Szablon:Artykuł na medal: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 00:58, 13 maj 2019

kolejka • nominowane • aktualne

Po dokonaniu zmian w tym szablonie prosimy kliknąć w ten link, aby wyczyścić cache.
Dopiero wtedy zmiany będą widoczne dla wszystkich.

Okręty podwodne typu Wilk – typ polskich torpedowo-minowych okrętów podwodnych o dwukadłubowej konstrukcji nitowanej zbudowanych we Francji dla Marynarki Wojennej w dwudziestoleciu międzywojennym. Wypierające na powierzchni 980 ton wody jednostki, miały długość 77,95 metra i oprócz uzbrojenia artyleryjskiego uzbrojone były w 10 torped wz. 1924V o średnicy 550 mm oraz 40 min SM-5. Trzy pierwsze w polskiej marynarce okręty podwodne zostały przyjęte w skład Floty w latach 1931–1932, kiedy zaczęły tworzyć „grupę okrętów podwodnych”, a następnie nowo utworzony Dywizjon Okrętów Podwodnych pod dowództwem kmdra ppor. Aleksandra Mohuczego. Po napaści hitlerowskich Niemiec na Polskę wzięły udział w kampanii wrześniowej wykonując plany operacyjne „Worek” oraz „Rurka”. W wyniku nazbyt defensywnych założeń operacyjnych Kierownictwa Marynarki Wojennej, jednostki typu Wilk nie odniosły większych sukcesów, wszystkie natomiast zostały uszkodzone. Wobec utraty możliwości operowania z polskich baz morskich oraz nie podjęcia próby przedostania się do Wielkiej Brytanii, ORP „Ryś” i ORP „Żbik” zostały internowane w portach szwedzkich. Trzeci okręt tego typu, ORP „Wilk” dotarł do brytyjskiej bazy morskiej w Rosyth. Czytaj więcej…

Inne artykuły na medal • Jak wybieramy najlepsze?

