Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
wymiana cotygodniowa |
wymiana cotygodniowa |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 27 maja --> [[Plik:Grób Edmunda Kowal.JPG|100px|right]] |
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 27 maja --> [[Plik:Grób Edmunda Kowal.JPG|100px|right]] |
||
'''[[Edmund Kowal]]''' (ur. [[16 lutego]] [[1931]] w [[Bobrek (Bytom)|Bobrku]], zm. [[22 kwietnia]] [[1960]] w [[Poznań|Poznaniu]]) – [[Polska|polski]] [[piłkarz]]. Kowal był wychowankiem Odry Bobrek, skąd w wieku osiemnastu lat trafił do Stali Bobrek. W 1952 roku dostał powołanie do wojska, natomiast w 1953 roku służbowe oddelegowanie do [[Wawel Kraków|Wawelu Kraków]]. W latach 1953–1956 grał dla [[Legia Warszawa (piłka nożna)|Legii Warszawa]], natomiast od 1957 roku występował w [[Górnik Zabrze|Górniku Zabrze]]. Z Legią dwukrotnie zaliczył krajowy dublet, zdobywając mistrzostwo i Puchar Polski (1955, 1956). W barwach Górnika dwukrotnie został mistrzem Polski (1957, 1959). Kowal był [[Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn|reprezentantem Polski]] w latach 1953–1958. Wystąpił w tym czasie w ośmiu meczach i zdobył jedną bramkę. Zadebiutował w kadrze prowadzonej przez selekcjonera [[Ryszard Koncewicz|Ryszarda Koncewicza]] w towarzyskim spotkaniu przeciwko [[Reprezentacja Bułgarii w piłce nożnej mężczyzn|Bułgarii]], zaś jedyną bramkę zdobył w meczu z [[Reprezentacja Finlandii w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacją Finlandii]]. Zmarł w wyniku obrażeń poniesionych w wypadku podczas wskakiwania do tramwaju. ''[[Edmund Kowal|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[Edmund Kowal]]''' (ur. [[16 lutego]] [[1931]] w [[Bobrek (Bytom)|Bobrku]], zm. [[22 kwietnia]] [[1960]] w [[Poznań|Poznaniu]]) – [[Polska|polski]] [[piłkarz]]. Kowal był wychowankiem Odry Bobrek, skąd w wieku osiemnastu lat trafił do Stali Bobrek. W 1952 roku dostał powołanie do wojska, natomiast w 1953 roku służbowe oddelegowanie do [[Wawel Kraków|Wawelu Kraków]]. W latach 1953–1956 grał dla [[Legia Warszawa (piłka nożna)|Legii Warszawa]], natomiast od 1957 roku występował w [[Górnik Zabrze|Górniku Zabrze]]. Z Legią dwukrotnie zaliczył krajowy dublet, zdobywając mistrzostwo i Puchar Polski (1955, 1956). W barwach Górnika dwukrotnie został mistrzem Polski (1957, 1959). Kowal był [[Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn|reprezentantem Polski]] w latach 1953–1958. Wystąpił w tym czasie w ośmiu meczach i zdobył jedną bramkę. Zadebiutował w kadrze prowadzonej przez selekcjonera [[Ryszard Koncewicz|Ryszarda Koncewicza]] w towarzyskim spotkaniu przeciwko [[Reprezentacja Bułgarii w piłce nożnej mężczyzn|Bułgarii]], zaś jedyną bramkę zdobył w meczu z [[Reprezentacja Finlandii w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacją Finlandii]]. Zmarł w wyniku obrażeń poniesionych w wypadku podczas wskakiwania do tramwaju. ''[[Edmund Kowal|Czytaj więcej…]]'' |
||
|2=<!--Propozycja na wtorek |
