Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Błąd językowy, poprawa jak w artykule |
wymiana cotygodniowa |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
||
|1=<!--Propozycja na poniedziałek |
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 16 grudnia --> [[Plik:ORP Delfin.jpg|100px|right]] |
||
'''[[ORP Żubr]]''' – [[Polska|polski]] [[trałowiec]] bazowy z okresu [[Zimna wojna|zimnej wojny]], jeden z trzech zbudowanych na [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckiej]] [[Licencja (prawo)|licencji]] trałowców [[Trałowce projektu 254|proj. ''254K'']]. Okręt został [[Wodowanie|zwodowany]] w czerwcu 1956 roku w [[Stocznia Gdynia|Stoczni im. Komuny Paryskiej]] w [[Gdynia|Gdyni]], a do służby w [[Marynarka Wojenna|Marynarce Wojennej]] przyjęto go w grudniu tego roku. Załoga okrętu składała się z 77 oficerów, podoficerów i marynarzy. Trałowiec otrzymał nazwę pochodzącą od zwierzęcia lądowego – [[Żubr europejski|żubra]], łamiąc zasady dotychczasowego nazewnictwa okrętów tej klasy w Marynarce Wojennej, nawiązujące do ptaków i zwierząt morskich. Intensywnie eksploatowana jednostka, oznaczona znakami burtowymi T-61 oraz 601, większą część służby spędziła w 12. Dywizjonie Trałowców Bazowych [[8 Flotylla Obrony Wybrzeża|8. Flotylli Obrony Wybrzeża]] w [[Świnoujście|Świnoujściu]]. Okręt został skreślony z listy floty po ponad 30-letnim okresie użytkowania w marcu 1987 roku, a następnie [[stocznia złomowa|złomowany]]. ''[[ORP Żubr|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Georges Gilles de la Tourette]]''' (ur. [[30 października]] [[1857]] w [[Saint-Gervais-les-Trois-Clochers]], zm. [[26 maja]] [[1904]] w [[Lozanna|Lozannie]]) – [[Francja|francuski]] [[neurolog]]. Studia medyczne rozpoczął w wieku zaledwie 16 lat na Uniwersytecie w [[Poitiers]]. Ukończył je z bardzo dobrymi wynikami w 1881 roku. Następnie przeniósł się do Paryża, gdzie uczył się w [[Szpital Salpêtrière|Salpêtrière]] u [[Jean-Martin Charcot|Jean-Martina Charcota]]. Tourette wydał trzytomowe dzieło poświęcone [[histeria|histerii]] i [[hipnoza|hipnozie]] , poświęcił tym zagadnieniom także wiele artykułów. W 1885 roku Tourette opisał objawy zespołu znanego dziś od jego nazwiska, używając określenia „maladie des tics”. Charcot pierwszy użył nazwy „[[Zespół Tourette’a|choroby Gilles de la Tourette’a]]” na jego cześć. Było to wrodzone zaburzenie [[neurologia|neurologiczne]] charakteryzujące się przede wszystkim występowaniem licznych [[tik]]ów ruchowych i werbalnych. Tourette opublikował też artykuł o histerii wśród żołnierzy niemieckiej armii, który rozgniewał [[Otto von Bismarck|Bismarcka]], a także o niehigienicznych warunkach w szpitalach leżących nad [[Tamiza|Tamizą]]. ''[[Georges Gilles de la Tourette|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|2=<!--Propozycja na wtorek |
|2=<!--Propozycja na wtorek 17 grudnia --> [[Plik:U-2 in Kiel 1935.JPG|100px|right]] |
||
'''[[U-2 (1935)|U-2]]''' – [[Niemieckie okręty podwodne|niemiecki okręt podwodny]] typu ''[[Okręty podwodne typu IIA|IIA]]'', służący w [[Kriegsmarine]] w [[Dwudziestolecie międzywojenne|dwudziestoleciu międzywojennym]] i podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Była to niewielka jednostka przybrzeżna o [[Wyporność|wyporności podwodnej]] 303 ton i zasięgu na powierzchni 1600 [[Mila morska|Mm]], wyposażona w trzy [[Wyrzutnia torpedowa|wyrzutnie torped]] kalibru 533 mm, której załogę tworzyło nominalnie 25 osób. U-2 został [[Wodowanie|zwodowany]] 1 lipca 1935 roku i 25 lipca tego samego roku został przyjęty w skład Kriegsmarine. Przez większość służby pełnił rolę szkoleniowo-treningową, w marcu i w kwietniu 1940 roku wziął jednak udział w [[Operacja wojskowa|operacji]] Hartmut. Nie zatopił żadnej jednostki przeciwnika, i po zakończeniu [[Kampania norweska|kampanii norweskiej]] został ponownie skierowany do działań szkoleniowych, które prowadził z [[Bałtyjsk|Piławy]]. 