Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
wymiana na ten tydzień |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
||
|1=<!--Propozycja na poniedziałek |
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 26 listopada --> [[Plik:SM UB 45.jpg|100px|right]] |
||
'''[[SM UB-43]]''' – [[Cesarstwo Niemieckie|niemiecki]] [[okręt podwodny]] typu ''[[Okręty podwodne typu UB II|UB II]]'' zbudowany w [[Stocznia|stoczni]] [[AG Weser]] w [[Brema|Bremie]] w 1916 roku. Był średnim jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 36,13 metra, wyporności w zanurzeniu 263 tony, zasięgu 6940 [[Mila morska|Mm]] przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu. W typie II poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań, które były uważane za wadliwe w typie I. Zwiększono moc silników, pojedynczy wał zastąpiono dwoma. [[Wodowanie|Zwodowany]] w kwietniu 1916 roku, wszedł do służby w [[Kaiserliche Marine]] w tym samym miesiącu. W czasie swojej służby, SM UB-43 odbył 10 patroli, w czasie których zatopił 22 statki o łącznej [[Pojemność rejestrowa|pojemności]] {{formatnum:99176}} [[Tona rejestrowa|BRT]] i uszkodził jeden okręt o wyporności {{formatnum:7350}} ton. Jednostka została zezłomowana w 1920 roku. ''[[SM UB-43|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Psara (1890)|Psara]]''' – [[Grecja|grecki]] [[okręt pancerny]] typu [[Okręty pancerne typu Hydra|typu ''Hydra'']]. Jego nazwa pochodzi od [[Psara|Psary]], jednej z wysp na [[Morze Egejskie|Morzu Egejskim]], która odegrała kluczową rolę w morskich zmaganiach w czasie [[wojna o niepodległość Grecji|wojny o niepodległość Grecji]]. Został zamówiony w 1885 roku jako odpowiedź na kryzys na Bałkanach i osmańską ekspansję morską. Okręt został zwodowany w 1890 roku i dostarczony Grecji w 1892 roku. Był uzbrojony w trzy działa kalibru 274 mm i pięć kalibru 150 mm. Osiągał prędkość maksymalną 17 węzłów. „Psara” i jej siostrzane okręty brały udział w [[wojna grecko-turecka (1897)|wojnie grecko-tureckiej]] w 1897 roku aż do interwencji [[Koncert mocarstw|mocarstw europejskich]], która uniemożliwiła wykorzystanie przez Greków swojej przewagi nad flotą osmańską. „Psara” wzięła też udział w [[I wojna bałkańska|I wojnie bałkańskiej]] w [[bitwa koło przylądka Elli|bitwie koło przylądka Elli]] i była obecna w czasie [[bitwa koło Lemnos (1913)|bitwy koło Lemnos]], lecz okazała się za wolna by zaangażować w walkę tureckie okręty. Nie brała udziału w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]], a po jej zakończeniu używana była jako okręt szkolny dla palaczy. Ostatecznie została złomowana w 1932 roku. ''[[Psara (1890)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|2=<!--Propozycja na wtorek |
|2=<!--Propozycja na wtorek 27 listopada [[Plik:|100px|right]] --> |
||
'''[[Jurjew (1897)|Jurjew]]''' – [[Parowiec|statek parowy]] oraz okręt służący w marynarkach wojennych [[Imperium Rosyjskie]]go, [[Cesarstwo Niemieckie|Cesarstwa Niemieckiego]] (jako „Graf Kirchbach”), [[Republika Estońska (1918–1940)|Republiki Estońskiej]] (jako „Tartu”), [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] (jako „Narowa”) oraz [[III Rzesza|III Rzeszy]] (jako „Heimat”). Bocznokołowy parowiec został wybudowany przez stocznię Lange & Söhne w [[Ryga|Rydze]], na zamówienie Ministerstwa Transportu Publicznego