|2=<!--Propozycja na wtorek 4 czerwca --> [[Plik:Buyo Maru sinking.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Buyō Maru]]''' – [[Cesarstwo Wielkiej Japonii|japoński]] statek pasażersko-towarowy o [[Pojemność brutto|pojemności brutto]] 5450 [[Tona rejestrowa|BRT]], zbudowany w 1919 roku w [[Stocznia|stoczni]] Asano w [[Tsurumi (Jokohama)|Tsurumi]]. Został przyjęty do eksploatacji w towarzystwie Kokusai Kisen w 1919 roku, po czym w 1932 roku sprzedany towarzystwu Tamai Shōsen w [[Kobe]]. Tuż przed japońskim [[Atak na Pearl Harbor|atakiem na Pearl Harbor]], 16 listopada 1941 roku został [[Rekwizycja|zarekwirowany]] przez [[Cesarska Armia Japońska|japońską armię imperialną]] i zmodyfikowany do pełnienia roli [[Transportowiec|transportowca wojska]], którą pełnił do początku 1943 roku. W trakcie przewożenia do [[Nowa Gwinea|Nowej Gwinei]] 1126 żołnierzy japońskich i [[Jeniec wojenny|jeńców wojennych]], 26 stycznia 1943 roku został zatopiony przez [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[okręt podwodny]] [[USS Wahoo (SS-238)|USS „Wahoo” (SS-238)]], który otworzył następnie ogień do łodzi z rozbitkami. Spośród osób znajdujących się na statku w chwili storpedowania, w jego wyniku oraz ostrzału śmierć poniosło 195 żołnierzy indyjskich oraz 87 japońskich. ''[[Buyō Maru|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[The Beatles]]''' – [[Wielka Brytania|brytyjski]] [[rock]]owy [[zespół muzyczny]] z [[Liverpool]]u, działający w latach 1960–1970. Przez większość tego okresu w jego skład wchodzili [[John Lennon]], [[Paul McCartney]], [[George Harrison]] oraz [[Ringo Starr]]. Beatlesi wywodzą się z zespołu [[The Quarrymen]], w którym występowali Lennon, McCartney i Harrison. Do 1962 roku występowali głównie w Liverpoolu i [[Hamburg]]u, gdzie odbyli kilka serii koncertów i poznali swojego późniejszego [[menedżer]]a, [[Brian Epstein|Briana Epsteina]]. W 1962 roku związali się z [[Producent muzyczny|producentem]] [[George Martin (producent)|George’em Martinem]], z którym pracowali do końca działalności. W tym samym roku wydali [[debiut]]ancki [[Singel (wydawnictwo muzyczne)|singel]] „[[Love Me Do]]”. W 1963 roku odbyła się premiera ich pierwszego albumu, ''[[Please Please Me]]'', który okazał się [[bestseller]]em na terenie Wielkiej Brytanii. Na ten sam rok datuje się początki [[Beatlemania|Beatlemanii]], czyli ogromnej popularności Beatlesów, charakteryzującej się histerycznymi reakcjami fanów. W 1964 roku zespół po raz pierwszy wystąpił w Stanach Zjednoczonych, gdzie odcinek programu ''The Ed Sullivan Show'' z ich udziałem zgromadził największą telewizyjną publiczność w historii kraju. Beatlesi stali się tym samym prekursorami [[Brytyjska inwazja|brytyjskiej inwazji]], polegającej na rosnącej popularności brytyjskich muzyków w Stanach i na całym świecie. ''[[The Beatles|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|3=<!--Propozycja na środę |
|3=<!--Propozycja na środę 5 czerwca --> [[Plik:Ulica Abramowskiego w Łodzi 2017.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Ulica Edwarda Abramowskiego w Łodzi]]''' – ulica w południowo-zachodniej części [[Śródmieście (dzielnica Łodzi)|Śródmieścia]] [[Łódź|Łodzi]] w obszarze [[System Informacji Miejskiej w Łodzi|SIM]] [[Centrum Łodzi|Centrum]], o długości około 0,5 km, biegnąca prawie równoleżnikowo od skrzyżowania z [[Ulica Henryka Sienkiewicza w Łodzi|ul. Henryka Sienkiewicza]] do [[Ulica Jana Kilińskiego w Łodzi|ul. Jana Kilińskiego]]. Ulica została wytyczona na początku ostatniej dekady [[XIX wiek]]u. Na całej jej długości obowiązuje od października 1974 roku ruch jednokierunkowy – od ul. Jana Kilińskiego w kierunku ul. Henryka Sienkiewicza, czyli odwrotnym do kierunku numeracji posesji. Stanowi początkowy odcinek [[Droga powiatowa|drogi powiatowej]] nr 1100E, prowadzącej dalej ulicami Brzeźną, Henryka