Szablon:Dobry artykuł: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
poprawa linków |
powtórzony link |
||
| (Nie pokazano 105 wersji utworzonych przez 24 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
<includeonly>{{#switch:{{#timel:N|{{{data|}}}}} |
||
|1=<!--Propozycja na poniedziałek |
|1=<!--Propozycja na poniedziałek 13 maja --> [[Plik:Katowice-Śródmieście collage.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Śródmieście (Katowice)|Śródmieście]]''' – [[podział administracyjny Katowic|dzielnica]] [[Katowice|Katowic]], stanowiąca ścisłe centrum miasta. Położona jest w zespole dzielnic śródmiejskich. Jej obszar zajmuje powierzchnię 3,81 km² i w 2016 roku liczyła łącznie 24 441 mieszkańców. Jest to najbardziej zurbanizowana dzielnica Katowic, z udziałem powierzchni zabudowanej sięgającej ponad 50%. Historia Śródmieścia jest ściśle powiązana z historią miasta Katowice, wzmiankowanego po raz pierwszy w XVI wieku. Od tego czasu, zwłaszcza od XIX wieku, wraz z doprowadzeniem linii kolejowej, rozwojem przemysłu i inkorporacją sąsiednich miejscowości Śródmieście przekształciło się w centrum administracyjno-usługowe Katowic. Zlokalizowana jest tu m.in. [[Gmach Sejmu Śląskiego w Katowicach|siedziba]] [[Sejmik Województwa Śląskiego|Sejmiku Województwa Śląskiego]], Urzędu Metropolitalnego [[Górnośląsko-Zagłębiowska Metropolia|Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii]] oraz [[Urząd Miasta Katowice|Urzędu Miasta Katowice]], a także szeregu instytucji, w tym m.in. [[Uniwersytet Śląski w Katowicach|Uniwersytetu Śląskiego]], [[Akademia Muzyczna im. Karola Szymanowskiego w Katowicach|Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego]], [[Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach|Teatru Śląskiego im. S. Wyspiańskiego]] czy [[Kościół łaciński|rzymskokatolickiej]] [[Archidiecezja katowicka|archidiecezji katowickiej]]. Znajdują się tu również konsulaty kilku krajów, a także siedziby i oddziały organów administracji rządowej i samorządowej. ''[[Śródmieście (Katowice)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''''[[Darling in the Franxx]]''''' – [[Japonia|japońska]] seria [[anime]] wyprodukowana wspólnie przez studia [[Trigger (studio)|Trigger]] oraz [[A-1 Pictures]] przy współpracy w animacji z [[CloverWorks]], miała ona premierę w styczniu 2018 roku. Akcja ''Darling in the Franxx'' ma miejsce w [[Dystopia|dystopijnej]] przyszłości, gdzie dzieci są sztucznie hodowane i indoktrynowane do obrony pozostałości [[Cywilizacja|cywilizacji]]. Historia opisuje zespół dziecięciu pilotów, szczególnie skupiając się na współpracy pomiędzy byłym pilotem Hiro a Zero Two – elitarną pilotką będącą hybrydą, pragnącą stać się w pełni [[Człowiek rozumny|człowiekiem]]. Seria zawiera motywy nawiązujące do [[Mitologia chińska|chińskiej mitologii]]. Seria spotkała się z pochwałami głównie za elementy związane z ukazaniem problematyki okresu dojrzewania. Niektóre z motywów i rozwiązań, które zastosowano lub podjęto przez serię, wzbudziły kontrowersje – były to między innymi erotyczne aluzje wśród nastolatków, brak rozwinięcia fabuły dotyczącej gatunku VIRM oraz przyspieszone tempo opowiadania historii od odcinka piętnastego. ''[[Darling in the Franxx|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|2=<!--Propozycja na wtorek |
|2=<!--Propozycja na wtorek 14 maja --> [[Plik:Repty park pl.jpg|right|100px]] |