8 kwietnia 1944 roku zatonął w wyniku kolizji z [[Trawler|trawlerem rybackim]] „Helmi Söhle”. W wyniku katastrofy, zginęło 17 z 18 członków załogi okrętu. Jednostka została wydobyta i służyła jako rezerwuar części zamiennych. ''[[U-2 (1935)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Beskidenverein]]''' – niemiecka organizacja turystyki górskiej założona w 1893 roku. Była pierwszą organizacją działająca na terenie [[Beskidy|Beskidów]]. Wzorem była austriacka organizacja [[Österreichischer Alpenverein|Alpenverein]]. Siedzibą główną miał zostać Frydek, ale ostatecznie ustanowiono ją w [[Ostrawa|Morawskiej Ostrawie]], a później przeniesiono ją do [[Cieszyn]]a. Organizacyjnie BV składało się z samodzielnych sekcji, pomiędzy które podzielony został cały obszar zainteresowań. Członkami byli Niemcy mieszkający licznie na ówczesnym [[Śląsk Austriacki|Śląsku austriackim]] oraz na północnych [[Morawy|Morawach]]; celem było zagospodarowanie dla potrzeb turystycznych terenów od [[Łysa Góra (Beskid Śląsko-Morawski)|Łysej Góry]] na zachodzie po [[Babia Góra|Babią Górę]] na wschodzie Beskidów. Głównym źródeł pozyskiwania funduszy było wsparcie finansowe ze strony niemieckich właścicieli ziemskich, niemieckiego mieszczaństwa oraz fabrykantów. Związek wspierali również materialnie oraz politycznie [[Habsburscy książęta cieszyńscy|książęta cieszyńscy z linii Habsburgów]] – arcyksiążę [[Albrecht Fryderyk Habsburg|Albrecht]], a po jego śmierci arcyksiążę [[Fryderyk Habsburg|Fryderyk]]. Organizacja funkcjonowała do 1945 roku. ''[[Beskidenverein|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|3=<!--Propozycja na środę |
|3=<!--Propozycja na środę 18 grudnia --> [[Plik:Japanese cruiser Tatsuta 1919.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Tatsuta (1918)|Tatsuta]]''' – [[krążownik lekki]] japońskiej [[Nippon Kaigun|Cesarskiej Marynarki Wojennej]] z okresu międzywojennego i [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Był niewielkim krążownikiem typu ''[[Krążowniki lekkie typu Tenryū|Tenryū]]'' – pierwszego [[Typ okrętu|typu]] krążowników lekkich marynarki japońskiej, składającego się z dwóch okrętów. Główne uzbrojenie stanowiły cztery działa kalibru 140 mm i sześć wyrzutni torpedowych. Jego [[wyporność]] standardowa wynosiła 3230 [[Tona#Długa tona|ts]]. Napędzały go turbiny parowe, pozwalające na osiąganie prędkości do 33 [[Węzeł (jednostka prędkości)|węzłów]]. Wszedł do służby w 1919 roku; w latach 30. służył podczas japońskiej interwencji w Chinach. Brał aktywny udział w początkowym okresie działań [[Wojna na Pacyfiku|II wojny światowej na Pacyfiku]] w latach 1941–1942, głównie w [[Bitwa o wyspę Wake|bitwie o Wake]] oraz działaniach w rejonie [[Wyspy Salomona|Wysp Salomona]] i [[Nowa Gwinea|Nowej Gwinei]]. Od 1943 roku przesunięty do zadań ćwiczebnych oraz transportowych; został zatopiony 13 marca 1944 roku przez amerykański okręt podwodny [[USS Sand Lance (SS-381)|USS „Sand Lance”]] – zginęło 