Sienkiewicza i Radwańską do skrzyżowania z ulicami Inżynierską i Parkową. Patronem ulicy jest lewicowy psycholog i socjolog [[Edward Abramowski]]. Ulica w całości znajduje się w obrębie działalności duszpasterskiej [[Parafia Archikatedralna Świętego Stanisława Kostki w Łodzi|rzymskokatolickiej parafii Archikatedralnej Świętego Stanisława Kostki]]. ''[[Ulica Edwarda Abramowskiego w Łodzi|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Narocz]]''' – największe [[jezioro]] na [[Białoruś|Białorusi]], położone w [[Obwód miński|obwodzie mińskim]], w [[Rejon miadzielski|rejonie miadzielskim]], część Naroczańskiej Grupy Jezior i [[Dorzecze|dorzecza]] [[Rzeka|rzeki]] [[Narocz (rzeka)|Narocz]]. Jezioro uformowało się w wyniku [[Zlodowacenie północnopolskie|ostatniego zlodowacenia]]. Położone jest na terenie [[Naroczański Park Narodowy|Naroczańskiego Parku Narodowego]], stanowi największy na Białorusi rejon wypoczynkowy i sanatoryjny. Narocz jest także miejscem połowu ryb i podlega zarybianiu. W Naroczy żyje 25 gatunków ryb, z których 19 to [[Gatunek rodzimy|gatunki rodzime]]. Dominują wśród nich [[Sielawa europejska|sielawa]] oraz [[Sieja pospolita|sieja]]. Wśród wodnej flory jeziora Narocz występuje kilkadziesiąt gatunków ściśle wodnych roślin, w tym [[Rośliny nasienne|rośliny kwiatowe]] oraz [[glony]]. Zarasta ponad 20% powierzchni jeziora. Narocz jest wymieniana jako trzecie pod względem czystości jezioro na Białorusi. Jednak w związku z intensyfikacją rolnictwa i zwiększeniem wpływu działalności człowieka zaobserwowano pogorszenie jego stanu ekologicznego. W okresie międzywojennym zbiornik był największym jeziorem [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]]. ''[[Narocz|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|4=<!--Propozycja na czwartek |
|4=<!--Propozycja na czwartek 6 czerwca --> [[Plik:Eriophorum angustifolium upernavik 2007-08-01 1.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Wełnianka wąskolistna]]''' – [[Gatunek (biologia)|gatunek]] rośliny z rodziny [[Ciborowate|ciborowatych]]. Rośnie na różnego rodzaju mokradłach w strefie arktycznej i umiarkowanej półkuli północnej. Roślina opisywana była jako dość pospolita na terenie [[Polska|Polski]], ale w ostatnich dziesięcioleciach obserwuje się spadek liczby stanowisk i wyraźny ubytek liczebności osobników na stanowiskach. Roślina wymaga wysokiej wilgotności i zanika z powodu odwodnień mokradeł. Efektowny i charakterystyczny puch na owocach ułatwia ich rozsiewanie. Roślina ma ograniczone znaczenie użytkowe – spożywana jest jako jadalna w Arktyce, lokalnie bywała wykorzystywana w [[Ziołolecznictwo|ziołolecznictwie]]. Puch stosowano m.in. do wyrobu knotów do świec i napełniania poduszek – jest jednak zbyt kruchy by roślina mogła być wykorzystana jako włóknodajna. Gatunek w skali globalnej nie jest uznawany za zagrożony – ze względu na rozległy zasięg i znaczne zasoby na [[Czerwona księga gatunków zagrożonych|Czerwonej liście]] [[Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody|IUCN]] ma status [[Gatunek najmniejszej troski|gatunku najmniejszej troski]]. ''[[Wełnianka wąskolistna|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Piwo]]''' – [[napój alkoholowy]] otrzymywany w wyniku [[Fermentacja alkoholowa|fermentacji alkoholowej]] [[Brzeczka|brzeczki]] piwnej. Brzeczka ta stanowi wodny wyciąg ze [[Słód|słodu]] browarnego z dodatkiem [[Chmiel