||
'''[[Park w Reptach]]''' – XIX-wieczny [[Park krajobrazowy#Forma założenia parkowego|park krajobrazowy]] o powierzchni ok. 200 ha położony na terenie miasta [[Tarnowskie Góry]] oraz [[Zbrosławice (gmina)|gminy Zbrosławice]], którego większość obszaru wpisana została w grudniu 1966 roku do [[Rejestr zabytków (Polska)|rejestru zabytków]] [[Zabytek nieruchomy|nieruchomych]]. Stanowi część [[Zespół przyrodniczo-krajobrazowy|zespołu przyrodniczo-krajobrazowego]] o nazwie [[Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Park w Reptach i dolina rzeki Dramy”|„Park w Reptach i dolina rzeki Dramy”]]. Tereny obecnego parku porastały w przeszłości lasy liściaste. W 1824 roku wieś [[Stare Repty|Repty]] wraz z okolicznymi dobrami nabył hrabia [[Karol Łazarz Henckel von Donnersmarck]], zakładając na znajdującym się na północ od wsi fragmencie lasu [[Zwierzyniec (łowiectwo)|zwierzyniec]]. W jego centralnej części w latach 1893–1898 wzniesiono [[Pałac w Reptach|neorenesansowy pałac]], sam zwierzyniec przekształcono zaś w park w stylu angielskim. Park obejmuje dwie części rozdzielone przepływającą w kierunku północno-zachodnim rzeką [[Drama (rzeka)|Dramą]]. Zachowały się tu zespoły leśne [[Buczyna|buczyn]], [[grąd]]ów i [[Las łęgowy|łęgów]] z fragmentami wilgotnych łąk i szuwarów. Na terenie parku wykazywano obecność kilkunastu gatunków roślin i zwierząt chronionych, rzadkich gatunków [[Nietoperze|nietoperzy]] oraz licznych gatunków ptaków [[lęg]]owych. ''[[Park w Reptach|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Anas Zniti]]''' (ur. [[28 października]] [[1988]] w [[Fez|Fezie]]) – [[Maroko|marokański]] [[piłkarz]], grający na pozycji [[Bramkarz|bramkarza]]. W sezonie 2021/2022 zawodnik [[Raja Casablanca|Rai Casablanca]]. Wychowanek [[Maghreb Fez|Maghrebu Fez]], w którym grał w latach 2006–2013. W sezonie 2006/2007 zajął z tym zespołem 14. miejsce, w sezonie 2007/2008 11., a w dwóch kolejnych 8. W sezonie 2010/2011 zaczął być podstawowym bramkarzem i rozegrał 16 meczów. W Maghrebie łącznie rozegrał 39 ligowych meczów. Następnie w latach 2013–2015 piłkarz [[Association Sportive des Forces Armées Royales|FARu Rabat]], dla którego rozegrał 38 spotkań w marokańskiej ekstraklasie. W 2015 roku przeszedł do Rai Casablanca, w której jest podstawowym bramkarzem i rozegrał w niej ponad 200 spotkań. Wielokrotny reprezentant kraju. W [[Reprezentacja Maroka w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacji kraju]] zadebiutował 8 stycznia 2013 roku w meczu przeciwko [[Reprezentacja Zambii w piłce nożnej mężczyzn|Zambii]], zremisowanym bezbramkowo. Zniti wszedł na boisko w 46. minucie. Jest dwukrotny zdobywca [[Mistrzostwa Narodów Afryki w piłce nożnej|Mistrzostw Narodów Afryki]]. ''[[Anas Zniti|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|3=<!--Propozycja na środę |
|3=<!--Propozycja na środę 15 maja --> [[Plik:Zamek Pieniński, ruiny.