Imperium Rosyjskiego. Budowę zakończono w 1897 roku. Załogę w czasie pokoju stanowiło 2 oficerów i 19 marynarzy, a w czasie wojny 3 oficerów i 25 marynarzy. Brał udział w obu wojnach światowych i [[Wojna estońsko-bolszewicka|wojnie estońsko-bolszewickiej]], działając na wodach jeziora [[Pejpus]]. W miesiąc od [[Atak Niemiec na ZSRR|ataku Niemiec na ZSRR]], 23 lipca 1941 roku, okręt został uszkodzony przez [[Luftwaffe]]. Z powodu uszkodzeń i niemożności ewakuacji, został następnie tego dnia [[Samozatopienie|zatopiony przez załogę]] w okolicach ujścia rzeki Omedu. We wrześniu 1941 roku okręt został podniesiony przez Niemców i zaczął pełnić funkcję [[Hulk (okręt)|hulku]] mieszkalnego. Został zatopiony przez radzieckie lotnictwo w sierpniu 1944 roku. Jednostka została podniesiona po wojnie, jednak zezłomowano ją ze względu na stopień zniszczeń. ''[[Jurjew (1897)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[SM U-4 (1908)|SM U-4]]''' – [[okręt podwodny]] [[Austro-węgierskie okręty podwodne typu U-3|typu ''U-3'']], zbudowany dla [[Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine|Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej]], w której służył przed i w czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. U-4 został zbudowany przez stocznię [[Friedrich Krupp Germaniawerft|Germaniawerft]] w [[Kilonia|Kilonii]] w ramach porównawczej oceny projektów obcych okrętów podwodnych. U-4 został wprowadzony do służby we wrześniu 1909 roku i do rozpoczęcia I wojny światowej służył jako jednostka szkolna, czasami wykonując nawet 10 rejsów miesięcznie. Na początku wojny był jednym z czterech sprawnych austro-węgierskich okrętów podwodnych. W czasie pierwszego roku wojny U-4 przeprowadził kilka nieudanych ataków na okręty wojenne i zdobył kilka mniejszych statków na prawie [[pryz]]u. W lipcu 1915 roku odniósł swój największy sukces, torpedując i zatapiając włoski krążownik pancerny [[Giuseppe Garibaldi (1899)|„Giuseppe Garibaldi”]], największy okręt trafiony przez niego w czasie wojny. W połowie maja 1917 roku U-4 wziął udział w rajdzie na siły [[blokada cieśniny Otranto|blokujące cieśninę Otranto]], który zapoczątkował [[bitwa w cieśninie Otranto|bitwę w cieśninie Otranto]]. Łącznie U-4 zatopił lub zdobył 15 statków o łącznym tonażu 14 941 [[Tona rejestrowa|BRT]] i cztery okręty wojenne. Był najdłużej służącym okrętem podwodnym w Austro-Węgierskiej Marynarce Wojennej, został przekazany Francji w ramach reparacji wojennych i złomowany w 1920 roku. ''[[SM U-4 (1908)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|3=<!--Propozycja na środę |
|3=<!--Propozycja na środę 28 listopada --> [[Plik:Simsadus- London; The American navy in Europe (1920) (14580064668 - UC 56).jpg|100px|right]] |
||
'''[[SM UC-25]]''' – [[Cesarstwo Niemieckie|niemiecki]] [[podwodny stawiacz min]] z okresu [[I wojna światowa|I wojny światowej]], jedna z 64 zbudowanych jednostek [[Typ okrętu|typu]] ''UC II''. [[Wodowanie|Zwodowany]] w czerwcu 1916 roku w stoczni [[AG Vulcan Stettin]] w [[Hamburg]]u, został przyjęty do służby w [[Kaiserliche Marine]] kilkanaście dni później. Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy. Początkowo został włączony w skład Flotylli Bałtyckiej. Przebazowany w 1917 roku na [[Morze Śródziemne]] został nominalnie wcielony w skład [[Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine]] pod nazwą U-89, pływając w składzie Flotylli Pola. W czasie służby operacyjnej okręt odbył 13 misji bojowych, w wyniku których zatonęło 18 statków o łącznej [[Pojemność brutto|pojemności]] {{formatnum:17127}} [[Tona rejestrowa|BRT]] i trzy [[okręt]]y o łącznej wyporności 2201 [[Tona|ton]], zaś pięć statków (o łącznej pojemności {{formatnum:28370}} BRT) i dwa okręty (o łącznej wyporności {{formatnum:6500}} ton) zostały uszkodzone. SM UC-25 został [[Samozatopienie|samozatopiony]] w październiku 1918 roku nieopodal [[Pula|Poli]]. ''[[SM UC-25|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[USS Wadsworth (DD-60)]]''' – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[niszczyciel]] typu [[niszczyciele typu Tucker|''Tucker'']] zbudowany dla [[United States Navy]] w czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Po wejściu do służby w 1916 roku „Wadsworth” służył w patrolach neutralności w pobliżu wschodniego wybrzeża USA i na [[Karaiby|Karaibach]]. Po tym, jak Stany Zjednoczone w kwietniu 1917 roku przystąpiły do I wojny światowej, niszczyciel został okrętem flagowym pierwszej eskadry niszczycieli amerykańskich wysłanej na wody europejskie. Patrolował [[Morze Irlandzkie]], bazując w [[Cobh|Queenstown]]. W pierwszych miesiącach służby w Europie okręt stoczył kilka walk z U-bootami. W marcu 1918 roku został przeniesiony do [[Brest]]u, gdzie spędził resztę wojny. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych pod koniec 1918 roku „Wadsworth” przeszedł pięciomiesięczny przegląd i remont. W maju służył jako okręt strażniczy podczas próby lotu transatlantyckiego, przeprowadzonej przez cztery łodzie latające Curtiss należące do US Navy. W czerwcu 1922 roku został wycofany ze służby i prawie 14 lat spędził stojąc w rezerwie w Philadelphia Navy Yard. W styczniu 1936 roku został skreślony z listy jednostek floty, w czerwcu sprzedany, a w sierpniu zezłomowany. ''[[USS Wadsworth (DD-60)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|4=<!--Propozycja na czwartek |
|4=<!--Propozycja na czwartek 29 listopada --> [[Plik:Gliwice train station - main entrance 2.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Transport kolejowy w Gliwicach]]''' – początki kolei żelaznych w [[Gliwice|Gliwicach]] sięgają pierwszej połowy XIX wieku. Pierwszy projekt połączenia kolejowego łączącego [[Górny Śląsk]] z [[Wrocław]]iem stworzył w 1816 roku Carl Johann Bernhard Karsten. Dwutorowa trasa o trakcji parowej i długości ponad 200 km miała służyć przede wszystkim transportowi węgla, z możliwością uruchomienia przewozu osób. W 1836 roku środowisko burżuazji śląskiej powołało do życia Komitet Założycielski [[Kolej Górnośląska|Kolei Górnośląskiej]]. W wyniku sporów o przebieg linii od [[Opole|Opola]] na wschód rozpoczęto budowę jedynie na odcinku z [[Wrocław Górnośląski|Wrocławia]] do [[Opole Zachodnie|Opola]], zakończoną w maju 1843 roku. Obecnie, [[Gliwice (stacja kolejowa)|gliwicki dworzec kolejowy]] należy do największych dworców kolejowych [[Konurbacja górnośląska|konurbacji górnośląskiej]], według kategoryzacji [[Polskie Koleje Państwowe|PKP]] oznaczony został kategorią A. Przez Gliwice przebiegają międzynarodowe linie kolejowe [[Linia kolejowa E 30|E30]] oraz CE30 łączące [[Dresden Hauptbahnhof|Drezno]] ze [[Lwów (stacja kolejowa)|Lwowem]], znajduje