Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
wymiana cotygodniowa |
ulepszenia |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
||
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 15 lutego --> [[Plik:SMS Arpad (1901), Modell.jpg|right|100px]] |
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 15 lutego --> [[Plik:SMS Arpad (1901), Modell.jpg|right|100px]] |
||
'''[[SMS Árpád]]''' – [[przeddrednot]] zbudowany dla [[Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine|Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej]] na początku XX wieku. Został zwodowany 11 września 1901 roku jako drugi okręt [[Pancerniki typu Habsburg|typu ''Habsburg'']]. „Árpád”, razem ze swoimi siostrzanymi okrętami, brał udział w ostrzale [[Ankona|Ankony]] w czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Po zakończeniu bombardowania, „Árpád” i jego siostrzane okręty powróciły do portu w Puli. Ze względu na niedostatek węgla, okręty pozostały tam do końca wojny. Później „Árpád” został przemianowany na okręt obrony wybrzeża |
'''[[SMS Árpád]]''' – [[pancernik]] pokolenia [[przeddrednot]]ów zbudowany dla [[Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine|Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej]] na początku XX wieku. Został zwodowany 11 września 1901 roku jako drugi okręt [[Pancerniki typu Habsburg|typu ''Habsburg'']]. Jego główne uzbrojenie stanowiły trzy działa Kruppa kalibru 240 mm. „Árpád”, razem ze swoimi siostrzanymi okrętami, brał udział w ostrzale [[Ankona|Ankony]] w czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Po zakończeniu bombardowania, „Árpád” i jego siostrzane okręty powróciły do portu w [[Pula|Puli]]. Ze względu na niedostatek węgla, okręty pozostały tam do końca wojny. Później „Árpád” został przemianowany na okręt obrony wybrzeża, po czym w grudniu 1917 roku został wycofany jako przestarzały. W 1918 roku pancernik został ponownie wprowadzony do służby jako okręt treningowy dla Austriackiej Akademii Morskiej. Po wojnie „Árpád” razem ze swoimi siostrzanymi okrętami został przekazany [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] jako [[pryz]], a następnie sprzedany do [[Włochy|Włoch]] i zezłomowany w 1921 roku. ''[[SMS Árpád|Czytaj więcej…]]'' |
||
|2=<!--Propozycja na wtorek 16 lutego --> [[Plik:M60A1-Patton-Blazer-latrun-2.jpg|right|100px]] |
|2=<!--Propozycja na wtorek 16 lutego --> [[Plik:M60A1-Patton-Blazer-latrun-2.jpg|right|100px]] |
||
'''[[Magach]]''' – [[izrael]]ska nazwa [[Stany Zjednoczone|amerykańskich]] czołgów Patton [[M48 Patton|M48]] oraz [[M60 Patton|M60]], modernizowanych od lat 60. do lat 80. XX wieku przez [[Siły Obronne Izraela]]. Czołgi takie armia izraelska zakupiła od USA i [[Republika Federalna Niemiec (1949–1990)|RFN]] oraz zdobyła od armii [[Jordania|jordańskiej]]. Pojazdy były używane przez Izrael w trakcie [[wojna sześciodniowa|wojny sześciodniowej]], [[wojna na wyczerpanie|wojny na wyczerpanie]], [[wojna libańska|I wojny w Libanie]] oraz podczas [[Pierwsza intifada|I Intifady]] oraz [[Intifada Al-Aksa|II Intifady]]. Wersje Magacha 1, 2, 3 i 5 opierały się na czołgu Patton M48, natomiast Magach 6 i 7 są zmodernizowanymi czołgami M60. Od lat 80. XX wieku czołg ten zaczął być stopniowo wypierany przez nową izraelską konstrukcję – [[Merkawa|Merkawę]]. Mimo ciągłych modernizacji Magachy z czasem stały się konstrukcjami przestarzałymi i w pierwszej dekadzie lat dwutysięcznych rozpoczęto proces przenoszenia ich z jednostek liniowych do rezerwowych. Ostatecznie wycofanie ze służby czołgów Magach – legendy w Siłach Obronnych Izraela, miało miejsce w 2014 roku. Zmodyfikowaną i eksportową wersją Magacha 7 była [[Sabra (czołg)|Sabra]], którą Izrael sprzedał do [[Turcja|Turcji]] w ilości 170 egzemplarzy. ''[[Magach|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[Magach]]''' – [[izrael]]ska nazwa [[Stany Zjednoczone|amerykańskich]] czołgów Patton [[M48 Patton|M48]] oraz [[M60 Patton|M60]], modernizowanych od lat 60. do lat 80. XX wieku przez [[Siły Obronne Izraela]]. Czołgi takie armia izraelska zakupiła od USA i [[Republika Federalna Niemiec (1949–1990)|RFN]] oraz zdobyła