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Zamek Pieniny]]''' – [[ruiny]] [[średniowiecze|średniowiecznego]] [[zamek|zamku]], znajdującego się w [[Pieniny|Pieninach]], w [[Krościenko nad Dunajcem|Krościenku nad Dunajcem]]. [[Warownia]] powstała najprawdopodobniej na początku lat 80. XIII wieku. Jej powstanie jest wiązane z osobą [[Święta Kinga|św. Kingi]] – miała ona zlecić budowę zamku, który stanowiłby schronienie dla [[Klasztor klarysek w Starym Sączu|klasztoru klarysek]] na wypadek zagrożenia. Księżna wraz z zakonnicami schroniły się tu podczas [[III najazd mongolski na Polskę|III najazdu Tatarów]]. Dalsza, XIV-wieczna historia zamku jest słabo udokumentowana. Najnowsze badania sugerują, że w XV wieku był dalej użytkowany, mimo że wśród badaczy przeważa pogląd mówiący, że w XIV wieku prawdopodobnie przestał być używany i uległ zniszczeniu podczas najazdu [[Husytyzm|husytów]] lub wojsk [[Ścibor ze Ściborzyc|Ścibora ze Ściborzyc]] na początku XV wieku. Budowla jest jednym z najstarszych murowanych zamków w Polsce, stanowi przykład zamku wysokogórskiego. Mogła pomieścić sto osób i kilkudziesięciu żołnierzy, była obwarowana, otoczona przez trudne do przeforsowania skały, położona na dużej wysokości, wtopiona w krajobraz i trudna do wypatrzenia przez wroga. ''[[Zamek Pieniny|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Krążowniki ciężkie typu New Orleans]]''' – typ [[Stany Zjednoczone|amerykańskich]] [[krążownik ciężki|krążowników ciężkich]] z okresu międzywojennego oraz [[II wojna światowa|II wojny światowej]], składający się z siedmiu okrętów, budowanych w latach 1930–1937. Stanowiły trzeci [[typ okrętu|typ]] amerykańskich krążowników ciężkich zaprojektowanych w ramach ograniczeń narzuconych [[Traktat waszyngtoński (1922)|traktatem waszyngtońskim z 1922 roku]]. Były oryginalnie następcami jednostek [[Krążowniki ciężkie typu Northampton|typu ''Northampton'']], powstałymi jako część planowanego programu dużej rozbudowy floty. W reakcji jednak na przeszacowanie wyporności swoich poprzedników, jednostki ''New Orleans'' chronione były silniejszym opancerzeniem. Odpowiadając ograniczeniom narzuconym umowami międzynarodowymi, [[krążowniki traktatowe]] tego typu miały [[wyporność|wyporność standardową]] 9950 ton, uzbrojone zaś były w dziewięć [[działo okrętowe|dział]] [[artyleria okrętowa|artylerii głównej]] [[kaliber broni|kalibru]] 203 mm. Konstrukcja tych jednostek stała się projektem bazowym dla wszystkich późniejszych przedwojennych i większości wojennych konstrukcji amerykańskich ciężkich krążowników. Wszystkie jednostki tego typu wzięły udział w [[Działania wojenne|działaniach wojennych]] podczas II wojny światowej, uczestnicząc we wszystkich większych [[bitwa morska|bitwach morskich]] [[wojna na Pacyfiku|wojny na Pacyfiku]]. ''[[Krążowniki ciężkie typu New Orleans|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|4=<!--Propozycja na czwartek |
|4=<!--Propozycja na czwartek 16 maja--> [[Plik:Dom Mikołajowski w Tarnowie - 2.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Dom Mikołajowski w Tarnowie]]''' – zabytkowy [[Gotyk|gotycko]]-[[renesans]]owy budynek znajdujący przy [[Plac Katedralny w Tarnowie|placu Katedralnym]] w [[Tarnów|Tarnowie]]. Powstał w XVI wieku, przez stulecia pełnił różne funkcje, był m.in. użytkowany przez duchowieństwo, mieścił siedziby szkół, [[Podstawowa opieka zdrowotna w Polsce|Powiatowego Ośrodka Zdrowia]] oraz Muzeum Higieny. Od czasu konserwacji przeprowadzonej na przełomie lat 40. i 50. XX wieku mieszczą się w nim sale wystawowe tarnowskiego [[Muzeum Diecezjalne w Tarnowie|Muzeum Diecezjalnego]]. Uznawany jest za najstarszą [[Kamienica (architektura)|kamienicę]] miasta. Dom jest przykładem budowli mieszkalnej z okresu przełomu [[gotyk]]u oraz [[renesans]]u. Budowla jest dwukondygnacyjna i w pełni [[Piwnica|podpiwniczona]]. Skonstruowano ją na planie prostokąta o wymiarach 12,60 na 7,60 m, jest jednotraktowa o mieszanym układzie konstrukcyjnym. Budynek ma powierzchnię użytkową liczącą 97 m² przy kubaturze wynoszącej 634 m³. ''[[Dom Mikołajowski w Tarnowie|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Christian Wirth]]''' (ur. [[24 listopada]] [[1885]] w [[Balzheim|Oberbalzheim]], zm. [[26 maja]] [[1944]] w rejonie [[Kozina (Słowenia)|Koziny]]) – [[Niemcy|niemiecki]] policjant, [[Narodowy socjalizm|nazista]], [[Sturmbannführer|SS-Sturmbannführer]], inspektor „ośrodków eutanazji” [[Akcja T4|akcji T4]], komendant [[Obóz zagłady w Bełżcu|obozu zagłady w Bełżcu]], a następnie inspektor [[Obóz zagłady|obozów zagłady]] [[Einsatz Reinhardt|akcji „Reinhardt”]], jeden z głównych wykonawców [[Zagłada Żydów|Zagłady Żydów]]. Był wieloletnim funkcjonariuszem [[Kriminalpolizei|niemieckiej policji kryminalnej]], weteranem [[I wojna światowa|I wojny światowej]] oraz zdeklarowanym zwolennikiem [[Narodowy socjalizm|narodowego socjalizmu]]. Jako inspektor „ośrodków eutanazji” był jednym z głównych wykonawców programu eksterminacji osób [[Zaburzenia psychiczne|chorych psychicznie]] oraz [[Niepełnosprawność intelektualna|niepełnosprawnych umysłowo]], który realizowano w [[III Rzesza|nazistowskich Niemczech]] od jesieni 1939 roku. W grudniu 1941 roku został przeniesiony do [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupowanej Polski]], aby wziąć udział w eksterminacji Żydów. Jako komendant pierwszego obozu zagłady w [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnym Gubernatorstwie]] opracował i wdrożył mechanizm uśmiercania ofiar oraz reguły postępowania z żydowskimi więźniami. Ze względu na swą brutalność i nieobliczalny charakter budził strach nawet wśród niemieckich [[Schutzstaffel|esesmanów]] i strażników z formacji [[SS-Wachmannschaften]]. ''[[Christian Wirth|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|5=<!--Propozycja na piątek |
|5=<!--Propozycja na piątek 17 maja --> [[Plik:Ufficio Primo 62 Wspolna Street Warsaw 2022 aerial.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Ufficio Primo]]''' – zabytkowy budynek biurowy znajdujący się przy [[Ulica Wspólna w Warszawie|ulicy Wspólnej]] 62 w [[Warszawa|Warszawie]]. Reprezentuje [[Modernizm (architektura)|modernistyczny]] [[Historyzm (architektura)|historyzm]], nawiązuje do włoskiego [[renesans]]u. Budynek zaprojektował [[Marek Leykam]], za konstrukcję odpowiadał J. Dowgiałło. Projekt zaprezentowano na wystawie w [[Zachęta Narodowa Galeria Sztuki|Zachęcie]] w 1950 roku. Budynek miał stanowić część planowanej dzielnicy ministerstw. Styl architektoniczny budynku stanowi syntezę zapożyczeń z różnych epok. Był elementem poszukiwań kompromisu między [[Realizm socjalistyczny|realizmem socjalistycznym]] a architekturą narodową, z zapożyczeniami treści zachodnioeuropejskich. Monumentalna bryła biurowca inspirowana była [[Florencja|florenckimi]] pałacami miejskimi okresu [[Quattrocento|quattrocenta]] z XV wieku. Architektura budynku była poddawana przez współczesnych krytyce, biurowiec uznawano za „odchylenie kosmopolityczne”. ''[[Ufficio Primo|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Kino moralnego niepokoju]]''' – formacja artystyczna obecna w [[Kinematografia polska|polskiej kinematografii]] w latach 1976–1981, obejmująca [[Realizm (kinematografia)|realistyczne]] filmy