Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
nazwa naukowa |
poprawki Kenraiza |
||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
'''[[Intonacja w języku angielskim]]''' – melodia zdań, wzorce intonacyjne i sposób artykułowania zdań w [[język angielski|języku angielskim]]. Intonacja jest cechą właściwą wszystkim odmianom języka. O ile różnice między [[Received Pronunciation]] (RP) a [[General American]] są w tym względzie niewielkie, duże różnice w intonacji występują między RP a akcentem w północnych miastach angielskich. Melodia zdania w języku angielskim zależy od tego, jaką część zdania mówiący chce zaakcentować, dlatego jedno zdanie może zostać wypowiedziane na kilka sposobów, w zależności od intencji mówiącego i od długości zdania. Nie zawsze jedno zdanie odpowiada jednemu wzorowi intonacji, może składać się z wielu fraz intonacyjnych, a ich długość i liczba wynika bardziej z logiki i intencji mówiącego, niż ze sztywnych reguł. Istnieją dwie podstawowe melodie intonacyjne: intonacja wznosząca i opadająca. Intonacji opadającej używa się w przypadku zdań oznajmujących, a także, w przeciwieństwie do wielu języków, w tym [[język polski|polskiego]], przy zadawania pytań szczegółowych. Intonacja wznosząca stosowana jest przede wszystkim w pytaniach i wykrzyknieniach. ''[[Intonacja w języku angielskim|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[Intonacja w języku angielskim]]''' – melodia zdań, wzorce intonacyjne i sposób artykułowania zdań w [[język angielski|języku angielskim]]. Intonacja jest cechą właściwą wszystkim odmianom języka. O ile różnice między [[Received Pronunciation]] (RP) a [[General American]] są w tym względzie niewielkie, duże różnice w intonacji występują między RP a akcentem w północnych miastach angielskich. Melodia zdania w języku angielskim zależy od tego, jaką część zdania mówiący chce zaakcentować, dlatego jedno zdanie może zostać wypowiedziane na kilka sposobów, w zależności od intencji mówiącego i od długości zdania. Nie zawsze jedno zdanie odpowiada jednemu wzorowi intonacji, może składać się z wielu fraz intonacyjnych, a ich długość i liczba wynika bardziej z logiki i intencji mówiącego, niż ze sztywnych reguł. Istnieją dwie podstawowe melodie intonacyjne: intonacja wznosząca i opadająca. Intonacji opadającej używa się w przypadku zdań oznajmujących, a także, w przeciwieństwie do wielu języków, w tym [[język polski|polskiego]], przy zadawania pytań szczegółowych. Intonacja wznosząca stosowana jest przede wszystkim w pytaniach i wykrzyknieniach. ''[[Intonacja w języku angielskim|Czytaj więcej…]]'' |
||
|6=<!--Propozycja na sobotę 16 września --> [[Plik:SFC Vikersund 2012 Maciej Kot sunday after jump.jpg|100px|right]] |
|6=<!--Propozycja na sobotę 16 września --> [[Plik:SFC Vikersund 2012 Maciej Kot sunday after jump.jpg|100px|right]] |
||
[[Plik:SFC Vikersund 2012 Maciej Kot sunday after jump.jpg|100px|right]] |
|||
'''[[Reprezentacja Polski w Letnim Grand Prix w skokach narciarskich 2012]]''' – grupa skoczków narciarskich reprezentująca [[Polska|Polskę]] podczas 19. edycji [[Letnie Grand Prix w skokach narciarskich|Letniego Grand Prix]] w 2012 roku. Reprezentacja Polski w [[Letnie Grand Prix w skokach narciarskich 2012|Letnim Grand Prix w skokach narciarskich 2012]] zdobyła łącznie 1172 pkt. Polska zajęła czwarte miejsce w klasyfikacji drużynowej, a punkty zdobyło ośmiu zawodników. W jedynym męskim konkursie drużynowym Polacy zajęli drugie miejsce. Indywidualnie najlepszy rezultat uzyskał [[Maciej Kot]], który był piąty w klasyfikacji generalnej odnosząc dwa zwycięstwa. Na ósmym miejscu sklasyfikowany został [[Dawid Kubacki]], który raz stanął na trzecim stopniu podium. |
'''[[Reprezentacja Polski w Letnim Grand Prix w skokach narciarskich 2012]]''' – grupa skoczków narciarskich reprezentująca [[Polska|Polskę]] podczas 19. edycji [[Letnie Grand Prix w skokach narciarskich|Letniego Grand Prix]] w 2012 roku. Reprezentacja Polski w [[Letnie Grand Prix w skokach narciarskich 2012|Letnim Grand Prix w skokach narciarskich 2012]] zdobyła łącznie 1172 pkt. Polska zajęła czwarte miejsce w klasyfikacji drużynowej, a punkty zdobyło ośmiu zawodników. W jedynym męskim konkursie drużynowym Polacy zajęli drugie miejsce. Indywidualnie najlepszy rezultat uzyskał [[Maciej Kot]], który był piąty w klasyfikacji generalnej odnosząc dwa zwycięstwa. Na ósmym miejscu sklasyfikowany został [[Dawid Kubacki]], który raz stanął na trzecim stopniu podium. Kolejnym polskim zawodnikiem w klasyfikacji był [[Kamil Stoch]], który zajął 25 miejsce. Trenerem reprezentacji był [[Łukasz Kruczek]]. ''[[Reprezentacja Polski w Letnim Grand Prix w skokach narciarskich 2012|Czytaj więcej…]]'' |