od armii [[Jordania|jordańskiej]]. Pojazdy były używane przez Izrael w trakcie [[wojna sześciodniowa|wojny sześciodniowej]], [[wojna na wyczerpanie|wojny na wyczerpanie]], [[wojna libańska|I wojny w Libanie]] oraz podczas [[Pierwsza intifada|I Intifady]] oraz [[Intifada Al-Aksa|II Intifady]]. Wersje Magacha 1, 2, 3 i 5 opierały się na czołgu Patton M48, natomiast Magach 6 i 7 są zmodernizowanymi czołgami M60. Od lat 80. XX wieku czołg ten zaczął być stopniowo wypierany przez nową izraelską konstrukcję – [[Merkawa|Merkawę]]. Mimo ciągłych modernizacji Magachy z czasem stały się konstrukcjami przestarzałymi i w pierwszej dekadzie lat dwutysięcznych rozpoczęto proces przenoszenia ich z jednostek liniowych do rezerwowych. Ostatecznie wycofanie ze służby czołgów Magach – legendy w Siłach Obronnych Izraela, miało miejsce w 2014 roku. Zmodyfikowaną i eksportową wersją Magacha 7 była [[Sabra (czołg)|Sabra]], którą Izrael sprzedał do [[Turcja|Turcji]] w ilości 170 egzemplarzy. ''[[Magach|Czytaj więcej…]]'' |
||
Wersja z 13:33, 15 lut 2021
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
,_Modell.jpg)
SMS Árpád – pancernik pokolenia przeddrednotów zbudowany dla Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej na początku XX wieku. Został zwodowany 11 września 1901 roku jako drugi okręt typu Habsburg. Jego główne uzbrojenie stanowiły trzy działa Kruppa kalibru 240 mm. „Árpád”, razem ze swoimi siostrzanymi okrętami, brał udział w ostrzale Ankony w czasie I wojny światowej. Po zakończeniu bombardowania, „Árpád” i jego siostrzane okręty powróciły do portu w Puli. Ze względu na niedostatek węgla, okręty pozostały tam do końca wojny. Później „Árpád” został przemianowany na okręt obrony wybrzeża, po czym w grudniu 1917 roku został wycofany jako przestarzały. W 1918 roku pancernik został ponownie wprowadzony do służby jako okręt treningowy dla Austriackiej Akademii Morskiej. Po wojnie „Árpád” razem ze swoimi siostrzanymi okrętami został przekazany Wielkiej Brytanii jako pryz, a następnie sprzedany do Włoch i zezłomowany w 1921 roku. Czytaj więcej…
Jutro
Magach – izraelska nazwa amerykańskich czołgów Patton M48 oraz M60, modernizowanych od lat 60. do lat 80. XX wieku przez Siły Obronne Izraela. Czołgi takie armia izraelska zakupiła od USA i RFN oraz zdobyła od armii jordańskiej. Pojazdy były używane przez Izrael w trakcie wojny sześciodniowej, wojny na wyczerpanie, I wojny w Libanie oraz podczas I Intifady oraz II Intifady. Wersje Magacha 1, 2, 3 i 5 opierały się na czołgu Patton M48, natomiast Magach 6 i 7 są zmodernizowanymi czołgami M60. Od lat 80. XX wieku czołg ten zaczął być stopniowo wypierany przez nową izraelską konstrukcję – Merkawę. Mimo ciągłych modernizacji Magachy z czasem stały się konstrukcjami przestarzałymi i w pierwszej dekadzie lat dwutysięcznych rozpoczęto proces przenoszenia ich z jednostek liniowych do rezerwowych. Ostatecznie wycofanie ze służby czołgów Magach – legendy w Siłach Obronnych Izraela, miało miejsce w 2014 roku. Zmodyfikowaną i eksportową wersją Magacha 7 była Sabra, którą Izrael sprzedał do Turcji w ilości 170 egzemplarzy. Czytaj więcej…
Pojutrze
Sułtanat Rumu – państwo Seldżukidów istniejące w Anatolii w latach ok. 1081–1308. Historia Sułtanatu Rumu rozpoczyna się wraz z klęską Bizancjum w bitwie pod Manzikertem w 1071 roku. W jej rezultacie luźno zorganizowani Turkmeni zajęli niemal całą Azję Mniejszą i jeden z Seldżukidów, Sulajman, wykorzystał sytuację i przejął nad nimi władzę, tworząc tym samym nowe państwo. Późniejsi Seldżukidzi musieli stawić czoło zarówno odrodzonemu Bizancjum, jak i rywalizującemu z sułtanatem państwem Daniszmendydów, z których to zmagań wyszli zwycięsko, czego ostatecznym potwierdzeniem była klęska zadana cesarzowi Manuelowi I w bitwie pod Myriokefalon w 1176 roku. Lata 1176–1243 to czas największego rozkwitu Sułtanatu Rumu, który poszerzył swoje terytorium i dzięki zdobyciu ważnych portów włączył się w przynoszący bogactwo nurt międzynarodowego handlu. Ten okres pomyślności został jednak brutalnie zakończony przez Mongołów, którzy w 1243 roku zadali armii sułtanatu druzgocącą klęskę pod Köse Dağ i zamienili go w swój protektorat. Dalsza dzieje Rumu to historia powolnej utraty kolejnych atrybutów niezależności na rzecz mongolskich Ilchanidów. Czytaj więcej…