o tematyce współczesnej, które demaskowały zwyrodnienia systemu [[Komunizm|komunistycznego]] przez pryzmat prowincjonalnego miejsca akcji. Nazwę nurtu ukuł [[Janusz Kijowski]], a do innych wpływowych reżyserów powiązanych z formacją należeli [[Andrzej Wajda]], [[Krzysztof Zanussi]], [[Krzysztof Kieślowski]], [[Agnieszka Holland]], [[Feliks Falk]], [[Janusz Zaorski]], [[Piotr Andrejew]], [[Tomasz Zygadło]] oraz [[Barbara Sass]]. Kino moralnego niepokoju składało się z filmów obyczajowych, w których krytyce podlegały stopniowa dezintegracja społeczeństwa, dorobkiewiczostwo, konformizm i upadek więzi międzyludzkich. Filmy należące do nurtu były nagradzane na międzynarodowych festiwalach filmowych; nadawały też impet przemianom politycznym w Polsce, które doprowadziły do [[Sierpień 1980|wydarzeń sierpniowych 1980 roku]] oraz [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|„Solidarności”]]. Wprowadzenie [[Stan wojenny w Polsce (1981–1983)|stanu wojennego w Polsce]] gwałtownie zahamowało rozwój nurtu. Filmy należące do kina moralnego niepokoju były niekiedy atakowane za niski poziom artystyczny, a w niektórych przypadkach otrzymały zakaz rozpowszechniania, lecz ta formacja artystyczna okazała się jedną z najważniejszych tendencji w polskim kinie fabularnym. ''[[Kino moralnego niepokoju|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|6=<!--Propozycja na sobotę |
|6=<!--Propozycja na sobotę 18 maja --> [[Plik:Jezioro Szarcz aerial 2023.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Szarcz (jezioro)|Szarcz]]''' – [[jezioro]] położone na [[Pojezierze Lubuskie|Pojezierzu Lubuskim]] w [[Bruzda Zbąszyńska|Bruździe Zbąszyńskiej]], w [[województwo lubuskie|województwie lubuskim]], na północno-zachodnim krańcu wsi [[Pszczew]]. Otoczenie jeziora stanowią głównie tereny rolnicze, lasy znajdują się wyłącznie w pobliżu południowego brzegu, za skarpą linii kolejowej [[Linia kolejowa nr 364|Międzyrzecz-Międzychód]]. Dno akwenu jest twarde i piaszczyste, ale jednocześnie bardzo zróżnicowane. Najgłębsze miejsca jeziora sąsiadują ze znacznymi wypłyceniami, porośniętymi roślinnością wynurzoną. Nadmiar wód odprowadzany jest niewielkim [[ciek]]iem na północ poprzez jeziora [[Jezioro Białe (powiat międzyrzecki)|Białe]], [[Jezioro Czarne (gmina Pszczew)|Czarne]] oraz [[Jezioro Lubikowskie|Lubikowskie]], aż do [[Warta|Warty]]. Jezioro zostało zagospodarowane na potrzeby turystyki i rekreacji. Liczna zabudowa rekreacyjna zlokalizowana jest na krańcu południowo-wschodnim i zachodnim. Jezioro w całości znajduje się na obszarze [[Pszczewski Park Krajobrazowy|Pszczewskiego Parku Krajobrazowego]] oraz na obszarach chronionych w ramach programu [[Natura 2000]]. ''[[Szarcz (jezioro)|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Cerasinops]]''' – [[rodzaj (biologia)|rodzaj]] [[wymieranie|wymarłego]] [[dinozaury|dinozaura]] z grupy [[ceratopsy|ceratopsów]] i [[rodzina (biologia)|rodziny]] [[leptoceratopsy|leptoceratopsów]]. Uważany jest za jednego z bardziej bazalnych przedstawicieli tej rodziny. Odróżniał się od większości [[neoceratopsy|neoceratopsów]] dwunożnością, na którą wskazuje drobna budowa kończyn przednich, a od innych bazalnych amerykańskich neoceratopsów także otworami w kryzie. Jego skamieniałości znaleziono w skałach [[kampan|kampańskich]] w [[Montana|Montanie]]. Został opisany w 2007 roku, a jego