckiego statku badawczego FS Sonne wydobyła 50 kg hydratów z dna [[Ocean Spokojny|Pacyfiku]] w pobliżu [[Oregon]]u. Obecnie rozważane jest wykorzystanie zasobów klatratu metanu jako potencjalnego źródła gazu ziemnego. W pierwszych latach XXI wieku metan uwięziony w hydratach zaczęto postrzegać również jako potencjalne źródło [[zmiana klimatu|zmian klimatu]]. ''[[Klatrat metanu|Czytaj więcej…]]'' |
||
|2=<!--Propozycja na wtorek |
|2=<!--Propozycja na wtorek 29 czerwca --> [[Plik:Lilpop, Rau i Loewenstein logo.svg|right|100px]] |
||
'''[[Lilpop, Rau i Loewenstein]]''' – [[spółka akcyjna]] i [[fabryka]], założona w 1866 roku w [[Warszawa|Warszawie]], a zlikwidowana w 1944 roku. Zakłady „Lilpopa” były największym zakładem przemysłowym [[II Rzeczpospolita|międzywojennej]] Warszawy. Do 1939 roku firma zajmowała czołową pozycję w [[Polska|polskim]] przemyśle budowy [[maszyna|maszyn]]. Oferowała szeroki zakres produkowanych urządzeń. W październiku 1944 roku specjalne oddziały niemieckie zniszczyły hale fabryczne zakładów wysadzając je w powietrze – ocalało jedynie kilka budynków biurowych. Zabudowania fabryczne zostały zniszczone w 100%. Po roku 1945 zakłady nie zostały reaktywowane, kierownictwo spółki podejmowało nieskuteczne próby [[reprywatyzacja|reprywatyzacji]] majątku firmy przejętego przez władze [[komunizm|komunistyczne]] [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|powojennej Polski]]. ''[[Lilpop, Rau i Loewenstein|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Bojkot S-Bahn w Berlinie Zachodnim]]''' – bojkotowanie przez władze i ludność [[Berlin Zachodni|Berlina Zachodniego]] pociągów szybkiej kolei miejskiej ([[S-Bahn w Berlinie|S-Bahn]]) jako protest przeciwko wzniesieniu [[Mur Berliński|muru berlińskiego]] w 1961 roku przez władze [[Niemiecka Republika Demokratyczna|Niemieckiej Republiki Demokratycznej]]. Bojkot miał charakter biernego oporu i polegał na unikaniu podróży koleją miejską oraz wypracowania alternatywnych metod poruszania się po mieście. Efekty bojkotu były widoczne już po tygodniu: liczba przewożonych pasażerów spadła z ok. 500 tys. do około 100 tys. Pod koniec lat 70. udział S-Bahn w przewozach w Berlinie Zachodnim wynosił ok. 5%. Często pociągi S-Bahn nie miały po zachodniej stronie miasta ani jednego pasażera. Bojkot prowadził do ogromnego marnotrawstwa zasobów. Początkowo skutkiem było jedynie skracanie składów, ale od stycznia 1980 roku przedsiębiorstwo [[Deutsche Reichsbahn (NRD)|Deutsche Reichsbahn]] zaczęło zwalniać pracowników. Bojkot został odwołany dopiero w 1989 roku. ''[[Bojkot S-Bahn w Berlinie Zachodnim|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|3=<!--Propozycja na środę |
|3=<!--Propozycja na środę 30 czerwca --> [[Plik:Proj.183PL-1.jpg|right|100px]] |
||
'''[[KT-79]]''' – [[Polska|polski]] [[kuter torpedowy]] z okresu [[Zimna wojna|zimnej wojny]], jeden z dziewiętnastu pozyskanych przez Polskę [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckich]] okrętów [[Kutry torpedowe projektu 183|projektu ''183'']]. Jednostkę zbudowano w stoczni numer 5 w [[Petersburg|Leningradzie]], a następnie została [[Dzierżawa|wydzierżawiona]] przez Polskę i 11 października 1958 roku weszła w skład [[Marynarka Wojenna|Marynarki Wojennej]]. Załoga okrętu składała się z 14 osób – 2 oficerów, 9 podoficerów oraz 3 marynarzy. Jednostka wyposażona była w dwie pojedyncze [[Wyrzutnia torpedowa|wyrzutnie torpedowe]] TTKA-53M [[Kaliber broni|kal.]] 533 mm, umieszczone wzdłuż [[Burta (statek wodny)|burt]] na śródokręciu z odchyleniem 6° na zewnątrz, przenosząc dwie [[Torpeda|torpedy]] typu 53-38U lub 53-39. Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły dwa podwójne zestawy [[Armata automatyczna|działek automatycznych]] [[2M-3]]M kal. 25 mm, z łącznym zapasem amunicji wynoszącym 4000 [[Nabój|naboi]]. Intensywnie eksploatowany okręt, został wycofany ze służby w grudniu 1967 roku, po czym przeznaczono go do pełnienia roli [[Okręt-cel|okrętu-celu]] pod oznaczeniem KS-1. Z powodu złego stanu kadłuba do konwersji nie doszło i został skreślony z listy floty 1 stycznia 1971 roku. ''[[KT-79|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Gottlieb Hering]]''' (ur. [[2 czerwca]] [[1887]] w Warmbronn, zm. [[9 października]] [[1945]] w [[Kernen im Remstal|Stetten im Remstal]]) – niemiecki policjant, [[Hauptsturmführer|SS-Hauptsturmführer]], uczestnik [[Akcja T4|akcji T4]], komendant [[Obóz zagłady w Bełżcu|obozu zagłady w Bełżcu]], [[Zbrodnia nazistowska|zbrodniarz nazistowski]]. Był wieloletnim funkcjonariuszem [[Kriminalpolizei|niemieckiej policji kryminalnej]] oraz weteranem [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. W okresie [[Republika Weimarska|Republiki Weimarskiej]] należał do [[Socjaldemokratyczna Partia Niemiec|Socjaldemokratycznej Partii Niemiec]] i aktywnie angażował się w zwalczanie [[Narodowy socjalizm|ruchu nazistowskiego]]. Po dojściu do władzy [[Adolf Hitler|Adolfa Hitlera]] uniknął usunięcia z szeregów policji dzięki protekcji [[Christian Wirth|Christiana Wirtha]]. Od tego momentu stał się gorącym zwolennikiem nazizmu. W latach 1939–1940 pełnił służbę w okupowanej [[Gdynia|Gdyni]]. Następnie został przydzielony do personelu akcji T4 – tajnego programu eksterminacji osób [[Zaburzenia psychiczne|chorych psychicznie]] i [[Niepełnosprawność intelektualna|niepełnosprawnych umysłowo]]. W sierpniu 1942 roku zastąpił Wirtha na stanowisku komendanta obozu zagłady w Bełżcu. W okresie jego rządów zgładzono w Bełżcu co najmniej 320 tysięcy [[Żydzi|Żydów]]. Wiosną 1943 roku, na krótko przed zamknięciem obozu w Bełżcu, objął stanowisko komendanta [[Arbeitslager|obozu pracy]] dla Żydów w [[Poniatowa|Poniatowej]]. Zmarł z przyczyn naturalnych krótko po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. ''[[Gottlieb Hering|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|4=<!--Propozycja na czwartek |
|4=<!--Propozycja na czwartek 1 lipca --> [[Plik:Wrocław, ul. Gajowa 2020-11-18 25.jpg|right|100px]] |
||
'''[[Ulica Gajowa we Wrocławiu]]''' – [[ulica]] położona we [[Wrocław]]iu na osiedlu [[Huby (Wrocław)|Huby]], w dawnej dzielnicy [[Krzyki (dzielnica)|Krzyki]]. Ulica ma {{nowrap|995 m}} długości i biegnie od ulicy Suchej do ulicy Kamiennej. Obejmuje także dwa łączniki o długości odpowiednio {{nowrap|157 m}} oraz {{nowrap|81 m}}. Historyczny układ urbanistyczny obszaru przez który przebiega ulica podlega ochronie i wpisany jest do gminnej ewidencji zabytków. Przy ulicy oraz w bezpośrednim sąsiedztwie znajdują się między innymi zachowane budynki i inne obiekty wpisane do [[Gminna ewidencja zabytków|gminnej ewidencji zabytków]], a także kamienice oraz zespół budowlany stacji Dworca Górnośląskiego wpisane do [[Rejestr zabytków (Polska)|rejestru zabytków]]. W swojej historii ulica nosiła następujące nazwy: ''Hauptstrasse'' – do 