26 członków załogi, a 10 zostało rannych. ''[[Tatsuta (1918)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Gerard Wodarz]]''' (ur. [[10 sierpnia]] [[1913]] w [[Chorzów-Batory|Hajdukach Wielkich]], zm. [[8 listopada]] [[1982]] w [[Chorzów|Chorzowie]]) – [[Polska|polski]] [[Piłka nożna|piłkarz]] występujący na pozycji [[napastnik]]a, [[Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn|reprezentant Polski]] w latach 1932–1939, uczestnik [[Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1936|Igrzysk Olimpijskich 1936]] oraz [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1938|Mistrzostw Świata 1938]], [[Trener|trener piłkarski]], [[żołnierz]] [[Wehrmacht]]u i [[Polskie Siły Zbrojne|Polskich Sił Zbrojnych]] w okresie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Przez znaczny okres trwania kariery związany był z [[Ruch Chorzów|Ruchem Chorzów]]. W 1926 roku rozpoczął [[trening]]i w zespole juniorów, w [[Liga polska w piłce nożnej (1929)|sezonie 1929]] natomiast włączono go do kadry pierwszego zespołu. Występował w Ruchu do momentu wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] i zdobył z nim pięciokrotnie mistrzostwo Polski. W latach 1939–1941 grał w utworzonym przez [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|władze okupacyjne]] klubie [[Bismarckhütter Ballspiel Club|Bismarckhütter SV]]. W czasie wojny podpisał [[Volkslista|trzecią listę narodowościową]] i został wcielony do [[Wehrmacht]]u. Stacjonował w tym czasie na terenach [[Holandia|Holandii]], [[Belgia|Belgii]] oraz [[Francja|Francji]]. W 1944 roku trafił do [[Niewola|niewoli]], po czym jako [[Jeniec wojenny|jeniec]] zgłosił się do służby w [[Polskie Siły Zbrojne|Polskich Siłach Zbrojnych]] i otrzymał przydział do [[Siły Powietrzne|Sił Powietrznych]]. Wodarz był podoficerem–instruktorem [[Wychowanie fizyczne|wychowania fizycznego]] w bazie [[Newton (Nottinghamshire)|Newton]], gdzie powrócił do gry w [[Piłka nożna|piłkę nożną]] w polskiej lotniczej drużynie RAF Newton Notts. ''[[Gerard Wodarz|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|4=<!--Propozycja na czwartek |
|4=<!--Propozycja na czwartek 19 grudnia --> [[Plik:Unicorn-g427411.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Lista lotniskowców warsztatowych Royal Navy]]''' – [[Royal Navy]] zbudowała trzy lotniskowce-okręty warsztatowe samolotów dla swojej [[Fleet Air Arm]] przed i w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. [[Kryzys abisyński]] zademonstrował [[Admiralicja|Admiralicji]] potrzebę posiadania okrętu pomocniczego, który mógłby wspierać klasyczne lotniskowce, w taki sposób jak okręty-bazy stanowiły wsparcie dla okrętów podwodnych i niszczycieli. Budowę pierwszego okrętu rozpoczęto przed wybuchem II wojny światowej w 1939 roku. [[HMS Unicorn (1941)|HMS „Unicorn”]] był pierwszym okrętem zbudowanym dla którejkolwiek marynarki, który mógł przeprowadzić pełny zakres obsługi samolotu i jego remontu oraz prowadzić normalne operacje lotnicze z pokładu lotniczego. „Unicorn” udowodnił w czasie służby, że jest przydatną jednostką, więc Admiralicja zdecydowała się zmienić przeznaczenie dwóch znajdujących się w budowie lekkich lotniskowców . W przeciwieństwie do „Unicorna”, na pokładzie „[[HMS Perseus (1944)|Perseusa]]” i „[[HMS Pioneer (1944)|Pioneera]]” nie można było wylądować samolotem – te musiały być dostarczone na pokład dźwigami. Po latach służby, wszystkie trzy okręty zostały sprzedane