nazwa oznacza ''czereśniową twarz''. Nazwę taką umotywowali ciemnoczerwonym odcieniem skamieniałości, znalezionym wśród także czerwonych skał miejsca typowego. Okaz nazywano wcześniej Cera. W rodzaju autorzy umieścili pojedynczy gatunek zaopatrzony w epitet gatunkowy ''hodgskissi'', utworzony od nazwiska posiadacza terenu, na którym znaleziono skamieniałości, człowieka zwącego się Wilson Hodgskiss. [[Holotyp]]em obrano będący pod opieką Museum of the Rockies okaz MOR 300, obejmujący około 80% kośćca dorosłego zwierzęcia. Zaliczono doń też okazy z [[Narodowe Muzeum Historii Naturalnej|Narodowego Muzeum Historii Naturalnej]]. ''[[Cerasinops|Czytaj więcej…]]'' |
|||
|7=<!--Propozycja na niedzielę |
|7=<!--Propozycja na niedzielę 19 maja --> [[Plik:Pilzno A-391 klasztor karmelitów.jpg|100px|right]] |
||
'''[[Klasztor karmelitów w Pilźnie]]''' – zespół budynków, w którego skład wchodzą kościół pw. św. Katarzyny i Barbary, budynek klasztoru oraz zabudowa gospodarcza. Klasztor w Pilźnie, zgodnie z twierdzeniami współczesnej [[Historiografia|historiografii]], został założony przez [[Władysław II Jagiełło|Władysława Jagiełłę]] 2 marca 1403 roku. Kościół i klasztor ucierpiały podczas najazdu wojsk węgierskich dowodzonych przez [[Tomasz Tharczay|Tomasza Tharczaya]], który miał miejsce w lutym 1474 roku. Odbudował je król [[Zygmunt I Stary]]. Klasztor należał początkowo do [[Augustianie|augustianów]], a od XIX wieku stanowi własność [[Karmelici|karmelitów]]. Klasztor oraz kościół zostały wpisane do [[Rejestr zabytków (Polska)|rejestru zabytków]]. Zespół znajduje się w środkowej części miasta, na wschód od Rynku w [[Pilzno (Polska)|Pilźnie]]. Teren zespołu obejmuje m.in. obszar dawnych wałów obronnych, które niegdyś otaczały miasto, a także niewielki [[zbiornik wodny]]. ''[[Klasztor karmelitów w Pilźnie|Czytaj więcej…]]'' |
|||
'''[[Kinu]]''' – [[Japonia|japoński]] [[krążownik lekki]] z okresu międzywojennego oraz [[II wojna światowa|II wojny światowej]], szósta jednostka [[Krążowniki lekkie typu Nagara|typu ''Nagara'']]. [[Wodowanie|Zwodowany]] 29 maja 1922 roku, wszedł do służby w [[Dai-Nippon Teikoku Kaigun]] w listopadzie 1922 roku. Uzbrojenie główne stanowiło początkowo siedem pojedynczych [[Działo okrętowe|dział]] [[Kaliber broni|kalibru]] 140 mm. [[Wyporność]] standardowa krążownika wynosiła 5170 [[Tona#D%C5%82uga tona|ts]], a długość 162,15 m. Napęd stanowiły cztery zespoły turbin, do których parę dostarczało dwanaście kotłów. „Kinu” był w stanie osiągnąć maksymalną prędkość wynoszącą 36 [[Węzeł (jednostka prędkości)|węzłów]]. Okręt brał udział w m.in. w [[Wojna chińsko-japońska (1937–1945)|wojnie japońsko-chińskiej]], [[Wojna na Pacyfiku|walkach na Pacyfiku]] oraz [[Bitwa w zatoce Leyte|bitwie w zatoce Leyte]]. Został zatopiony 26 października 1944 roku w wyniku ataku lotnictwa amerykańskiego w pobliżu zatoki [[Ormoc]]. Uratowano większość z 813 osób przebywających na pokładzie. ''[[Kinu|Czytaj więcej…]]'' |
|||
}} |
}} |
||
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre Artykuły|Inne Dobre Artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
<div style="text-align:right; margin-top:5px;">''[[Wikipedia:Dobre Artykuły|Inne Dobre Artykuły]] • [[Pomoc:Styl – poradnik dla autorów|Jak pisać w stylu encyklopedycznym?]]''</div></includeonly><noinclude>{{dokumentacja|zawartość= |
||
Wersja z 02:35, 13 maj 2024