zwyczajny|chmielu]] i ewentualnie innych surowców. [[Warzenie piwa|Produkcja piwa]] najczęściej przebiega w następujący sposób: rozdrobniony słód miesza się z ciepłą wodą, czasem z dodatkiem innych surowców [[Skrobia|skrobiowych]] i [[Enzymy|enzymów]]. Uzyskuje się w ten sposób ekstrakt, który poddawany jest gotowaniu wraz z chmielem, a następnie się go klaruje i schładza. Płyn ten ulega fermentacji przez dodane [[drożdże piwowarskie]]. Powstałe piwo zazwyczaj filtruje się i podaje jako napój musujący, z uwalniającymi się pęcherzykami [[Dwutlenek węgla|dwutlenku węgla]] tworzącymi pianę. Wyraz ''piwo'' wywodzi się z [[Język prasłowiański|prasłowiańskiego]] słowa ''pivo'' oznaczającego napitek, napój. Piwo to najstarszy i najczęściej spożywany [[Używka|napój]] [[Etanol|alkoholowy]] oraz trzeci pod względem popularności po [[Woda|wodzie]] oraz [[Herbata|herbacie]] napój na świecie. ''[[Piwo|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|5=<!--Propozycja na piątek |
|5=<!--Propozycja na piątek 7 czerwca --> [[Plik:Northbynorthwest1.jpg|100px|right]] |
||
'''''[[Północ, północny zachód]]''''' – [[Kinematografia amerykańska|amerykański]] [[Film sensacyjny|sensacyjny]] [[dreszczowiec]] [[Film szpiegowski|szpiegowski]] z 1959 roku w reżyserii [[Alfred Hitchcock|Alfreda Hitchcocka]] i według scenariusza [[Ernest Lehman|Ernesta Lehmana]]. Inspiracją dla fabuły filmu była autentyczna historia z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. W rolach głównych wystąpili [[Cary Grant]], [[Eva Marie Saint]] i [[James Mason]]. [[Akcja (film)|Akcja filmu]] koncentruje się na Rogerze O. Thornhillu, niewinnie ściganym przez grupę [[szpieg]]ów kierowniku agencji reklamowej, którzy omyłkowo biorą go za osobę z kręgu [[Centralna Agencja Wywiadowcza|agencji rządowej]]. Po zaniechaniu pomysłu ekranizacji powieści ''Tajemnica „Mary Deare”'', Hitchcock zgodził się wyreżyserować nowy film dla studia [[Metro-Goldwyn-Mayer]], którego kierownictwu spodobał się pomysł na fabułę. Reżyser podpisał kontrakt, uzyskując pełną niezależność w działaniu. Po premierze film otrzymał w większości pozytywne recenzje ze strony [[Krytyka filmowa|krytyków]], którzy podkreślali, że po ryzykownych eksperymentach w ''[[Zawrót głowy|Zawrocie głowy]]'' Hitchcock powrócił do sprawdzonej konwencji napięcia, humoru i romansu. ''Północ, północny zachód'' nominowany był w trzech kategoriach do [[Nagroda Akademii Filmowej|nagrody Akademii Filmowej]] i odniósł sukces komercyjny, przynosząc w samych tylko Stanach Zjednoczonych dochód w wysokości ponad 13 milionów dolarów. ''[[Północ, północny zachód|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''''[[Ustrój polityczny Aten (Arystoteles)|Ustrój polityczny Aten]]''''' – dzieło przypisywane [[Arystoteles]]owi lub jednemu z jego uczniów, jedyna część ''[[Politeje|politei]]'' w znacznej części zachowana do naszych czasów. Powstało prawdopodobnie w latach trzydziestych IV wieku p.n.e. Na ściślejsze określenie ram czasowych pozwala dokonana przez historyków analiza treści i porównanie jej ze znanymi nam z innych źródeł wydarzeniami. Traktat opisuje historię polityczną Aten oraz funkcjonowanie [[Demokracja ateńska|ustroju ateńskiego]] w czasach współczesnych pisarzowi. Traktat został odnaleziony na papirusie [[P. Lond. 131]] i wydany w 1891 roku przez [[Frederic George Kenyon|Frederica George’a Kenyona]]. Praca dzieli się na dwie części. Część historyczną stanowi niezachowany początek oraz rozdziały 1–41, część systematyczną rozdziały 42–69. ''[[Ustrój polityczny Aten (Arystoteles)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|6=<!--Propozycja na sobotę |