||
|7=<!--Propozycja na niedzielę 17 września --> [[Plik:Paratroopers Crete '41.JPG|100px|right]] |
|7=<!--Propozycja na niedzielę 17 września --> [[Plik:Paratroopers Crete '41.JPG|100px|right]] |
||
'''[[Bitwa o Kretę]]''' – całokształt zmagań wojennych pomiędzy wojskami alianckimi a niemieckimi w maju 1941 roku, których celem było panowanie nad grecką wyspą [[Kreta|Kretą]], mającą strategiczne znaczenie ze względu na centralne położenie we wschodnim basenie [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]]. Zapoczątkowała je największa operacja [[Wojska powietrznodesantowe|powietrznodesantowa]] [[Fallschirmjäger|wojsk niemieckich]] podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. 20 maja 1941 roku prawie 10 000 żołnierzy [[7 Dywizja Lotnicza|7. Dywizji Lotniczej (spadochronowej)]] i [[Luftlandesturmregiment|szturmowego pułku powietrznodesantowego]], należących do XI Korpusu Lotniczego, zostało zrzuconych w dwóch falach w pobliżu lotnisk i portów na nizinnym, północnym wybrzeżu Krety. Szturm niemieckich wojsk powietrznodesantowych na alianckie pozycje został 20 maja przy dużych stratach odparty. Nad ranem 21 maja Niemcy wykorzystali taktyczny odwrót nowozelandzkiej 2. Dywizji Piechoty i ponawiając szturm oraz desantując rezerwę strategiczną zajęli lotnisko w Maleme. Umożliwiło to przerzut na Kretę w dniach 21–25 maja pododdziałów 5. Dywizji Górskiej, artylerii, zaopatrzenia oraz ewakuację rannych. W rezultacie 11-dniowej kampanii cała wyspa została opanowana przez Niemców, a broniące jej alianckie siły zostały zniszczone lub zmuszone do ewakuacji. ''[[Bitwa o Kretę|Czytaj więcej…]]'' |
'''[[Bitwa o Kretę]]''' – całokształt zmagań wojennych pomiędzy wojskami alianckimi a niemieckimi w maju 1941 roku, których celem było panowanie nad grecką wyspą [[Kreta|Kretą]], mającą strategiczne znaczenie ze względu na centralne położenie we wschodnim basenie [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]]. Zapoczątkowała je największa operacja [[Wojska powietrznodesantowe|powietrznodesantowa]] [[Fallschirmjäger|wojsk niemieckich]] podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. 20 maja 1941 roku prawie 10 000 żołnierzy [[7 Dywizja Lotnicza|7. Dywizji Lotniczej (spadochronowej)]] i [[Luftlandesturmregiment|szturmowego pułku powietrznodesantowego]], należących do XI Korpusu Lotniczego, zostało zrzuconych w dwóch falach w pobliżu lotnisk i portów na nizinnym, północnym wybrzeżu Krety. Szturm niemieckich wojsk powietrznodesantowych na alianckie pozycje został 20 maja przy dużych stratach odparty. Nad ranem 21 maja Niemcy wykorzystali taktyczny odwrót nowozelandzkiej 2. Dywizji Piechoty i ponawiając szturm oraz desantując rezerwę strategiczną zajęli lotnisko w Maleme. Umożliwiło to przerzut na Kretę w dniach 21–25 maja pododdziałów 5. Dywizji Górskiej, artylerii, zaopatrzenia oraz ewakuację rannych. W rezultacie 11-dniowej kampanii cała wyspa została opanowana przez Niemców, a broniące jej alianckie siły zostały zniszczone lub zmuszone do ewakuacji. ''[[Bitwa o Kretę|Czytaj więcej…]]'' |
||
Wersja z 17:19, 14 wrz 2017
Po dokonaniu zmian w tym szablonie prosimy kliknąć w ten link , aby wyczyścić cache.
Dopiero wtedy zmiany będą widoczne dla wszystkich.
Carcharhinus borneensis – gatunek małego rekina z rodziny żarłaczowatych. Spotykany u wybrzeży północno-zachodniego Borneo, choć istnieją niepewne dane o występowaniu tego gatunku u wybrzeży Chin, Filipin oraz Jawy. Preferuje płytkie przybrzeżne akweny. Posiada wrzecionowaty lekko zbudowany korpus oraz wydłużony lekko zaostrzony pysk ze stosunkowo małym, U-kształtnym otworem gębowym. Cechą charakterystyczną są proporcjonalnie niewielkie płetwy brzuszne, druga płetwa grzbietowa oraz płetwa odbytowa. Grzbiet rekina ma ciemnoszarą barwę, niekiedy z ciemniejszymi odbarwieniami – płetwy są ciemniejsze od korpusu. Spód i boki ciała rekina są jaśniejsze, często barwy białej lub srebrnej. Dorosłe osobniki osiągają długość około 62–65 centymetrów, przy czym samice są nieco większe od samców. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała, że rekin ten jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem, choć ocena ta może być nieaktualna, gdyż nie uwzględnia najnowszych danych. Czytaj więcej…
Wikipedia:Propozycje do Dobrych Artykułów • Szablon:Dobry artykuł/archiwum