na złom w latach 50. XX wieku. ''[[Lista lotniskowców warsztatowych Royal Navy|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''''[[Rayman 2: The Great Escape]]''''' – [[komputerowa gra platformowa]] z 1999 roku według projektu [[Michel Ancel|Michela Ancela]], wyprodukowana przez studio [[Ubisoft Montpellier]] i wydana przez [[Ubisoft]]. Główny bohater gry, Rayman, otrzymuje w niej zadanie uratowania swojego przyjaciela Globoxa – a zarazem całej baśniowej krainy zwanej Polaną Marzeń – przed armią najeźdźców zwanych Robo-Piratami pod wodzą admirała Brzytwobrodego. ''Rayman 2'' jest trójwymiarową grą platformową, której mechanika polega między innymi na sprawnym poruszaniu się po platformach, pokonywaniu przeciwników oraz zdobywaniu świetlików zwanych Lumami. Rozgrywkę gracz obserwuje zza pleców sterowanej postaci, a sam jej ''design'' przypomina wcześniejsze trójwymiarowe gry platformowe w postaci ''[[Super Mario 64]]'' oraz ''[[Banjo-Kazooie]]''. ''Rayman 2'' został pozytywnie przyjęty zarówno przez media franko-, jak i anglojęzyczne. Recenzenci chwalili jego stronę estetyczną, warsztat realizatorski oraz przystępność dla gracza w każdym wieku. ''[[Rayman 2: The Great Escape|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|5=<!--Propozycja na piątek |
|5=<!--Propozycja na piątek 20 grudnia --> [[Plik:Monarch-class.jpg|100px|right]] |
||
'''[[SMS Monarch]]''' – [[pancernik obrony wybrzeża]] zbudowany dla [[Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine|Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej]] w latach 90. XIX wieku. Był głównym okrętem z typu [[Pancerniki obrony wybrzeża typu Monarch|''Monarch'']]. Po wejściu do służby, SMS „Monarch” i dwa pozostałe okręty z tego typu odbyły kilka rejsów treningowych po [[Morze Śródziemne|Morzu Śródziemnym]] w pierwszych latach XX wieku. „Monarch” oraz jego siostrzane okręty tworzyły I Dywizjon Okrętów Marynarki Austro-Węgier, dopóki nie zostały zastąpione przez przeddrednoty typu [[Pancerniki typu Habsburg|''Habsburg'']] na przełomie wieku. W 1906 roku trzy okręty typu ''Monarch'' zostały przeniesione do rezerwy i były przywracane do służby liniowej jedynie podczas corocznych manewrów treningowych. Po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] okręty zostały przywrócone do służby i utworzyły V Dywizjon Okrętów. W sierpniu 1914 roku dywizjon został wysłany do [[Kotor]]u w celu ostrzelania francuskiej i czarnogórskiej artylerii, która atakowała tamtejszy port. „Monarch” pozostał tam do końca wojny. Okręt został wycofany ze służby na początku 1918 roku i został przerobiony na [[Hulk (okręt)|hulk mieszkalny]] dla załóg niemieckich U-Bootów. W 1920 roku okręt został przekazany Wielkiej Brytanii ze względu na ustalenia podjęte na [[Konferencja pokojowa w Paryżu (1919–1920)|konferencji pokojowej w Paryżu]]. ''[[SMS Monarch|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Wróbel siwogłowy]]''' – gatunek ptaka z rodziny [[wróble|wróbli]]. Występuje w [[Czarna Afryka|Afryce subsaharyjskiej]] z wyjątkiem jej południowej części. Południowa granica zasięgu przechodzi przez skrajnie północną [[Namibia|Namibię]], [[Botswana|Botswanę]] oraz [[Zimbabwe]]. Długość ciała wynosi 14–15 cm, masa ciała 18–43 g. Systematyka gatunku jest sporna, trzy podgatunki z [[Afryka Wschodnia|Afryki Wschodniej]] bywają uznawane za odrębne gatunki. Wróble siwogłowe współcześnie najpowszechniej występują w siedliskach