się tutaj [[Newag Gliwice|oddział]] [[Newag]]u i Gliwicka Fabryka Wagonów oraz węzeł intermodalny przy porcie Gliwice łączący transport kolejowy z rzecznym i drogowym. ''[[Transport kolejowy w Gliwicach|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Dozwolony użytek]]''' – instytucja polskiego [[Prawo autorskie|prawa autorskiego]], której istotą jest zezwolenie na korzystanie z cudzych [[Utwór|utworów]] chronionych [[Autorskie prawa majątkowe|autorskimi prawami majątkowymi]] bez zgody podmiotu praw autorskich oraz bez wynagrodzenia. Dozwolony użytek ogranicza wyłączne prawo podmiotu praw autorskich do korzystania z utworu i do czerpania korzyści z korzystania z utworu. Ograniczenie tych praw wyłącznych jest uzasadnione interesem prywatnym lub publicznym. Nazwa „dozwolony użytek” jest charakterystyczna dla [[Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych|polskiej ustawy z 1994 roku]]. Nie występuje ona w ustawach ani w nauce prawa innych państw. Nie występowała także w polskich ustawach o prawie autorskim z 1926 roku oraz 1952 roku. Dozwolony użytek jest polskim odpowiednikiem [[Wyjątki i ograniczenia praw autorskich|wyjątków i ograniczeń praw autorskich]]. Obowiązują pewne reguły dotyczące wszystkich postaci dozwolonego użytku. Utwór, z którego wolno korzystać w granicach dozwolonego użytku, musi być uprzednio udostępniony publicznie. Ponadto należy przestrzegać [[Autorskie prawa osobiste|autorskich praw osobistych]]. Dodatkowo działalność użytkownika nie może być [[Konkurencja (ekonomia)|konkurencyjna]] wobec działalności podmiotu praw autorskich. ''[Dozwolony użytek|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|5=<!--Propozycja na piątek |
|5=<!--Propozycja na piątek 30 listopada --> [[Plik:Cessna 152 Rafael Luiz (28938864501).jpg|100px|right]] |
||
'''[[XXII Mistrzostwa Świata w Lataniu Precyzyjnym]]''' – zawody lotnicze [[Międzynarodowa Federacja Lotnicza|Międzynarodowej Federacji Lotniczej]] w [[Latanie precyzyjne|lataniu precyzyjnym]], zorganizowane w dniach 19–24 lipca 2015 roku w [[Skive]] w [[Dania|Danii]]. W zawodach wzięło udział 72 zawodników z 18 krajów. W składzie [[Polska|polskiej]] ekipy w zawodach uczestniczyło 8 zawodników. Najliczniej używanymi w mistrzostwach samolotami były [[Cessna 152]] - 33, [[Cessna 150]] - 22 oraz [[Cessna 172]] - 11. Głównym sędzią międzynarodowym był Andrzej Osowski z Polski. Indywidualnym mistrzem świata został Francuz Damien Vadon, a srebrny i brązowy medal zdobyli Polacy Marcin Skalik oraz [[Bolesław Radomski]]. Drużynowymi mistrzami świata został zespół polski, dalsze miejsca zajęły [[Czechy]] oraz [[Francja]]. Nagrodę dla najlepszej lądującej drużyny otrzymał zespół z Czech. Nagrodę dla najlepszej kobiety otrzymała Esther Rimensberger ze [[Szwajcaria|Szwajcarii]] - 19. miejsce w klasyfikacji indywidualnej. ''[[XXII Mistrzostwa Świata w Lataniu Precyzyjnym|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[NXT TakeOver: Fatal 4-Way]]''' – gala [[wrestling]]u z cyklu gal [[NXT TakeOver (cykl gal)|NXT TakeOver]], wyprodukowana przez [[WWE]] dla zawodników [[Lista pojęć związanych z wrestlingiem#Brand|brandu]] [[Klub farmerski|rozwojowego]] [[WWE NXT|NXT]]. Odbyła się 11 września 2014 roku w Full Sail University w [[Winter Park (Floryda)|Winter Park]] na [[Floryda|Florydzie]]. Była