1905 roku, ''Herdainstrasse'' – w latach 1905–1946. Współczesna nazwa ulicy została nadana przez Zarząd Wrocławia i ogłoszona w [[Kurenda|okólniku]] nr 184 z 7 listopada 1946 roku. ''[[Ulica Gajowa we Wrocławiu|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Niszczyciele typu 101]]''' – seria czterech [[Republika Federalna Niemiec (1949–1990)|zachodnioniemieckich]] [[niszczyciel]]i z uzbrojeniem artyleryjskim, zbudowanych w latach 60. XX wieku w ramach pierwszego pokolenia powojennych okrętów niemieckich. Okręty od pierwszej jednostki serii określane są także jako typ ''Hamburg''. Stanowiły jedyne niszczyciele zbudowane w Niemczech po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] i ostatnie niszczyciele budowane na świecie bez kierowanego uzbrojenia rakietowego. W połowie lat 70. zostały przebudowane na [[Niszczyciel rakietowy|niszczyciele rakietowe]] typu 101A; pozostawały w służbie do pierwszej połowy lat 90. Niszczyciele te miały wyporność pełną 4330 ton i długość ponad 133 m; ich zasadnicze uzbrojenie stanowiły cztery uniwersalne armaty automatyczne kalibru 100 mm, ponadto armaty przeciwlotnicze, wyrzutnie torped i bomb głębinowych. Po modernizacji trzecie działo zastąpiono przez wyrzutnie rakiet przeciwokrętowych [[Exocet]]. Charakterystyczna była sylwetka okrętów, z wysoką grupą połączonych nadbudówek, przez co bywały one nazywane „wieżowcami”. Napędzały je turbiny parowe, pozwalające na osiąganie prędkości 35 węzłów. ''[[Niszczyciele typu 101|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|5=<!--Propozycja na piątek |
|5=<!--Propozycja na piątek 2 lipca --> [[Plik:SA106 Legnica Piekary.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Pesa 214M]]''' – rodzina [[Kolej normalnotorowa|normalnotorowych]] [[wagon spalinowy|wagonów spalinowych]] produkowanych przez [[Pojazdy Szynowe Pesa Bydgoszcz|Pesę Bydgoszcz]] w latach 2001–2016, przeznaczonych do komunikacji regionalnej na liniach niezelektryfikowanych. [[Wagon spalinowy|Spalinowe wagony silnikowe]] rodziny 214M to jednoprzestrzenne pojazdy napędzane [[Silnik o zapłonie samoczynnym|silnikami Diesla]]. Przy ich konstruowaniu wykorzystano niektóre rozwiązania z wagonów typu [[120A]]. 214M posiadają po jednym silniku spalinowym połączonym z turboprzekładnią. Zespół napędowy połączony jest wałem napędowym z przekładnią osiową pośrednią na pierwszym zestawie kołowym wózka napędowego. Pociąg przystosowany jest do obsługi osób niepełnosprawnych, posiada około 50% niskiej podłogi, rampę wjazdową i odpowiednio przystosowaną toaletę w układzie zamkniętym. Podłoga w części niskopodłogowej znajduje się na wysokości 600 mm nad poziomem główki szyny, a w części wysokopodłogowej na wysokości 1290 mm. Pojazdy posiadają 2 lub 1 parę 2-skrzydłowych drzwi o prześwicie 1300 mm. Przez 15 lat produkcji, wyprodukowano 56 egzemplarzy 214M. ''[[Pesa 214M|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Medaliści igrzysk olimpijskich w piłce nożnej]]''' – lista zawodników i reprezentacji, które przynajmniej raz zdobyły medal [[Piłka nożna na letnich igrzyskach olimpijskich|letnich igrzysk olimpijskich]] w turniejach mężczyzn w [[Piłka nożna|piłce nożnej]]. Piłka nożna zadebiutowała na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1900|II Letnich Igrzyskach Olimpijskich]], które odbyły się w 1900 roku w Paryżu. Na tych igrzyskach, jak i następnych w [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1904|Saint Louis]], piłka nożna była jedynie dyscypliną pokazową. [[Międzynarodowy Komitet Olimpijski]] uznaje wyniki obu turniejów za oficjalne, ale te nie są akceptowane przez [[FIFA]]. W 1908 roku do programu [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908|IV Letnich Igrzysk Olimpijskich]] w [[Londyn]]ie włączono piłkę nożną jako pełnoprawną dyscyplinę. W 1996 roku w programie [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1996|XXVI Letnich Igrzysk Olimpijskich]] w [[Atlanta|Atlancie]] zadebiutował turniej kobiet w piłce nożnej. Pierwsze miejsce w klasyfikacji medalowej wszech czasów zajmują [[Reprezentacja Węgier w piłce nożnej mężczyzn|Węgry]] z dorobkiem 3 złotych medali, 1 srebrnego i 1 brązowego. Druga w klasyfikacji jest [[Reprezentacja Wielkiej Brytanii w piłce nożnej mężczyzn|Wielka Brytania]] z 3 złotymi medalami, wywalczonymi na początku XX wieku. Trzecia natomiast jest [[Reprezentacja Argentyny w piłce nożnej mężczyzn|Argentyna]] z 2 złotymi i 2 srebrnymi medalami. Najbardziej utytułowanym piłkarzem w turniejach mężczyzn na igrzyskach olimpijskich jest Węgier [[Dezső Novák]], który zdobył dwa złote medale i jeden brązowy w latach 1960–1968. ''[[Medaliści igrzysk olimpijskich w piłce nożnej|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|6=<!--Propozycja na sobotę |
|6=<!--Propozycja na sobotę 3 lipca --> [[Plik:Awionetka DKD V - Challenge 1930 NAC 1-G-1688.jpg|100px|right]] |
||
'''[[DKD-V]]''' – [[II Rzeczpospolita|polski]] dwumiejscowy samolot sportowy w układzie [[Zastrzał (lotnictwo)|zastrzałowego]] [[Górnopłat typu parasol|górnopłatu]] z przełomu lat 20. i 30. XX wieku, zaprojektowany i zbudowany w warsztatach [[2 Pułk Lotniczy|2 pułku lotniczego]] w [[Kraków|Krakowie]] przez braci [[Stanisław Działowski|Stanisława]] i Mieczysława Działowskich. [[Badania w locie|Oblatany]] w lipcu 1930 roku DKD-V był rozwinięciem poprzedniej konstrukcji Działowskich – [[DKD-IV]]. Samolot powstał z myślą o wzięciu udziału w międzynarodowych zawodach lotniczych [[Challenge 1930]], jednak kilka dni przed nimi uległ kraksie i do startu nie doszło. Maszyny nie dopuszczono również do udziału w [[III Krajowy Konkurs Awionetek|III Krajowym Konkursie Awionetek]] w [[Warszawa|Warszawie]] w 1930 roku. DKD-V używany był przez [[Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej|Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej]] oraz [[Aeroklub Krakowski]] do połowy lat 30. XX wieku. ''[[DKD-V|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Fragmentum Uffenbachianum]]''' – fragment greckiego [[kodeks majuskułowy (Nowy Testament)|kodeksu uncjalnego]] Nowego Testamentu na pergaminie, [[Paleografia|paleograficznie]] datowany na X wiek. Do dnia dzisiejszego zachowały się dwie karty kodeksu z tekstem [[List do Hebrajczyków|Listu do Hebrajczyków]]. Pisany jest czerwonym atramentem. Cytowany jest we współczesnych krytycznych wydaniach [[Novum Testamentum Graece|Greckiego Nowego Testamentu]]. Kształt liter kodeksu reprezentuje etap pośredni pomiędzy [[Uncjała|uncjałą]] a [[Minuskuła|minuskułą]], początkowo kodeks klasyfikowany był jako minuskuł. [[Johann Jakob Wettstein]] umieścił go wśród [[Lista kodeksów minuskułowych Nowego Testamentu (1001–2000)|minuskułów]] pod numerem 53. [[Konstantin von Tischendorf]] uznał za uncjałę i wciągnął go na listę uncjalnych kodeksów i w taki sposób kodeks jest klasyfikowany po dziś dzień. Günther Zuntz ocenił, że jest to uncjała ponad wszelką wątpliwość, stosowana w X wieku i później, w notach marginalnych. Rękopis przechowywany jest w [[Uniwersytet Hamburski|bibliotece uniwersyteckiej]] w [[Hamburg]]u. ''[[Fragmentum Uffenbachianum|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|7=<!--Propozycja na niedzielę |