ludzkich, a ich pierwotnym środowiskiem były otwarte zakrzewione tereny i trawiasta [[sawanna]] z rzadka porośnięta drzewami. Są to przeważnie towarzyskie ptaki, choć tryb życia różni się w poszczególnych częściach zasięgu. Żywią się głównie ziarnem, również zbóż, a wśród ludzi również odpadkami. Okres lęgowy współwystępuje z opadami deszczu. Po około 16 dniach wysiadywania zazwyczaj klują się 3 lub 4 młode. IUCN uznaje wróbla siwogłowego za [[gatunek najmniejszej troski]] nieprzerwanie od 1988 roku. BirdLife International ocenia trend liczebności populacji za stabilny ze względu na brak dowodów na spadek liczebności populacji czy istnienie znaczących zagrożeń. ''[[Wróbel siwogłowy|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|6=<!--Propozycja na sobotę |
|6=<!--Propozycja na sobotę 21 grudnia [[Plik:|100px|right]] --> |
||
'''[[Krakus (1919)|Krakus]]''' – polski [[holownik]] portowy [[Marynarka Wojenna|Marynarki Wojennej]] z okresu [[Dwudziestolecie międzywojenne|międzywojennego]] i powojennego, jednostka bliźniacza holownika „[[Wanda (1919)|Wanda]]”. Zbudowany w Finlandii w 1919 roku, został zakupiony przez Polskę z przeznaczeniem dla Marynarki Wojennej i wszedł do służby w 1920 roku. W 1921 roku zostały przydzielone do [[Port morski Puck|portu w Pucku]], podporządkowane Dowództwu Obrony Wybrzeża w [[Puck]]u. Dzięki niewielkiemu zanurzeniu dobrze sprawdzał się na płytkich wodach [[Zatoka Pucka|Zatoki Puckiej]] i pomagał przy pogłębianiu wejścia do portu oraz przekopu [[Głębinka|Depka]]. W chwili wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] holownik podporządkowany był Dowództwu Obrony Wybrzeża z siedzibą w [[Hel (miasto)|Helu]]. We wrześniu 1939 roku został zdobyty przez Niemców i oddany do służby w [[Kriegsmarine]] pod nazwą „''Kielau''”. Po wojnie odzyskany, służył nadal w Marynarce Wojennej pod pierwotną nazwą, a następnie jako ''BG-5'' oraz ''H-5''. W toku służby przebudowany z napędu parowego na motorowy; skasowany w 1959 roku. ''[[Krakus (1919)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Nikołaj Iwanienko]]''' (ur. ok. 1827, zm. po 1910) – działacz państwowy [[Imperium Rosyjskie]]go, gubernator [[Gubernia kielecka|kielecki]] i wicegubernator [[Gubernia siedlecka|siedlecki]]. Karierę urzędniczą rozpoczął w rodzinnej guberni połtawskiej w 1857 roku. Został wówczas dyrektorem gubernialnego oddziału Komitetu Opieki nad Więźniami. Tydzień później otrzymał posadę urzędnika do pisma w kancelarii marszałka szlachty w powiecie perejasławskim. Po pięciu latach, w 1862 roku, został kandydatem do sądu tegoż powiatu na urząd sędziowski. W 1864 roku Nikołaj Iwanienko został przeniesiony do Królestwa Polskiego, podporządkowano go Lubelskiej Komisji do spraw Włościańskich. W 1878 roku zastąpił [[Aleksandr Pietrow (gubernator)|Aleksandra Pietrowa]] na stanowisku wicegubernatora [[Gubernia siedlecka|siedleckiego]]. Urząd ten sprawował do lipca 1884 roku, kiedy to na stanowisku zastąpił go [[Michaił Majlewski]]. Z guberni siedleckiej Nikołaj Iwanienko został przeniesiony do [[Kielce|Kielc]], gdzie został gubernatorem. W 1897 roku podał się do dymisji, ze względu na zły stan zdrowia. ''[[Nikołaj Iwanienko|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|7=<!--Propozycja na niedzielę |