transmitowana na żywo za pośrednictwem [[WWE Network]]. Podczas gali odbyło się siedem walk, z czego jedno starcie nie zostało wyemitowane. Walką wieczoru był tytułowy [[Fatal 4-way|Fatal 4-Way match]] o [[NXT Championship]]; wzięli w nim udział mistrz NXT [[Neville (wrestler)|Adrian Neville]], [[Sami Zayn]], [[Tyler Breeze]] oraz [[Tyson Kidd]]. Gala otrzymała pozytywne opinie krytyków. Larry Csonka, redaktor serwisu o tematyce sportowej ''411mania.com'', ocenił galę na 7 punktów w skali dziesięciopunktowej. Średnia ocen wszystkich walk gali przyznanych przez ''Wrestling Observer'' Dave’a Meltzera wyniosła 2,69 gwiazdki. Najwyższą ocenę otrzymała czteroosobowa walka wieczoru – magazyn przyznał temu starciu 4½ gwiazdki na 5 możliwych. ''[[NXT TakeOver: Fatal 4-Way|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|6=<!--Propozycja na sobotę |
|6=<!--Propozycja na sobotę 1 grudnia --> [[Plik:Studio Buffo Metro (1).JPG|100px|right]] |
||
'''''[[Metro (musical)|Metro]]''''' – polski [[musical]] z muzyką [[Janusz Stokłosa|Janusza Stokłosy]], librettem [[Agata Miklaszewska|Agaty Miklaszewskiej]] oraz [[Maryna Miklaszewska|Maryny Miklaszewskiej]], wyreżyserowany przez [[Janusz Józefowicz|Janusza Józefowicza]]. [[Prapremiera]] musicalu odbyła się 30 stycznia 1991 roku w [[Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy|Teatrze Dramatycznym]] w [[Warszawa|Warszawie]], a premiera 16 kwietnia 1992 roku w [[Minskoff Theatre]] na [[Broadway (teatr)|Broadwayu]]. Musical opowiada o grupie młodych ludzi, artystów szukających szczęścia w życiu, marzeniach i miłości. Każdy z nich przywozi własną historię, marzenia, cel. Przyjeżdżają oni na casting do teatru, ale go nie przechodzą. Organizują więc własny musical na stacji metra. Po sukcesie podziemnego musicalu dostają propozycję angażu do teatru, który ich wcześniej odrzucił. Pojawia się dylemat: iść za pieniędzmi czy za marzeniami. Do czerwca 2018 roku musical zagrano ponad 2150 razy, a obejrzało go według szacunków ok. 2 milionów widzów, co jest ewenementem w [[Polska|Polsce]]. ''[[Metro (musical)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Leo Levy]]''' – niemiecki [[kupiec]] pochodzący z [[Żydzi|żydowskiego]] [[Ród Levych z Pomorza|rodu Levych]], doktor chemii, żołnierz armii cesarskiej [[Wilhelm II Hohenzollern|Wilhelma II Hohenzollerna]] w okresie [[I wojna światowa|I wojny światowej]], zamożny mieszczanin. Leo ze starszym bratem Siegfriedem pomagali ojcu prowadzić interes rodzinny, z czasem zostali współwłaścicielami firmy. Firma inwestowała w różnych branżach, między innymi: handel zbożem i płodami rolnymi, sprzedaż drewna z tartaków, bankowość. Leo po śmierci ojca w 1920 roku został głową rodu i zarazem dyrektorem firmy. Dzień przed [[Noc kryształowa|nocą kryształową]] Leo Levy zwolnił jednego z urzędników, asystenta księgowego, Franza, który był członkiem [[Gestapo]]. 10 listopada 1938 roku, o 4 nad ranem, Leo został zamordowany w swoim pokoju, w domu przez [[Sturmabteilung|nazistowskich bojówkarzy]]. Leo Levy był ostatnim męskim potomkiem rodu Levych z Pomorza. Jego żona, Else nakazała wyryć na jego grobie słowa: ,,''Tu spoczywa Leo Levy, który zmarł uczciwą śmiercią, ponieważ prowadził uczciwe życie''”. ''[[Leo Levy|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|7=<!--Propozycja na niedzielę |