Dokumentacja szablonu
[]
Dzisiaj
Śródmieście – dzielnica Katowic, stanowiąca ścisłe centrum miasta. Położona jest w zespole dzielnic śródmiejskich. Jej obszar zajmuje powierzchnię 3,81 km² i w 2016 roku liczyła łącznie 24 441 mieszkańców. Jest to najbardziej zurbanizowana dzielnica Katowic, z udziałem powierzchni zabudowanej sięgającej ponad 50%. Historia Śródmieścia jest ściśle powiązana z historią miasta Katowice, wzmiankowanego po raz pierwszy w XVI wieku. Od tego czasu, zwłaszcza od XIX wieku, wraz z doprowadzeniem linii kolejowej, rozwojem przemysłu i inkorporacją sąsiednich miejscowości Śródmieście przekształciło się w centrum administracyjno-usługowe Katowic. Zlokalizowana jest tu m.in. siedziba Sejmiku Województwa Śląskiego, Urzędu Metropolitalnego Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii oraz Urzędu Miasta Katowice, a także szeregu instytucji, w tym m.in. Uniwersytetu Śląskiego, Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego, Teatru Śląskiego im. S. Wyspiańskiego czy rzymskokatolickiej archidiecezji katowickiej. Znajdują się tu również konsulaty kilku krajów, a także siedziby i oddziały organów administracji rządowej i samorządowej. Czytaj więcej…
Jutro
Park w Reptach – XIX-wieczny park krajobrazowy o powierzchni ok. 200 ha położony na terenie miasta Tarnowskie Góry oraz gminy Zbrosławice, którego większość obszaru wpisana została w grudniu 1966 roku do rejestru zabytków nieruchomych. Stanowi część zespołu przyrodniczo-krajobrazowego o nazwie „Park w Reptach i dolina rzeki Dramy”. Tereny obecnego parku porastały w przeszłości lasy liściaste. W 1824 roku wieś Repty wraz z okolicznymi dobrami nabył hrabia Karol Łazarz Henckel von Donnersmarck, zakładając na znajdującym się na północ od wsi fragmencie lasu zwierzyniec. W jego centralnej części w latach 1893–1898 wzniesiono neorenesansowy pałac, sam zwierzyniec przekształcono zaś w park w stylu angielskim. Park obejmuje dwie części rozdzielone przepływającą w kierunku północno-zachodnim rzeką Dramą. Zachowały się tu zespoły leśne buczyn, grądów i łęgów z fragmentami wilgotnych łąk i szuwarów. Na terenie parku wykazywano obecność kilkunastu gatunków roślin i zwierząt chronionych, rzadkich gatunków nietoperzy oraz licznych gatunków ptaków lęgowych. Czytaj więcej…
Pojutrze
Zamek Pieniny – ruiny średniowiecznego zamku, znajdującego się w Pieninach, w Krościenku nad Dunajcem. Warownia powstała najprawdopodobniej na początku lat 80. XIII wieku. Jej powstanie jest wiązane z osobą św. Kingi – miała ona zlecić budowę zamku, który stanowiłby schronienie dla klasztoru klarysek na wypadek zagrożenia. Księżna wraz z zakonnicami schroniły się tu podczas III najazdu Tatarów. Dalsza, XIV-wieczna historia zamku jest słabo udokumentowana. Najnowsze badania sugerują, że w XV wieku był dalej użytkowany, mimo że wśród badaczy przeważa pogląd mówiący, że w XIV wieku prawdopodobnie przestał być używany i uległ zniszczeniu podczas najazdu husytów lub wojsk Ścibora ze Ściborzyc na początku XV wieku. Budowla jest jednym z najstarszych murowanych zamków w Polsce, stanowi przykład zamku wysokogórskiego. Mogła pomieścić sto osób i kilkudziesięciu żołnierzy, była obwarowana, otoczona przez trudne do przeforsowania skały, położona na dużej wysokości, wtopiona w krajobraz i trudna do wypatrzenia przez wroga. Czytaj więcej…
Za 3 dni