|7=<!--Propozycja na niedzielę 22 grudnia --> [[Plik:USA-Womens-Hockey-Olympics-6.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Medalistki igrzysk olimpijskich w hokeju na lodzie]]''' – lista zawodniczek i reprezentacji, które przynajmniej raz zdobyły medal [[Hokej na lodzie na zimowych igrzyskach olimpijskich|zimowych igrzysk olimpijskich]] w [[Hokej na lodzie|hokeju na lodzie]] kobiet. Rywalizacja kobiet jest obecna w programie olimpijskim od [[Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1998|igrzysk w Nagano]] w 1998 roku – dla porównania turnieje mężczyzn są rozgrywane od 1920 roku, kiedy to wówczas hokej na lodzie znajdował się w programie [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1920|letnich igrzysk w Antwerpii]]. Pierwszymi mistrzyniami olimpijskimi w hokeju na lodzie zostały zawodniczki ze [[Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w hokeju na lodzie kobiet|Stanów Zjednoczonych]], kolejne cztery turnieje wygrały [[Reprezentacja Kanady w hokeju na lodzie kobiet|reprezentantki Kanady]], a następnie ponownie triumfowały Amerykanki. Na pierwszym miejscu w klasyfikacji państw plasuje się Kanada – 4 złote i 2 srebrne medale, a na drugim Stany Zjednoczone – 2 złote, 3 srebrne i 1 brązowy medal. Obie reprezentacje stawały na podium olimpijskim na wszystkich zimowych igrzyskach. Medale zdobywały jeszcze reprezentantki [[Reprezentacja Szwecji w hokeju na lodzie kobiet|Szwecji]] – 1 srebrny i 1 brązowy, [[Reprezentacja Finlandii w hokeju na lodzie kobiet|Finlandii]] – 3 brązowe oraz [[Reprezentacja Szwajcarii w hokeju na lodzie kobiet|Szwajcarii]] – 1 brązowy. ''[[Medalistki igrzysk olimpijskich w hokeju na lodzie|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Parasaurolophini]]''' – [[wymieranie|wymarłe]] [[Plemię (biologia)|plemię]] [[dinozaury|dinozaurów]], [[ornitopody|ornitopodów]] z [[rodzina (biologia)|rodziny]] [[hadrozaury|hadrozaurów]] i podrodziny [[lambeozaury|lambeozaurów]]. Do ich najbliższych krewnych należą Lambeosaurini. Obejmuje dwóch pewnych przedstawicieli: amerykańskiego [[parazaurolof]]a oraz azjatyckiego [[charonozaur]]a. Spór dotyczy zaliczenia do niej pirenejskich ''[[Arenysaurus]]'' i ''[[Blasisaurus]]''. Obejmuje duże kaczodziobe z wydrążonymi grzebieniami na głowie, żyjące w [[kreda późna|kredzie późnej]]. Wśród cech diagnostycznych Parasaurolophini zalicza się między innymi budowę językowatego kształtu, pogrubionej w kierunku grzbietowo-brzusznym [[powierzchnia stawowa|powierzchni stawowej]] nosowej [[kość czołowa|kości czołowej]]. Powierzchnia ta przedłuża się w kierunku grzbietowo-tylnym, u zwierząt dorosłych aż do nawisu nad kością ciemieniową. Z kolei powierzchnia ektokranialna na tej samej kości była spłaszczona dziobowo-ogonowo. Iloraz jej długości do szerokości wynosi poniżej 0,4. Natomiast – wydawałoby się – charakterystyczna [[kość ciemieniowa]], nie sięgająca potylicy, występowała także u innych Lambeosaurinae, jak ''Arenysaurus''. ''[[Parasaurolophini|Czytaj więcej…]]'' |
|||
}} |
}} |
||
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre artykuły|Inne dobre artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre artykuły|Inne dobre artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
||
Wersja z 01:19, 16 gru 2019
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