|7=<!--Propozycja na niedzielę 2 grudnia --> [[Plik:2010 Opening Ceremony - Slovakia entering.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Słowacja na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010]]''' – występ kadry sportowców reprezentujących [[Słowacja|Słowację]] na [[Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010|igrzyskach]] w 2010 roku w [[Vancouver]]. Reprezentacja liczyła 73 sportowców – 41 mężczyzn i 32 kobiety. Wystąpili oni w 34 konkurencjach w ośmiu dyscyplinach sportowych. Największą część reprezentacji stanowili hokeiści – 24 zawodników i 21 zawodniczek. Reprezentanci Słowacji zdobyli w Vancouver trzy medale, po jednym z każdego kruszcu, wszystkie w konkurencjach biathlonowych – złoto w sprincie i srebro w biegu pościgowym zdobyła [[Anastasija Kuźmina]], a brąz w biegu masowym wywalczył [[Pavol Hurajt]]. Złoty medal Kuźminy był pierwszym złotym [[Słowaccy medaliści zimowych igrzysk olimpijskich|medalem zimowych igrzysk olimpijskim dla niepodległej Słowacji]]. Zdobyte medale pozwoliły Słowakom zająć 17. miejsce w [[Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010|klasyfikacji medalowej]] igrzysk w Vancouver, ''ex aequo'' z reprezentacją [[Białoruś na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010|Białorusi]]. Chorążym reprezentacji podczas [[Ceremonia otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010|ceremonii otwarcia]] igrzysk był hokeista [[Žigmund Pálffy]], a podczas [[Ceremonia zamknięcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010|ceremonii zamknięcia]] – biathlonista Pavol Hurajt. Był to piąty start Słowacji na [[Zimowe igrzyska olimpijskie|zimowych igrzyskach olimpijskich]]. ''[[Słowacja na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[ORP Tur]]''' – [[Polska|polski]] [[trałowiec]] bazowy z okresu [[Zimna wojna|zimnej wojny]], jeden z trzech zbudowanych na [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckiej]] [[Licencja (prawo)|licencji]] trałowców [[Trałowce projektu 254|proj. ''254K'']]. Okręt został [[Wodowanie|zwodowany]] w grudniu 1956 roku w [[Stocznia Gdynia|Stoczni im. Komuny Paryskiej]] w [[Gdynia|Gdyni]], a do służby w [[Marynarka Wojenna|Marynarce Wojennej]] przyjęto go w sierpniu 1957 roku. Intensywnie eksploatowana jednostka, oznaczona znakami burtowymi T-62, a następnie 602, większą część służby spędziła w 12. Dywizjonie Trałowców Bazowych [[8 Flotylla Obrony Wybrzeża|8. Flotylli Obrony Wybrzeża]] w [[Świnoujście|Świnoujściu]]. W 1978 roku trałowiec został przebudowany na okręt badawczy i w tym charakterze służył do października 1991 roku, jako ostatnia z polskich jednostek projektu ''254''. W oczekiwaniu na [[stocznia złomowa|złomowanie]] okręt zatonął podczas [[sztorm]]u w Gdyni 14 stycznia 1993 roku, a następnie został podniesiony i rozebrany. ''[[ORP Tur|Czytaj więcej…]]'' |
|||
}} |
}} |
||
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre artykuły|Inne dobre artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre artykuły|Inne dobre artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
||
Wersja z 02:14, 26 lis 2018
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