Za 3 dni
Człowiek na torze – polski film psychologiczny z 1956 roku w reżyserii Andrzeja Munka, zrealizowany na podstawie scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego. Fabuła filmu przedstawia śledztwo w sprawie śmierci starego maszynisty Władysława Orzechowskiego, który zginął przejechany przez pociąg. Zeznania trzech świadków zdarzenia, mających odmienne opinie na temat osobowości Orzechowskiego, są wzajemnie sprzeczne, lecz prowadzą ku mrocznej prawdzie o toksycznych relacjach pomiędzy kolejarzami. Zdjęcia do Człowieka na torze były kręcone pomiędzy kwietniem a wrześniem 1956 roku jeszcze przed odwilżą październikową 1956. Dzieło Munka i Stawińskiego, zarówno w Polsce, jak i za granicą, zostało przeważnie pozytywnie przyjęte przez krytyków. Zyskało też miano „pierwszego filmu polskiego Października”. W filmie pojawił się unikatowy w kinematografii polskiej rozrachunek z ówczesnymi dokonaniami kina socrealistycznego, a także z okresem stalinizmu. Człowiek na torze jest jednym z pierwszych dzieł polskiej szkoły filmowej. Czytaj więcej…
Za 4 dni
SM UB-47 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB II zbudowany w stoczni AG Weser (Werk 249) w Bremie w 1916 roku. Zwodowany w czerwcu 1916 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 4 lipca tego roku. Dowódcą jednostki został mianowany kapitan marynarki Wolfgang Steinbauer. Okręt odbył 7 patroli, w czasie których zatopił 20 statków o łącznej pojemności 76 195 BRT, trzy uszkodził (16 967 BRT) oraz zatopił dwa okręty o wyporności 11 450 ton. 30 lipca 1917 roku okręt został odsprzedany Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine, w której służył do końca wojny. W służbie w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine zatopił dwa statki o łącznej pojemności 6201 BRT oraz jeden okręt o wyporności 350 ton. Po zakończeniu działań wojennych okręt został przekazany w ramach reparacji wojennych Francji i zezłomowany w 1920 roku. Czytaj więcej…
Za 5 dni
Olorotytan – rodzaj wymarłego dinozaura, ornitopoda z rodziny hadrozaurów i podrodziny Lambeosaurinae. Budową przypominał blisko spokrewnionego hipakrozaura, nosił na głowie charakterystyczny dla przedstawicieli swej podrodziny wydrążony grzebień budowany w większości przez kości nosowe. Stanowi kolejne po amurozaurze i charonozaurze znalezisko Lambeosaurinae w obwodzie amurskim. Szczątki dinozaurów kaczodziobych znajdywano nad brzegiem Amuru już na początku XX wieku, z tym że te najwcześniejsze znaleziska odkryto po stronie chińskiej. Pozostałości olorotytana, odkopane w latach 1999–2001, stanowią najbardziej kompletne znalezisko dinozaura w Federacji Rosyjskiej, jak również najbardziej kompletny szkielet Lambeosaurinae spoza Ameryki Północnej. Leżały one rozrzucone, jak piszą autorzy opisu rodzaju, na przestrzeni setek metrów kwadratowych, w towarzystwie szczątków innych zwierząt. Holotyp oznakowano symbolami AEHM 2/845. Szkielet znajduje się on w Muzeum Paleontologicznym w Błagowieszczeńsku. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Duncan Edwards (ur. 1 października 1936 w Dudley, zm. 21 lutego 1958 w Monachium) – angielski piłkarz, gracz Manchesteru United i reprezentacji Anglii. Jeden z tzw. Dzieci Busby'ego, młodego zespołu budowanego przez menedżera Matta Busby'ego w połowie lat 50. Urodzony w Dudley zawodnik podpisał pierwszy kontrakt z Manchesterem United jako nastolatek. Stał się najmłodszym piłkarzem, jaki kiedykolwiek zagrał w Football League First Division oraz w reprezentacji Anglii od zakończenia II wojny światowej. W ciągu niecałych pięciu lat pomógł zespołowi dwukrotnie zwyciężyć w Football League i osiągnąć półfinał Pucharu Europy. Jego karierę przerwała katastrofa lotnicza w Monachium w 1958 roku. Edwards nie zginął na miejscu, z ciężkimi obrażeniami trafił do szpitala, gdzie po piętnastu dniach zmarł. Był w gronie ośmiu piłkarzy, którzy nie przeżyli katastrofy. W 2002 roku otrzymał miejsce w English Football Hall of Fame. Czytaj więcej…