ORP Żubr – polski trałowiec bazowy z okresu zimnej wojny, jeden z trzech zbudowanych na radzieckiej licencji trałowców proj. 254K. Okręt został zwodowany w czerwcu 1956 roku w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, a do służby w Marynarce Wojennej przyjęto go w grudniu tego roku. Załoga okrętu składała się z 77 oficerów, podoficerów i marynarzy. Trałowiec otrzymał nazwę pochodzącą od zwierzęcia lądowego – żubra, łamiąc zasady dotychczasowego nazewnictwa okrętów tej klasy w Marynarce Wojennej, nawiązujące do ptaków i zwierząt morskich. Intensywnie eksploatowana jednostka, oznaczona znakami burtowymi T-61 oraz 601, większą część służby spędziła w 12. Dywizjonie Trałowców Bazowych 8. Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. Okręt został skreślony z listy floty po ponad 30-letnim okresie użytkowania w marcu 1987 roku, a następnie złomowany. Czytaj więcej…
Jutro
U-2 – niemiecki okręt podwodny typu IIA, służący w Kriegsmarine w dwudziestoleciu międzywojennym i podczas II wojny światowej. Była to niewielka jednostka przybrzeżna o wyporności podwodnej 303 ton i zasięgu na powierzchni 1600 Mm, wyposażona w trzy wyrzutnie torped kalibru 533 mm, której załogę tworzyło nominalnie 25 osób. U-2 został zwodowany 1 lipca 1935 roku i 25 lipca tego samego roku został przyjęty w skład Kriegsmarine. Przez większość służby pełnił rolę szkoleniowo-treningową, w marcu i w kwietniu 1940 roku wziął jednak udział w operacji Hartmut. Nie zatopił żadnej jednostki przeciwnika, i po zakończeniu kampanii norweskiej został ponownie skierowany do działań szkoleniowych, które prowadził z Piławy. 8 kwietnia 1944 roku zatonął w wyniku kolizji z trawlerem rybackim „Helmi Söhle”. W wyniku katastrofy, zginęło 17 z 18 członków załogi okrętu. Jednostka została wydobyta i służyła jako rezerwuar części zamiennych. Czytaj więcej…
Pojutrze
Tatsuta – krążownik lekki japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej z okresu międzywojennego i II wojny światowej. Był niewielkim krążownikiem typu Tenryū – pierwszego typu krążowników lekkich marynarki japońskiej, składającego się z dwóch okrętów. Główne uzbrojenie stanowiły cztery działa kalibru 140 mm i sześć wyrzutni torpedowych. Jego wyporność standardowa wynosiła 3230 ts. Napędzały go turbiny parowe, pozwalające na osiąganie prędkości do 33 węzłów. Wszedł do służby w 1919 roku; w latach 30. służył podczas japońskiej interwencji w Chinach. Brał aktywny udział w początkowym okresie działań II wojny światowej na Pacyfiku w latach 1941–1942, głównie w bitwie o Wake oraz działaniach w rejonie Wysp Salomona i Nowej Gwinei. Od 1943 roku przesunięty do zadań ćwiczebnych oraz transportowych; został zatopiony 13 marca 1944 roku przez amerykański okręt podwodny USS „Sand Lance” – zginęło 26 członków załogi, a 10 zostało rannych. Czytaj więcej…
Za 3 dni
Lista lotniskowców warsztatowych Royal Navy – Royal Navy zbudowała trzy lotniskowce-okręty warsztatowe samolotów dla swojej Fleet Air Arm przed i w czasie II wojny światowej. Kryzys abisyński zademonstrował Admiralicji potrzebę posiadania okrętu pomocniczego, który mógłby wspierać klasyczne lotniskowce, w taki sposób jak okręty-bazy stanowiły wsparcie dla okrętów podwodnych i niszczycieli. Budowę pierwszego okrętu rozpoczęto przed wybuchem II wojny światowej w 1939 roku. HMS „Unicorn” był pierwszym okrętem zbudowanym dla którejkolwiek marynarki, który mógł przeprowadzić pełny zakres obsługi samolotu i jego remontu oraz prowadzić normalne operacje lotnicze z pokładu lotniczego. „Unicorn” udowodnił w czasie służby, że jest przydatną jednostką, więc Admiralicja zdecydowała się zmienić przeznaczenie dwóch znajdujących się w budowie lekkich lotniskowców . W przeciwieństwie do „Unicorna”, na pokładzie „Perseusa” i „Pioneera” nie można było wylądować samolotem – te musiały być dostarczone na pokład dźwigami. Po latach służby, wszystkie trzy okręty zostały sprzedane na złom w latach 50. XX wieku. Czytaj więcej…