SM UB-43 – niemiecki okręt podwodny typu UB II zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie w 1916 roku. Był średnim jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 36,13 metra, wyporności w zanurzeniu 263 tony, zasięgu 6940 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu. W typie II poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań, które były uważane za wadliwe w typie I. Zwiększono moc silników, pojedynczy wał zastąpiono dwoma. Zwodowany w kwietniu 1916 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine w tym samym miesiącu. W czasie swojej służby, SM UB-43 odbył 10 patroli, w czasie których zatopił 22 statki o łącznej pojemności 99 176 BRT i uszkodził jeden okręt o wyporności 7350 ton. Jednostka została zezłomowana w 1920 roku. Czytaj więcej…
Jutro
Jurjew – statek parowy oraz okręt służący w marynarkach wojennych Imperium Rosyjskiego, Cesarstwa Niemieckiego (jako „Graf Kirchbach”), Republiki Estońskiej (jako „Tartu”), ZSRR (jako „Narowa”) oraz III Rzeszy (jako „Heimat”). Bocznokołowy parowiec został wybudowany przez stocznię Lange & Söhne w Rydze, na zamówienie Ministerstwa Transportu Publicznego Imperium Rosyjskiego. Budowę zakończono w 1897 roku. Załogę w czasie pokoju stanowiło 2 oficerów i 19 marynarzy, a w czasie wojny 3 oficerów i 25 marynarzy. Brał udział w obu wojnach światowych i wojnie estońsko-bolszewickiej, działając na wodach jeziora Pejpus. W miesiąc od ataku Niemiec na ZSRR, 23 lipca 1941 roku, okręt został uszkodzony przez Luftwaffe. Z powodu uszkodzeń i niemożności ewakuacji, został następnie tego dnia zatopiony przez załogę w okolicach ujścia rzeki Omedu. We wrześniu 1941 roku okręt został podniesiony przez Niemców i zaczął pełnić funkcję hulku mieszkalnego. Został zatopiony przez radzieckie lotnictwo w sierpniu 1944 roku. Jednostka została podniesiona po wojnie, jednak zezłomowano ją ze względu na stopień zniszczeń. Czytaj więcej…
Pojutrze
_(14580064668_-_UC_56).jpg)
SM UC-25 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Zwodowany w czerwcu 1916 roku w stoczni AG Vulcan Stettin w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine kilkanaście dni później. Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy. Początkowo został włączony w skład Flotylli Bałtyckiej. Przebazowany w 1917 roku na Morze Śródziemne został nominalnie wcielony w skład Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine pod nazwą U-89, pływając w składzie Flotylli Pola. W czasie służby operacyjnej okręt odbył 13 misji bojowych, w wyniku których zatonęło 18 statków o łącznej pojemności 17 127 BRT i trzy okręty o łącznej wyporności 2201 ton, zaś pięć statków (o łącznej pojemności 28 370 BRT) i dwa okręty (o łącznej wyporności 6500 ton) zostały uszkodzone. SM UC-25 został samozatopiony w październiku 1918 roku nieopodal Poli. Czytaj więcej…
Za 3 dni
Transport kolejowy w Gliwicach – początki kolei żelaznych w Gliwicach sięgają pierwszej połowy XIX wieku. Pierwszy projekt połączenia kolejowego łączącego Górny Śląsk z Wrocławiem stworzył w 1816 roku Carl Johann Bernhard Karsten. Dwutorowa trasa o trakcji parowej i długości ponad 200 km miała służyć przede wszystkim transportowi węgla, z możliwością uruchomienia przewozu osób. W 1836 roku środowisko burżuazji śląskiej powołało do życia Komitet Założycielski Kolei Górnośląskiej. W wyniku sporów o przebieg linii od Opola na wschód rozpoczęto budowę jedynie na odcinku z Wrocławia do Opola, zakończoną w maju 1843 roku. Obecnie, gliwicki dworzec kolejowy należy do największych dworców kolejowych konurbacji górnośląskiej, według kategoryzacji PKP oznaczony został kategorią A. Przez Gliwice przebiegają międzynarodowe linie kolejowe E30 oraz CE30 łączące Drezno ze Lwowem, znajduje się tutaj oddział Newagu i Gliwicka Fabryka Wagonów oraz węzeł intermodalny przy porcie Gliwice łączący transport kolejowy z rzecznym i drogowym. Czytaj więcej…