|7=<!--Propozycja na niedzielę 4 lipca --> [[Plik:Poster Zack Snyder´s Justice League.png|100px|right]] |
||
'''''[[Liga Sprawiedliwości Zacka Snydera]]''''' – amerykański [[Film superbohaterski|film o superbohaterach]] z 2021 roku w reżyserii [[Zack Snyder|Zacka Snydera]] na podstawie scenariusza [[Chris Terrio|Chrisa Terrio]] będącego adaptacją komiksów [[DC Comics]]. Film jest [[Wersja reżyserska|wersją reżyserską]] ''[[Liga Sprawiedliwości (film)|Ligi Sprawiedliwości]]'' z 2017 roku. Światowa premiera filmu odbyła się 18 marca 2021 na platformie [[HBO Go|HBO Max]], z kolei polska tego samego dnia na platformie [[HBO Go]]. Produkcja formalnie nie należy do [[Franczyza|franczyzy]] [[DC Extended Universe]]. ''Snyder Cut'' zebrał w przeważającej części pozytywne recenzje ze strony krytyków, którzy stwierdzili jego poprawę jakościową względem wersji z 2017 roku, chwaląc głównie sposób, w jaki rozwinięto bohaterów filmu oraz nadanie im większej głębi. Krytykowano natomiast zbyt długi czas trwania filmu. W pierwszych dniach po premierze w Stanach Zjednoczonych co najmniej pięć minut filmu obejrzało około 1,8 mln gospodarstw domowych. 26 marca 2021 roku film został również wydany w wersji czarno-białej, z tytułem ''Liga Sprawiedliwości Zacka Snydera: Sprawiedliwość jest szara''. ''[[Liga Sprawiedliwości Zacka Snydera|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Pałac elektorski w Koblencji]]''' – [[Klasycyzm|klasycystyczny]] [[pałac]], znajdujący się w [[Koblencja|Koblencji]], w dzielnicy Altstadt, nad brzegiem [[Ren|Renu]]. Stanowi jeden z najważniejszych przykładów [[Francja|francuskiego]] wczesnego klasycyzmu w południowo-zachodnich [[Niemcy|Niemczech]], a ponadto jest wraz z pałacem Wilhelmshöhe w [[Kassel]] oraz pałacem arcybiskupim w [[Münster]] jednym z ostatnich pałaców zbudowanych w Niemczech przed [[Rewolucja francuska|rewolucją francuską]]. Pałac został zbudowany w latach 1777–1786 z inicjatywy [[Elektorat Trewiru|elektora]] i [[Biskupi i arcybiskupi Trewiru|arcybiskupa]] Trewiru [[Klemens Wacław Wettyn|Klemensa Wacława Wettyna]] jako jego nowa siedziba. Osiem lat po oddaniu budynku do użytku zamieszkujący go elektor uciekł z Koblencji w następstwie zbliżenia się do miasta francuskich wojsk rewolucyjnych. Po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] budynek znów pełnił funkcję siedziby organów administracyjnych. W trakcie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] pałac uległ zniszczeniu, a jego odbudowę przeprowadzono w latach 1950–1951. Od 1960 roku gmach jest własnością władz [[Niemcy|Republiki Federalnej Niemiec]] i stanowi siedzibę instytucji federalnych. Budynek jest częścią tzw. ''Oberes Mittelrheintal'', odcinka [[Dolina środkowego Renu|Doliny środkowego Renu]] wpisanego w 2002 roku został wpisany jako krajobraz kulturowy na [[Lista światowego dziedzictwa UNESCO|listę światowego dziedzictwa UNESCO]]. ''[[Pałac elektorski w Koblencji|Czytaj więcej…]]'' |
|||
}} |
}} |
||