|6=<!--Propozycja na sobotę 8 czerwca --> [[Plik:Teodor Peterek 1934 (cropped).jpg|100px|right]] |
||
'''[[Teodor Peterek]]''' (ur. [[7 listopada]] [[1910]] w [[Świętochłowice|Świętochłowicach]], zm. [[12 stycznia]] [[1969]] w [[Słupiec (Nowa Ruda)|Słupcu]]) – [[Polska|polski]] [[piłkarz]], [[Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn|reprezentant Polski]] w latach 1931–1938. Uczestnik [[Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1936|igrzysk olimpijskich]] w [[Berlin]]ie w 1936 roku. Dwukrotny król strzelców rozgrywek I ligi. Z dorobkiem 157 bramek członek [[Klub 100|Klubu 100]]. Karierę piłkarską rozpoczynał w 1925 roku w juniorach [[Śląsk Świętochłowice (piłka nożna)|Śląsku Świętochłowice]], skąd po dwóch latach przeniósł się do młodzieżowej drużyny [[Ruch Chorzów|Ruchu Chorzów]]. W 1928 roku został włączony do seniorów Ruchu, w którym występował do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] i zdobył z nim w tym czasie pięciokrotnie mistrzostwo Polski. W latach 1939–1941 grał w powołanym przez władze okupacyjne [[Bismarckhütter Ballspiel Club|Bismarckhütter Sport Vereinigung]]. W czasie wojny został wcielony do [[Wehrmacht]]u, a następnie trafił do [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|Polskich Sił Zbrojnych]]. Po wojnie był zawodnikiem francuskiego klubu St. Avon i do 1948 roku ponownie Ruchu Chorzów. Po zakończeniu kariery piłkarskiej był trenerem [[Zagłębie Dąbrowa Górnicza|Zagłębia Dąbrowa Górnicza]], [[Górnik Radlin|Górnika Radlin]], Ruchu Chorzów, [[Calisia Kalisz|Calisii Kalisz]], [[Stilon Gorzów Wielkopolski (piłka nożna)|Stilonu Gorzów Wielkopolski]], MKS–u Orzesze oraz Górnika Słupiec. ''[[Teodor Peterek|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''''[[Lot czarowników]]''''' – obraz [[Hiszpania|hiszpańskiego]] malarza [[Francisco Goya|Francisca Goi]] znajdujący się w kolekcji [[Prado|Muzeum Prado]] w [[Madryt|Madrycie]]. Obraz został namalowany najprawdopodobniej w latach 1797–1798. Istnieją liczne tematyczne i kompozycyjne podobieństwa do serii rycin ''[[Kaprysy]]'', nad którą Goya pracował w tym samym czasie. Należy do cyklu sześciu obrazów gabinetowych o wymiarach ok. 43 × 30 cm, których tematem są czary. Cała seria była własnością książąt Osuny i zdobiła ich letnią rezydencję Alameda de Osuna. Oprócz ''Lotu czarowników'' do serii należą: ''[[Sabat czarownic (obraz Francisca Goi 1798)|Sabat czarownic]]'', ''Lampa diabła'', ''Urok'', ''Kuchnia czarownic'' oraz ''Zwodziciel z Sewilli i kamienny gość''. [[José Gudiol]] datował cykl ''Czary'' na lata 1794–1795 przypadające na okres rekonwalescencji malarza po ciężkiej chorobie przebytej na przełomie 1792 i 1793 roku, w wyniku której kompletnie stracił słuch. Powoli wracając do pracy, Goya skupił się na malowaniu obrazów o niewielkim rozmiarze, wymagających mniej fizycznego wysiłku. Obecnie cztery obrazy z cyklu znajdują się w różnych kolekcjach publicznych, jeden w kolekcji prywatnej, a ostatni jest uznawany za zaginiony. ''[[Lot czarowników|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|7=<!--Propozycja na niedzielę |
|7=<!--Propozycja na niedzielę 9 czerwca [[Plik:|100px|right]] --> |
||