@@ Linia 12: / Linia 12: @@
 |4=<div style="float:right;margin:0.5em 0 0.4em 0.9em;">[[Plik:Aesculus_hippocastanum_flowers.jpg|100px]]</div>
 '''[[Kasztanowiec pospolity]]''' – [[Gatunek (biologia)|gatunek]] [[Drzewo|drzewa]] z rodziny [[Mydleńcowate|mydleńcowatych]]. Pochodzi z [[Półwysep Bałkański|Półwyspu Bałkańskiego]], gdzie rośnie bardzo nielicznie w lasach i uznawany jest za [[Gatunek narażony|gatunek narażony na wyginięcie]]. Został rozprzestrzeniony w czasie ekspansji tureckiej w Europie w XVI oraz XVII wieku i obecnie pospolicie jest uprawiany na tym i innych kontynentach. Sadzony jest głównie na terenach zurbanizowanych i przy drogach jako drzewo ozdobne i cieniodajne. Ze względu na mało wartościowe drewno nie ma znaczenia w [[Gospodarka leśna|gospodarce leśnej]]. Użytkowany jest także jako roślina lecznicza, kosmetyczna, miododajna, dawniej wyrabiano z nasion klej i stosowano je jako [[Pasza (rolnictwo)|paszę]]. Od końca XX wieku znaczne szkody w uprawie tego gatunku czyni [[szrotówek kasztanowcowiaczek]] – drobny motyl, którego larwy żerują w liściach kasztanowca, dokonujący inwazji na kontynencie europejskim. Narasta też zagrożenie tego gatunku innymi [[patogen]]ami. Według Centralnego Rejestru Form Ochrony Przyrody w Polsce kasztanowce chronione są jako 622 [[pomnik przyrody|pomniki przyrody]]. ''[[Kasztanowiec pospolity|Czytaj więcej…]]''
-|5=<div style="float:right;margin:0.5em 0 0.4em 0.9em;">[[Plik:Réunion Ibis.jpg|100px]]</div>
+|5=<div style="float:right;margin:0.5em 0 0.4em 0.9em;">[[Plik:Ewa Demarczyk Polish singer.jpg|100px]]</div>
+'''[[Dyskografia Ewy Demarczyk]]''' – [[Polska|polskiej]] wokalistki wykonującej repertuar z gatunku [[poezja śpiewana|poezji śpiewanej]], składa się z trzech [[album (wydawnictwo muzyczne)|albumów studyjnych]], jednego [[Kompilacja (muzyka)|albumu kompilacyjnego]], pięciu [[Singel (wydawnictwo muzyczne)|singli]] oraz trzech [[pocztówka dźwiękowa|pocztówek dźwiękowych]]. Debiutancki album wokalistki – ''[[Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego]]'' – został wydany w 1967 roku. Według danych pochodzących z oficjalnej strony internetowej wokalistki album sprzedał się w Polsce w nakładzie ponad 100 tysięcy egzemplarzy, uzyskując status [[Certyfikaty sprzedaży w przemyśle muzycznym|platynowej płyty]]. Z albumu pochodzą m.in. utwory „Karuzela z madonnami”, „Czarne anioły” oraz „Taki pejzaż”, za których wykonanie piosenkarka otrzymała nagrodę główną na [[I Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu|I Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej]] w [[Opole|Opolu]]. Drugi studyjny album wokalistki zatytułowany ''[[Ewa Demarczyk (album)|Ewa Demarczyk]]'' został wydany przez rosyjską wytwórnię płytową Melodia w 1975 roku, wyłącznie na terenie [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich]]. W 1979 roku wydano do tej pory ostatni, trzeci album piosenkarki ''[[Live (album Ewy Demarczyk)|Live]]''. Album oryginalnie ukazał się jako podwójny [[Album (wydawnictwo muzyczne)|longplay]], uzyskując status [[Certyfikaty sprzedaży w przemyśle muzycznym|złotej płyty]] za sprzedaż ponad 100 tysięcy egzemplarzy w Polsce. W 2011 roku, nakładem wytwórni płytowej Luna Music wydano [[tribute album]] poświęcony [[Ewa Demarczyk|Ewie Demarczyk]], zatytułowany ''[[Anioły w kolorze: Piosenki z repertuaru Ewy Demarczyk]]''. ''[[Dyskografia Ewy Demarczyk|Czytaj więcej…]]''
-'''[[Ibis reunioński]]''' – gatunek [[wymarłe ptaki holocenu|wymarłego]] ptaka z rodziny [[ibisy|ibisów]]. Występował [[endemit|endemicznie]] na wyspie [[Reunion]] na [[Ocean Indyjski|Oceanie Indyjskim]]. Pierwsze [[szczątki subfosylne]] odkryto w 1974 roku, gatunek opisano w 1987 roku. Najbliżej spokrewnione względem niego gatunki to ibis białooki oraz ibis żółtoszyi. Ibisy reuniońskie miały głównie białe upierzenie, z barwą wpadającą w żółć i szarość. Końcówki skrzydeł i podobne do [[struś czerwonoskóry|strusich]], pióra na grzbiecie były czarne. Szyja i nogi były długie, dziób stosunkowo prosty i krótki jak na ibisa. Długość ciała nie przekraczała 65 cm. Budowa kości skrzydła wskazuje na ograniczoną zdolność lotu, być może związaną z sezonowym wzrostem masy ciała. Pożywieniem ibisów reuniońskich były bezkręgowce i inna zdobycz wygrzebana z gleby. W XVII wieku żyły w obszarach górskich, mogły jednak ograniczyć swój zasięg do nich wskutek trzebienia przez ludzi i drapieżnictwa ze strony introdukowanych zwierząt. Podróżnicy na Reunion zachwalali smak mięsa tych ptaków, przez co były one pożądaną zdobyczą. Te czynniki uznaje się za przyczynę wymarcia ibisów reuniońskich przed początkiem XVIII wieku. ''[[Ibis reunioński|Czytaj więcej…]]''
 |6=<div style="float:right;margin:0.5em 0 0.4em 0.9em;">[[Plik:Catopsbaatar catopsaloides.jpg|100px]]</div>
 '''[[Katopsbatar]]''' – [[wymieranie|wymarły]] [[rodzaj (biologia)|rodzaj]] [[ssaki|ssaka]] z [[rząd (biologia)|rzędu]] [[wieloguzkowce|wieloguzkowców]]. Zamieszkiwał tereny dzisiejszej [[Mongolia|Mongolii]] w późnym [[kampan]]ie, około 72 miliony lat temu. Pierwsze skamieniałości znaleziono we wczesnych latach siedemdziesiątych XX wieku. Nazwa gatunkowa odwołuje się do podobieństwa zwierzęcia do rodzaju ''[[Catopsalis]]'', gdzie przeniesiono go w 1979 roku. W końcu w 1994 umieszczono go w odrębnym rodzaju ''Catopsbaatar'', nazwanego od greckich i mongolskich słów oznaczających „widocznego bohatera”. Odnaleziono 5 [[czaszka|czaszek]], jednego [[ząb trzonowy|trzonowca]] i jeden szkielet obejmujący czaszkę, stanowiący najbardziej kompletny z okazów. Czaszka ''Catopsbaatar'' mierzy 70 mm długości. Z zewnątrz wyglądem przywodzi na myśl czaszki [[gryzonie|gryzoni]]. Ciężko zbudowana i szeroka, miała [[łuk jarzmowy|łuki jarzmowe]] silnie rozszerzające się ku bokom. Zwierzę miało bardzo potężne [[siekacz]]e, a zęby policzkowe dźwigały wiele guzków. Ostrogi ''Catopsbaatar'' i innych [[mezozoik|mezozoicznych]] ssaków mogły służyć ochronie przed [[drapieżnictwo|drapieżnikami]], w tym [[dinozaury|dinozaurami]] z grupy [[teropody|teropodów]]. ''[[Katopsbatar|Czytaj więcej…]]''