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre Artykuły|Inne Dobre Artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre Artykuły|Inne Dobre Artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
||
Wersja z 22:17, 28 cze 2021
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
Klatrat metanu – substancja krystaliczna złożona z cząsteczek wody i metanu. Klatraty metanu zostały odkryte pod koniec XIX wieku wraz z hydratami etanu, etylenu oraz podtlenku azotu przez francuskiego fizyka Paula Villarda. W latach 30. XX wieku E. G. Hammerschmidt skojarzył po raz pierwszy biały, krystaliczny materiał zatykający rurociągi gazu z hydratami metanu. W ten sposób materiał pierwotnie uważany za ciekawostkę czysto laboratoryjną uzyskał znaczenie ekonomiczne. W latach 60. XX wieku znaleziono złoża hydratów na Syberii, a w następnym dziesięcioleciu znaczne ich ilości odkryto na szelfach kontynentalnych. W 1981 roku statek wiertniczy RV Glomar Challenger wydobył u wybrzeży Gwatemali pierwszą próbkę klatratu. W 1996 roku załoga niemieckiego statku badawczego FS Sonne wydobyła 50 kg hydratów z dna Pacyfiku w pobliżu Oregonu. Obecnie rozważane jest wykorzystanie zasobów klatratu metanu jako potencjalnego źródła gazu ziemnego. W pierwszych latach XXI wieku metan uwięziony w hydratach zaczęto postrzegać również jako potencjalne źródło zmian klimatu. Czytaj więcej…
Jutro
Lilpop, Rau i Loewenstein – spółka akcyjna i fabryka, założona w 1866 roku w Warszawie, a zlikwidowana w 1944 roku. Zakłady „Lilpopa” były największym zakładem przemysłowym międzywojennej Warszawy. Do 1939 roku firma zajmowała czołową pozycję w polskim przemyśle budowy maszyn. Oferowała szeroki zakres produkowanych urządzeń. W październiku 1944 roku specjalne oddziały niemieckie zniszczyły hale fabryczne zakładów wysadzając je w powietrze – ocalało jedynie kilka budynków biurowych. Zabudowania fabryczne zostały zniszczone w 100%. Po roku 1945 zakłady nie zostały reaktywowane, kierownictwo spółki podejmowało nieskuteczne próby reprywatyzacji majątku firmy przejętego przez władze komunistyczne powojennej Polski. Czytaj więcej…
Pojutrze
KT-79 – polski kuter torpedowy z okresu zimnej wojny, jeden z dziewiętnastu pozyskanych przez Polskę radzieckich okrętów projektu 183. Jednostkę zbudowano w stoczni numer 5 w Leningradzie, a następnie została wydzierżawiona przez Polskę i 11 października 1958 roku weszła w skład Marynarki Wojennej. Załoga okrętu składała się z 14 osób – 2 oficerów, 9 podoficerów oraz 3 marynarzy. Jednostka wyposażona była w dwie pojedyncze wyrzutnie torpedowe TTKA-53M kal. 533 mm, umieszczone wzdłuż burt na śródokręciu z odchyleniem 6° na zewnątrz, przenosząc dwie torpedy typu 53-38U lub 53-39. Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły dwa podwójne zestawy działek automatycznych 2M-3M kal. 25 mm, z łącznym zapasem amunicji wynoszącym 4000 naboi. Intensywnie eksploatowany okręt, został wycofany ze służby w grudniu 1967 roku, po czym przeznaczono go do pełnienia roli okrętu-celu pod oznaczeniem KS-1. Z powodu złego stanu kadłuba do konwersji nie doszło i został skreślony z listy floty 1 stycznia 1971 roku. Czytaj więcej…
Za 3 dni