'''''[[Beyond Good & Evil]]''''' – komputerowa [[przygodowa gra akcji]] z 2003 roku, wyprodukowana i opublikowana przez [[Ubisoft]] na konsole [[PlayStation 2]], [[Xbox]], [[GameCube]] oraz [[Komputer osobisty|komputery osobiste]]. Jej fabuła koncentruje się na przygodach Jade, biegłej w sztukach walki dziennikarki śledczej, która współpracuje z ruchem oporu, by odkryć sięgający całej planety spisek Obcych. Gracz kontroluje Jade oraz jej sojuszników, rozwiązując zagadki, walcząc z wrogami oraz zbierając dowody w postaci zdjęć fotograficznych. [[Michel Ancel]], twórca serii ''[[Rayman (seria)|Rayman]]'', planował, iż ''Beyond Good & Evil'' będzie pierwszą częścią trylogii. Gra została wyprodukowana przez 30 pracowników Ubisoft Pictures pod kryptonimem ''Project BG&E'', a jej proces produkcji trwał ponad trzy lata. Podczas targów [[Electronic Entertainment Expo]] w 2002 roku gra została przyjęta negatywnie, co sprowokowało deweloperów, aby zmienić część mechaniki gry, w tym projekt postaci Jade. Ancel próbował także dostosować proces produkcji tak, aby gra była atrakcyjna dla potencjalnych konsumentów. ''Beyond Good & Evil'' spotkała się z powszechnym uznaniem. Krytycy gry chwalili jakość animacji, świat przedstawiony, fabułę oraz ''design'', lecz krytykowali występujące w dziele Ancela problemy techniczne i system walki. ''[[Beyond Good & Evil|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Chusty z Pawłowskiego Posadu]]''' – duże kwadratowe [[Wełna|wełniane]] [[Chusta|chusty]] z wydrukowanym kolorowym symetrycznym wzorem, wykończone na brzegach długimi frędzlami z [[jedwab]]iu lub wełny, wyprodukowane w zakładach [[Przemysł włókienniczy|przemysłu włókienniczego]] Pawłowskoposadzka Fabryka Chust, w [[Pawłowskij Posad|Pawłowskim Posadzie]]. Wełniane chusty z Pawłowskiego Posadu, tak zwane chusty babuszki, są wizytówką tego przedsiębiorstwa i stanowią reprezentacyjny wyrób rosyjskiego przemysłu włókienniczego. Są to bardzo duże chusty, największe mają rozmiar 148 × 148 cm i są zrobione z [[Tkanina|tkaniny]] wełnianej o [[Gramatura|gramaturze]] 131 g/m² i splocie [[diagonal]]nym. Chusty są lekkie i miękkie, zdobią je charakterystyczne drukowane wzory. Mogą to być [[Ornament (sztuka)|ornamenty]], głównie kwiatowe, ale także wzory tureckie, słowiańskie, orientalne czy zgeometryzowane formy roślinne. Wzory kwiatowe na chustach i preferencje kolorystyczne zmieniały się na przestrzeni lat. Chusty są zrobione z czystej wełny, pochodzącej z pleców i kłębu białych [[Merynosy|owiec merynosów]], głównie australijskich i nowozelandzkich. ''[[Chusty z Pawłowskiego Posadu|Czytaj więcej…]]'' |
|||
}} |
}} |
||
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre artykuły|Inne dobre artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre artykuły|Inne dobre artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
||
Wersja z 14:14, 4 cze 2019
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
Edmund Kowal (ur. 16 lutego 1931 w Bobrku, zm. 22 kwietnia 1960 w Poznaniu) – polski piłkarz. Kowal był wychowankiem Odry Bobrek, skąd w wieku osiemnastu lat trafił do Stali Bobrek. W 1952 roku dostał powołanie do wojska, natomiast w 1953 roku służbowe oddelegowanie do Wawelu Kraków. W latach 1953–1956 grał dla Legii Warszawa, natomiast od 1957 roku występował w Górniku Zabrze. Z Legią dwukrotnie zaliczył krajowy dublet, zdobywając mistrzostwo i Puchar Polski (1955, 1956). W barwach Górnika dwukrotnie został mistrzem Polski (1957, 1959). Kowal był reprezentantem Polski w latach 1953–1958. Wystąpił w tym czasie w ośmiu meczach i zdobył jedną bramkę. Zadebiutował w kadrze prowadzonej przez selekcjonera Ryszarda Koncewicza w towarzyskim spotkaniu przeciwko Bułgarii, zaś jedyną bramkę zdobył w meczu z reprezentacją Finlandii. Zmarł w wyniku obrażeń poniesionych w wypadku podczas wskakiwania do tramwaju. Czytaj więcej…