Dom Mikołajowski w Tarnowie – zabytkowy gotycko-renesansowy budynek znajdujący przy placu Katedralnym w Tarnowie. Powstał w XVI wieku, przez stulecia pełnił różne funkcje, był m.in. użytkowany przez duchowieństwo, mieścił siedziby szkół, Powiatowego Ośrodka Zdrowia oraz Muzeum Higieny. Od czasu konserwacji przeprowadzonej na przełomie lat 40. i 50. XX wieku mieszczą się w nim sale wystawowe tarnowskiego Muzeum Diecezjalnego. Uznawany jest za najstarszą kamienicę miasta. Dom jest przykładem budowli mieszkalnej z okresu przełomu gotyku oraz renesansu. Budowla jest dwukondygnacyjna i w pełni podpiwniczona. Skonstruowano ją na planie prostokąta o wymiarach 12,60 na 7,60 m, jest jednotraktowa o mieszanym układzie konstrukcyjnym. Budynek ma powierzchnię użytkową liczącą 97 m² przy kubaturze wynoszącej 634 m³. Czytaj więcej…
Za 4 dni
Ufficio Primo – zabytkowy budynek biurowy znajdujący się przy ulicy Wspólnej 62 w Warszawie. Reprezentuje modernistyczny historyzm, nawiązuje do włoskiego renesansu. Budynek zaprojektował Marek Leykam, za konstrukcję odpowiadał J. Dowgiałło. Projekt zaprezentowano na wystawie w Zachęcie w 1950 roku. Budynek miał stanowić część planowanej dzielnicy ministerstw. Styl architektoniczny budynku stanowi syntezę zapożyczeń z różnych epok. Był elementem poszukiwań kompromisu między realizmem socjalistycznym a architekturą narodową, z zapożyczeniami treści zachodnioeuropejskich. Monumentalna bryła biurowca inspirowana była florenckimi pałacami miejskimi okresu quattrocenta z XV wieku. Architektura budynku była poddawana przez współczesnych krytyce, biurowiec uznawano za „odchylenie kosmopolityczne”. Czytaj więcej…
Za 5 dni
Szarcz – jezioro położone na Pojezierzu Lubuskim w Bruździe Zbąszyńskiej, w województwie lubuskim, na północno-zachodnim krańcu wsi Pszczew. Otoczenie jeziora stanowią głównie tereny rolnicze, lasy znajdują się wyłącznie w pobliżu południowego brzegu, za skarpą linii kolejowej Międzyrzecz-Międzychód. Dno akwenu jest twarde i piaszczyste, ale jednocześnie bardzo zróżnicowane. Najgłębsze miejsca jeziora sąsiadują ze znacznymi wypłyceniami, porośniętymi roślinnością wynurzoną. Nadmiar wód odprowadzany jest niewielkim ciekiem na północ poprzez jeziora Białe, Czarne oraz Lubikowskie, aż do Warty. Jezioro zostało zagospodarowane na potrzeby turystyki i rekreacji. Liczna zabudowa rekreacyjna zlokalizowana jest na krańcu południowo-wschodnim i zachodnim. Jezioro w całości znajduje się na obszarze Pszczewskiego Parku Krajobrazowego oraz na obszarach chronionych w ramach programu Natura 2000. Czytaj więcej…
Za 6 dni
Klasztor karmelitów w Pilźnie – zespół budynków, w którego skład wchodzą kościół pw. św. Katarzyny i Barbary, budynek klasztoru oraz zabudowa gospodarcza. Klasztor w Pilźnie, zgodnie z twierdzeniami współczesnej historiografii, został założony przez Władysława Jagiełłę 2 marca 1403 roku. Kościół i klasztor ucierpiały podczas najazdu wojsk węgierskich dowodzonych przez Tomasza Tharczaya, który miał miejsce w lutym 1474 roku. Odbudował je król Zygmunt I Stary. Klasztor należał początkowo do augustianów, a od XIX wieku stanowi własność karmelitów. Klasztor oraz kościół zostały wpisane do rejestru zabytków. Zespół znajduje się w środkowej części miasta, na wschód od Rynku w Pilźnie. Teren zespołu obejmuje m.in. obszar dawnych wałów obronnych, które niegdyś otaczały miasto, a także niewielki zbiornik wodny. Czytaj więcej…