Ulica Gajowa we Wrocławiu – ulica położona we Wrocławiu na osiedlu Huby, w dawnej dzielnicy Krzyki. Ulica ma 995 m długości i biegnie od ulicy Suchej do ulicy Kamiennej. Obejmuje także dwa łączniki o długości odpowiednio 157 m oraz 81 m. Historyczny układ urbanistyczny obszaru przez który przebiega ulica podlega ochronie i wpisany jest do gminnej ewidencji zabytków. Przy ulicy oraz w bezpośrednim sąsiedztwie znajdują się między innymi zachowane budynki i inne obiekty wpisane do gminnej ewidencji zabytków, a także kamienice oraz zespół budowlany stacji Dworca Górnośląskiego wpisane do rejestru zabytków. W swojej historii ulica nosiła następujące nazwy: Hauptstrasse – do 1905 roku, Herdainstrasse – w latach 1905–1946. Współczesna nazwa ulicy została nadana przez Zarząd Wrocławia i ogłoszona w okólniku nr 184 z 7 listopada 1946 roku. Czytaj więcej…
Za 4 dni
Pesa 214M – rodzina normalnotorowych wagonów spalinowych produkowanych przez Pesę Bydgoszcz w latach 2001–2016, przeznaczonych do komunikacji regionalnej na liniach niezelektryfikowanych. Spalinowe wagony silnikowe rodziny 214M to jednoprzestrzenne pojazdy napędzane silnikami Diesla. Przy ich konstruowaniu wykorzystano niektóre rozwiązania z wagonów typu 120A. 214M posiadają po jednym silniku spalinowym połączonym z turboprzekładnią. Zespół napędowy połączony jest wałem napędowym z przekładnią osiową pośrednią na pierwszym zestawie kołowym wózka napędowego. Pociąg przystosowany jest do obsługi osób niepełnosprawnych, posiada około 50% niskiej podłogi, rampę wjazdową i odpowiednio przystosowaną toaletę w układzie zamkniętym. Podłoga w części niskopodłogowej znajduje się na wysokości 600 mm nad poziomem główki szyny, a w części wysokopodłogowej na wysokości 1290 mm. Pojazdy posiadają 2 lub 1 parę 2-skrzydłowych drzwi o prześwicie 1300 mm. Przez 15 lat produkcji, wyprodukowano 56 egzemplarzy 214M. Czytaj więcej…
Za 5 dni
DKD-V – polski dwumiejscowy samolot sportowy w układzie zastrzałowego górnopłatu z przełomu lat 20. i 30. XX wieku, zaprojektowany i zbudowany w warsztatach 2 pułku lotniczego w Krakowie przez braci Stanisława i Mieczysława Działowskich. Oblatany w lipcu 1930 roku DKD-V był rozwinięciem poprzedniej konstrukcji Działowskich – DKD-IV. Samolot powstał z myślą o wzięciu udziału w międzynarodowych zawodach lotniczych Challenge 1930, jednak kilka dni przed nimi uległ kraksie i do startu nie doszło. Maszyny nie dopuszczono również do udziału w III Krajowym Konkursie Awionetek w Warszawie w 1930 roku. DKD-V używany był przez Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej oraz Aeroklub Krakowski do połowy lat 30. XX wieku. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Liga Sprawiedliwości Zacka Snydera – amerykański film o superbohaterach z 2021 roku w reżyserii Zacka Snydera na podstawie scenariusza Chrisa Terrio będącego adaptacją komiksów DC Comics. Film jest wersją reżyserską Ligi Sprawiedliwości z 2017 roku. Światowa premiera filmu odbyła się 18 marca 2021 na platformie HBO Max, z kolei polska tego samego dnia na platformie HBO Go. Produkcja formalnie nie należy do franczyzy DC Extended Universe. Snyder Cut zebrał w przeważającej części pozytywne recenzje ze strony krytyków, którzy stwierdzili jego poprawę jakościową względem wersji z 2017 roku, chwaląc głównie sposób, w jaki rozwinięto bohaterów filmu oraz nadanie im większej głębi. Krytykowano natomiast zbyt długi czas trwania filmu. W pierwszych dniach po premierze w Stanach Zjednoczonych co najmniej pięć minut filmu obejrzało około 1,8 mln gospodarstw domowych. 26 marca 2021 roku film został również wydany w wersji czarno-białej, z tytułem Liga Sprawiedliwości Zacka Snydera: Sprawiedliwość jest szara. Czytaj więcej…