Za 4 dni
SMS Monarch – pancernik obrony wybrzeża zbudowany dla Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej w latach 90. XIX wieku. Był głównym okrętem z typu Monarch. Po wejściu do służby, SMS „Monarch” i dwa pozostałe okręty z tego typu odbyły kilka rejsów treningowych po Morzu Śródziemnym w pierwszych latach XX wieku. „Monarch” oraz jego siostrzane okręty tworzyły I Dywizjon Okrętów Marynarki Austro-Węgier, dopóki nie zostały zastąpione przez przeddrednoty typu Habsburg na przełomie wieku. W 1906 roku trzy okręty typu Monarch zostały przeniesione do rezerwy i były przywracane do służby liniowej jedynie podczas corocznych manewrów treningowych. Po wybuchu I wojny światowej okręty zostały przywrócone do służby i utworzyły V Dywizjon Okrętów. W sierpniu 1914 roku dywizjon został wysłany do Kotoru w celu ostrzelania francuskiej i czarnogórskiej artylerii, która atakowała tamtejszy port. „Monarch” pozostał tam do końca wojny. Okręt został wycofany ze służby na początku 1918 roku i został przerobiony na hulk mieszkalny dla załóg niemieckich U-Bootów. W 1920 roku okręt został przekazany Wielkiej Brytanii ze względu na ustalenia podjęte na konferencji pokojowej w Paryżu. Czytaj więcej…
Za 5 dni
Krakus – polski holownik portowy Marynarki Wojennej z okresu międzywojennego i powojennego, jednostka bliźniacza holownika „Wanda”. Zbudowany w Finlandii w 1919 roku, został zakupiony przez Polskę z przeznaczeniem dla Marynarki Wojennej i wszedł do służby w 1920 roku. W 1921 roku zostały przydzielone do portu w Pucku, podporządkowane Dowództwu Obrony Wybrzeża w Pucku. Dzięki niewielkiemu zanurzeniu dobrze sprawdzał się na płytkich wodach Zatoki Puckiej i pomagał przy pogłębianiu wejścia do portu oraz przekopu Depka. W chwili wybuchu II wojny światowej holownik podporządkowany był Dowództwu Obrony Wybrzeża z siedzibą w Helu. We wrześniu 1939 roku został zdobyty przez Niemców i oddany do służby w Kriegsmarine pod nazwą „Kielau”. Po wojnie odzyskany, służył nadal w Marynarce Wojennej pod pierwotną nazwą, a następnie jako BG-5 oraz H-5. W toku służby przebudowany z napędu parowego na motorowy; skasowany w 1959 roku. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Medalistki igrzysk olimpijskich w hokeju na lodzie – lista zawodniczek i reprezentacji, które przynajmniej raz zdobyły medal zimowych igrzysk olimpijskich w hokeju na lodzie kobiet. Rywalizacja kobiet jest obecna w programie olimpijskim od igrzysk w Nagano w 1998 roku – dla porównania turnieje mężczyzn są rozgrywane od 1920 roku, kiedy to wówczas hokej na lodzie znajdował się w programie letnich igrzysk w Antwerpii. Pierwszymi mistrzyniami olimpijskimi w hokeju na lodzie zostały zawodniczki ze Stanów Zjednoczonych, kolejne cztery turnieje wygrały reprezentantki Kanady, a następnie ponownie triumfowały Amerykanki. Na pierwszym miejscu w klasyfikacji państw plasuje się Kanada – 4 złote i 2 srebrne medale, a na drugim Stany Zjednoczone – 2 złote, 3 srebrne i 1 brązowy medal. Obie reprezentacje stawały na podium olimpijskim na wszystkich zimowych igrzyskach. Medale zdobywały jeszcze reprezentantki Szwecji – 1 srebrny i 1 brązowy, Finlandii – 3 brązowe oraz Szwajcarii – 1 brązowy. Czytaj więcej…