Jutro
Buyō Maru – japoński statek pasażersko-towarowy o pojemności brutto 5450 BRT, zbudowany w 1919 roku w stoczni Asano w Tsurumi. Został przyjęty do eksploatacji w towarzystwie Kokusai Kisen w 1919 roku, po czym w 1932 roku sprzedany towarzystwu Tamai Shōsen w Kobe. Tuż przed japońskim atakiem na Pearl Harbor, 16 listopada 1941 roku został zarekwirowany przez japońską armię imperialną i zmodyfikowany do pełnienia roli transportowca wojska, którą pełnił do początku 1943 roku. W trakcie przewożenia do Nowej Gwinei 1126 żołnierzy japońskich i jeńców wojennych, 26 stycznia 1943 roku został zatopiony przez amerykański okręt podwodny USS „Wahoo” (SS-238), który otworzył następnie ogień do łodzi z rozbitkami. Spośród osób znajdujących się na statku w chwili storpedowania, w jego wyniku oraz ostrzału śmierć poniosło 195 żołnierzy indyjskich oraz 87 japońskich. Czytaj więcej…
Pojutrze
Ulica Edwarda Abramowskiego w Łodzi – ulica w południowo-zachodniej części Śródmieścia Łodzi w obszarze SIM Centrum, o długości około 0,5 km, biegnąca prawie równoleżnikowo od skrzyżowania z ul. Henryka Sienkiewicza do ul. Jana Kilińskiego. Ulica została wytyczona na początku ostatniej dekady XIX wieku. Na całej jej długości obowiązuje od października 1974 roku ruch jednokierunkowy – od ul. Jana Kilińskiego w kierunku ul. Henryka Sienkiewicza, czyli odwrotnym do kierunku numeracji posesji. Stanowi początkowy odcinek drogi powiatowej nr 1100E, prowadzącej dalej ulicami Brzeźną, Henryka Sienkiewicza i Radwańską do skrzyżowania z ulicami Inżynierską i Parkową. Patronem ulicy jest lewicowy psycholog i socjolog Edward Abramowski. Ulica w całości znajduje się w obrębie działalności duszpasterskiej rzymskokatolickiej parafii Archikatedralnej Świętego Stanisława Kostki. Czytaj więcej…
Za 3 dni
Wełnianka wąskolistna – gatunek rośliny z rodziny ciborowatych. Rośnie na różnego rodzaju mokradłach w strefie arktycznej i umiarkowanej półkuli północnej. Roślina opisywana była jako dość pospolita na terenie Polski, ale w ostatnich dziesięcioleciach obserwuje się spadek liczby stanowisk i wyraźny ubytek liczebności osobników na stanowiskach. Roślina wymaga wysokiej wilgotności i zanika z powodu odwodnień mokradeł. Efektowny i charakterystyczny puch na owocach ułatwia ich rozsiewanie. Roślina ma ograniczone znaczenie użytkowe – spożywana jest jako jadalna w Arktyce, lokalnie bywała wykorzystywana w ziołolecznictwie. Puch stosowano m.in. do wyrobu knotów do świec i napełniania poduszek – jest jednak zbyt kruchy by roślina mogła być wykorzystana jako włóknodajna. Gatunek w skali globalnej nie jest uznawany za zagrożony – ze względu na rozległy zasięg i znaczne zasoby na Czerwonej liście IUCN ma status gatunku najmniejszej troski. Czytaj więcej…
Za 4 dni