Za 4 dni
.jpg)
XXII Mistrzostwa Świata w Lataniu Precyzyjnym – zawody lotnicze Międzynarodowej Federacji Lotniczej w lataniu precyzyjnym, zorganizowane w dniach 19–24 lipca 2015 roku w Skive w Danii. W zawodach wzięło udział 72 zawodników z 18 krajów. W składzie polskiej ekipy w zawodach uczestniczyło 8 zawodników. Najliczniej używanymi w mistrzostwach samolotami były Cessna 152 - 33, Cessna 150 - 22 oraz Cessna 172 - 11. Głównym sędzią międzynarodowym był Andrzej Osowski z Polski. Indywidualnym mistrzem świata został Francuz Damien Vadon, a srebrny i brązowy medal zdobyli Polacy Marcin Skalik oraz Bolesław Radomski. Drużynowymi mistrzami świata został zespół polski, dalsze miejsca zajęły Czechy oraz Francja. Nagrodę dla najlepszej lądującej drużyny otrzymał zespół z Czech. Nagrodę dla najlepszej kobiety otrzymała Esther Rimensberger ze Szwajcarii - 19. miejsce w klasyfikacji indywidualnej. Czytaj więcej…
Za 5 dni
.JPG)
Metro – polski musical z muzyką Janusza Stokłosy, librettem Agaty Miklaszewskiej oraz Maryny Miklaszewskiej, wyreżyserowany przez Janusza Józefowicza. Prapremiera musicalu odbyła się 30 stycznia 1991 roku w Teatrze Dramatycznym w Warszawie, a premiera 16 kwietnia 1992 roku w Minskoff Theatre na Broadwayu. Musical opowiada o grupie młodych ludzi, artystów szukających szczęścia w życiu, marzeniach i miłości. Każdy z nich przywozi własną historię, marzenia, cel. Przyjeżdżają oni na casting do teatru, ale go nie przechodzą. Organizują więc własny musical na stacji metra. Po sukcesie podziemnego musicalu dostają propozycję angażu do teatru, który ich wcześniej odrzucił. Pojawia się dylemat: iść za pieniędzmi czy za marzeniami. Do czerwca 2018 roku musical zagrano ponad 2150 razy, a obejrzało go według szacunków ok. 2 milionów widzów, co jest ewenementem w Polsce. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Słowacja na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 – występ kadry sportowców reprezentujących Słowację na igrzyskach w 2010 roku w Vancouver. Reprezentacja liczyła 73 sportowców – 41 mężczyzn i 32 kobiety. Wystąpili oni w 34 konkurencjach w ośmiu dyscyplinach sportowych. Największą część reprezentacji stanowili hokeiści – 24 zawodników i 21 zawodniczek. Reprezentanci Słowacji zdobyli w Vancouver trzy medale, po jednym z każdego kruszcu, wszystkie w konkurencjach biathlonowych – złoto w sprincie i srebro w biegu pościgowym zdobyła Anastasija Kuźmina, a brąz w biegu masowym wywalczył Pavol Hurajt. Złoty medal Kuźminy był pierwszym złotym medalem zimowych igrzysk olimpijskim dla niepodległej Słowacji. Zdobyte medale pozwoliły Słowakom zająć 17. miejsce w klasyfikacji medalowej igrzysk w Vancouver, ex aequo z reprezentacją Białorusi. Chorążym reprezentacji podczas ceremonii otwarcia igrzysk był hokeista Žigmund Pálffy, a podczas ceremonii zamknięcia – biathlonista Pavol Hurajt. Był to piąty start Słowacji na zimowych igrzyskach olimpijskich. Czytaj więcej…