Północ, północny zachód – amerykański sensacyjny dreszczowiec szpiegowski z 1959 roku w reżyserii Alfreda Hitchcocka i według scenariusza Ernesta Lehmana. Inspiracją dla fabuły filmu była autentyczna historia z okresu II wojny światowej. W rolach głównych wystąpili Cary Grant, Eva Marie Saint i James Mason. Akcja filmu koncentruje się na Rogerze O. Thornhillu, niewinnie ściganym przez grupę szpiegów kierowniku agencji reklamowej, którzy omyłkowo biorą go za osobę z kręgu agencji rządowej. Po zaniechaniu pomysłu ekranizacji powieści Tajemnica „Mary Deare”, Hitchcock zgodził się wyreżyserować nowy film dla studia Metro-Goldwyn-Mayer, którego kierownictwu spodobał się pomysł na fabułę. Reżyser podpisał kontrakt, uzyskując pełną niezależność w działaniu. Po premierze film otrzymał w większości pozytywne recenzje ze strony krytyków, którzy podkreślali, że po ryzykownych eksperymentach w Zawrocie głowy Hitchcock powrócił do sprawdzonej konwencji napięcia, humoru i romansu. Północ, północny zachód nominowany był w trzech kategoriach do nagrody Akademii Filmowej i odniósł sukces komercyjny, przynosząc w samych tylko Stanach Zjednoczonych dochód w wysokości ponad 13 milionów dolarów. Czytaj więcej…
Za 5 dni
.jpg)
Teodor Peterek (ur. 7 listopada 1910 w Świętochłowicach, zm. 12 stycznia 1969 w Słupcu) – polski piłkarz, reprezentant Polski w latach 1931–1938. Uczestnik igrzysk olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. Dwukrotny król strzelców rozgrywek I ligi. Z dorobkiem 157 bramek członek Klubu 100. Karierę piłkarską rozpoczynał w 1925 roku w juniorach Śląsku Świętochłowice, skąd po dwóch latach przeniósł się do młodzieżowej drużyny Ruchu Chorzów. W 1928 roku został włączony do seniorów Ruchu, w którym występował do wybuchu II wojny światowej i zdobył z nim w tym czasie pięciokrotnie mistrzostwo Polski. W latach 1939–1941 grał w powołanym przez władze okupacyjne Bismarckhütter Sport Vereinigung. W czasie wojny został wcielony do Wehrmachtu, a następnie trafił do Polskich Sił Zbrojnych. Po wojnie był zawodnikiem francuskiego klubu St. Avon i do 1948 roku ponownie Ruchu Chorzów. Po zakończeniu kariery piłkarskiej był trenerem Zagłębia Dąbrowa Górnicza, Górnika Radlin, Ruchu Chorzów, Calisii Kalisz, Stilonu Gorzów Wielkopolski, MKS–u Orzesze oraz Górnika Słupiec. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Beyond Good & Evil – komputerowa przygodowa gra akcji z 2003 roku, wyprodukowana i opublikowana przez Ubisoft na konsole PlayStation 2, Xbox, GameCube oraz komputery osobiste. Jej fabuła koncentruje się na przygodach Jade, biegłej w sztukach walki dziennikarki śledczej, która współpracuje z ruchem oporu, by odkryć sięgający całej planety spisek Obcych. Gracz kontroluje Jade oraz jej sojuszników, rozwiązując zagadki, walcząc z wrogami oraz zbierając dowody w postaci zdjęć fotograficznych. Michel Ancel, twórca serii Rayman, planował, iż Beyond Good & Evil będzie pierwszą częścią trylogii. Gra została wyprodukowana przez 30 pracowników Ubisoft Pictures pod kryptonimem Project BG&E, a jej proces produkcji trwał ponad trzy lata. Podczas targów Electronic Entertainment Expo w 2002 roku gra została przyjęta negatywnie, co sprowokowało deweloperów, aby zmienić część mechaniki gry, w tym projekt postaci Jade. Ancel próbował także dostosować proces produkcji tak, aby gra była atrakcyjna dla potencjalnych konsumentów. Beyond Good & Evil spotkała się z powszechnym uznaniem. Krytycy gry chwalili jakość animacji, świat przedstawiony, fabułę oraz design, lecz krytykowali występujące w dziele Ancela problemy techniczne i system walki. Czytaj więcej…